MINE? [✓]

Chapter 22

«Πλάκα κάνεις; Θα έρθει τελικά μαζί μας;», το σοκ είναι εμφανή στο πρόσωπο της, το ίδιο και στο δικό μου.

«Ναι».

«Αυτό είναι υπέροχο, και σου είπε πως θα διορθώσει για το χθεσινό», σηκώνει πονηρά τα φρύδια της η Δάφνη και αναστενάζω.

«Οχι όχι, εγώ δεν χαίρομαι που θα έρθει. Είμαι εκνευρισμένη. Δέχτηκα να έρθω μόνο και μόνο γιατί ήξερα πως δεν θα ερχόταν», εξηγώ στα κορίτσια που φαίνονται χαρούμενες που θα έρθει ο Στέφανος.

«Γχμ, δεν το πιστεύουμε ιδιαίτερα», η Φαίη σκουνταει τον ώμο της Δάφνης και με κοιτάζουν με ένα βλέμμα δυσπιστίας.

Ούτε πρόβα να το είχαν κάνει.

«Είναι η αλήθεια οπότε καλύτερα να την αποδεχτείτε».

Εντάξει αυτό ακούστηκε πιο σκληρό από ότι το φανταζόμουν στο μυαλό μου.

«Σορρυ, απλά με εκνευρίζει και δεν ξέρω, δεν έχω καλό προαίσθημα για το σημερινό.»

Το πολύ πολύ αν μου σπάσει τα νεύρα ο Στέφανος να τον πετάξω από τον γκρεμό και να παίξω θεατράκι ότι γλίστρησε, πήγα να τον πιάσω και έπεσε στο κενό. Σνιφ σνιφ.

Ένα δάκρυ κύλησε, μα το σκούπισα αμέσως.

Θα γίνω λίγο μελοδραματική και βουαλα, η δολοφονία θα γίνει ατύχημα.

«Εμείς πιστεύουμε το ακριβώς αντίθετο. Θα περάσουμε υπέροχα», χτυπούν παλαμάκια μεταξύ τους και ξεφυσάω.

«Ναι ναι», μουρμουράω και βάζω μια εξάδα μπύρες Alfa στο καλάθι μας.

Ελπίζω να μας φτάσουν. Αλλά έχουμε τρία αγόρια-βόδια που κατεβάζουν τις μπύρες λες και είναι νεράκι, οπότε βάζω μια ακόμη εξάδα στο καλάθι.

«Να πάρουμε μαρσμελοους», τσιρίζει η Δάφνη και προχωράει προς τον διάδρομο με τα ζαχαρωτά σέρνοντας το καρότσι με την Φαίη μέσα.

Γιατί εμείς πάνω απολα είμαστε σχεδόν 18 χρόνων.

Αν δεν μπούμε στο καρότσι τώρα πότε θα μπούμε;

Παίρνει δυο σακουλάκια και τα βάζει στον καροτσάκι.

Η Φαίη ουρλιάζει και χτυπάει παλαμάκια σαν 5χρονο που είναι, και και η Δάφνη κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της, τραγουδώντας -βασικά γκαριζοντας- ένα τραγούδι που της έχει κολλήσει την τελευταία εβδομάδα.

Σχεδόν πάω να γελάσω με την συμπεριφορά τους, άλλη μια γριούλα εμφανίζεται με το μικρό καροτσάκι της γεμάτο σοκολάτες.