MINE? [✓]

Chapter 28

«Σιγα, δηλαδή, δεν είναι και κάτι», γελάω για να ελαφρύνω την κατάσταση. Όλοι έχουν στρέψει τα βλέμματα τους πάνω μου.

Η Εύα αναστενάζει ξανά κοιτώντας το χέρι μου. Της είχα υποσχεθεί πως δεν θα χτυπήσω τον τοίχο ξανά, την προηγούμενη φορά σχεδόν έσπασα τα κόκαλα των δαχτύλων μου.

Βέβαια αυτήν την φορά φαίνεται χειρότερα από την προηγούμενη αλλά παίζει να κάνω και λάθος, ίσως είναι το φως της φωτιάς που πέφτει πάνω στο χέρι μου και μου δίνει την εντύπωση πως είναι χειρότερα.

Ελπίζω να κάνω λάθος.

«Γιατί το έκανες αυτό;», σχεδόν μου φωνάζει ο Στέφανος και σκύβω το κεφάλι μου. Δεν μου αρέσει να μου φωνάζει.

Και τις τελευταίες ημέρες υπάρχει ένταση μεταξύ μας και μου φωνάζει συνέχεια.

«Είχα νεύρα», παραδέχομαι χωρίς να τον κοιτάζω.

Συνοφρυώνεται και προσπαθεί να καταλάβει τι εννοώ. «Είχες νεύρα; Γιατί;»

Ναι, γιατί θέλει και πολύ σκέψη, ανόητε.

Αναστενάζω χωρίς να του απαντήσω.

Τι θα μπορούσα να του πω ας πούμε;
Α, ξέρεις κάτι; Με εκνευρισες που δεν μου έδινες σημασία, έτσι την έπεσα στον ντελιβερα για να ζηλέψεις και εσύ το έκανες μεγαλύτερο θέμα από ότι πίστευα, τσακώθηκαμε και έφυγες μακρυά μου με νεύρα, έτσι βαρεσα απανωτές μπουνιές και σχεδόν διέλυσα το γαμημένο χέρι μου γιατί είχα εκνευριστει που γαμαω καταστάσεις και-

Ουφ γαμωτο, ακούγεται πιο περίπλοκο από ότι όντως είναι.

«Αστο», μουρμουρίζω.

Σουφρωνει τα φρύδια του,
«οχι δεν το αφήνω», κάθεται δίπλα μου, «θα μου πεις».

Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Εκείνος και το ξεροκέφαλο, ανεγκεφαλο και κούφιο κεφάλι του.

«Γχμ», καθαρίζει τον λαιμό της η Εύα.
«Εμεις θα σας αφήσουμε για λίγο μόνους σας», σπρώχνει, ειλικρινά καθόλου διακριτικά τον Άλεξ που μας κοιτάζει σαν να ήμαστε κινηματογράφος, και η Δάφνη συμφωνεί, «ισχύει, θα ήμαστε στις σκηνές μας».

Ο Στέφανος σηκώνεται επάνω.
«Οχι. Καθίστε εσείς εδώ, θα πάμε εμείς στην σκηνή να μιλήσουμε», προτείνει και παίρνει την πίτσα του στα χέρια του.

Μου κάνει νόημα να σηκωθώ και αναστενάζω αηχα. Γαμωτο, όταν του μπαίνει κάτι στο κεφάλι δεν του το βγάζει κανείς.