MINE? [✓]

Chapter 26

Μου κάνει χώρο για να ξαπλώσω δίπλα του. Παίζει με τα μαλλιά μου και με σκεπάζει με την κουβέρτα.

«Είσαι εντάξει;», ρωτάει μετά από κάποια λεπτή ησυχίας και του γνέφω θετικά. Προηγουμένως με είχε πιάσει το κεφάλι μου όμως τώρα έχει περάσει.

«Είμαι εντάξει», απαντάω στην ερώτηση του και βολευομαι καλύτερα δίπλα του. Χαμογελάει αχνά και με φέρνει περισσότερο στην αγκαλιά του.

Η Δάφνη μπαίνει στην σκηνή και σταματάει μόλις μας βλέπει αγκαλιά.
Πετάγομαι μακριά από τον Στέφανο και την κοιτάζω ξεπνοη, νόμιζα πως κάτι έγινε, γαμώτο.

«Χτυπάμε πόρτα πριν μπούμε», σχεδόν φωνάζει ο Στέφανος. Ρολάρω τα μάτια μου και τον κοιτάζω.

«Βρίσκεστε σε σκηνή ανόητε», τον κοροϊδεύει η Δάφνη και γελάω χωρίς να ακουστω.

«Τελος πάντων», κοιτάζω την Δάφνη, «έγινε κάτι;»

Εκείνη ανασηκώνει τους ώμους της.
«Οχι, απλά θα παραγγείλουμε πίτσα. Πεινάμε», ακουμπάει την κοιλιά της και μέσα στην τόση ησυχία την ακούω να γουργουρίζει.

Νομίζω η πουτσ-

Η ΠΙΤΣΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΤΩΡΑ.

Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας και σηκώνομαι επάνω.

Το βλέμμα της πέφτει πάνω μου.
«Το σουτιέν σου γιατί δεν είναι στα βυζιά σου;», με κοιτάζει μπερδεμένη.

Μόλις αντιλαμβάνομαι πως δεν φοράω σουτιέν με μια γρήγορη κίνηση πιάνω το φούτερ από δίπλα και το φοράω.

Ο Στέφανος αφήνει ένα γελάκι όμως στενεύει τα μάτια του μόλις φοράω το φούτερ μου, καλύπτοντας το στήθος μου.

Ποιος έχει το πάνω χέρι τώρα Στεφανούκο;

«Με ενοχλούσε», της εξηγώ σηκώνοντας τους ώμους μου.

Σηκώνει το φρύδι της.

Τι;

Δεν ήταν πειστική η απάντηση μου;

Μα ήταν ειλικρινής.

Νομίζω...

«Πως σκατά θα φέρετε ντελιβερά εδώ πάνω; Ήμαστε στην μέση του πουθενά, ανόητη».

«Ενας γνωστός του Γιώργου δουλεύει στην πιτσαρία κοντά στο σχολείο μας, θα του πούμε που ακριβώς είμαστε και θα μας φέρει τις πίτσες μας», χαμογελάει εκείνη και απορώ πως δεν τον έχει βρίσει ακόμη που την αποκάλεσε ανόητη.