MINE? [✓]

Chapter 40

Δύο εβδομάδες αργότερα...

«Αποφάσισες;», με ρωτάει η Δάφνη και γνεφω αποφασισμένη το κεφάλι μου.

«Φυσικά», σηκώνομαι από το κρεβάτι και εκσφενδονίζω το βιβλίο άλγεβρας στην άλλη άκρη του δωματίου.
«Δεν θα έρθω», σκουπίζω την μύτη μου με το μανίκι της πιτζάμας μου και ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Τί πράγμα; Φυσικά και θα έρθεις», με ταρακουνάει η Εύα και την κοιτάζω εχθρικά. «Αμ», «Οχι», ξανά λέω.

Ο Άλεξ είχε την φαινή ιδέα να πάμε όλοι μαζί σινεμά για να δούμε ένα νέο θρίλερ που το έκανε εντύπωση.
Και με το όλοι μαζί εννοώ και τον ΣΤΕΦΑΝΟ επίσης. Με τον οποίο έχουμε να μιλήσουμε από τότε που με παράτησε σπίτι του.

Δεν θέλει καν να μιλήσουμε, είπε ότι είναι καλύτερο να κάνουμε ένα διάλειμμα εφόσον το μεταξύ μας δεν λειτουργεί.

Οπότε στην ουσία είσαστε σε διάσταση.
Για δύο εβδομάδες...

Ναι, δεν λέω μου λείπει παρά πολύ να τον έχω δίπλα μου και να με κάνει να γελάω με τα πρόστυχα αστεία του, όμως μετά σκέφτομαι πως εκείνος με χώρισε οπότε δεν έχει μείνει τίποτα άλλο από το να αποδεκτώ την κατάσταση και να σεβαστώ την επιθυμία του.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν τον θέλω ακόμη, γιατί τον θέλω. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

«Δεν θέλω να δω τον Στέφανο», γκρινιάζω και ξανά κάθομαι στο κρεβάτι. Πιάνω την σακούλα με τα ελάχιστα πατατάκια που έχει αφήσει η Δάφνη και μπουκώνω μερικά στο στόμα μου.

Όποιος είπε πως γίνεσαι βουβάλι μετά από χωρισμό να έρθει τώρα εδώ μπροστά μου. Γιατί έχω χάσει δυόμισι κιλά και το μόνο που τρώω είναι μαλακίες τις τελευταίες εβδομάδες.

«Σταμάτα να τρως άλλο», με μαλώνει η Εύα και παίρνει την σακούλα με τα πατατάκια από τα χέρια μου. «Θα έρθεις και θα του δείξεις τι χάνει μπας και πάρει μπρος», χαμογελάει πονηρά και ανασηκώνει τα φρύδια της με νόημα.

Κοιτιουνται και χαμογελάνε πονηρά και εγώ απλά ξεφυσαω ηττημένη ξέροντας πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

«Καλά», δέχομαι ηττημένη και σηκώνομαι επάνω την ώρα που εκείνες χτυπούν ενθουσιασμένες παλαμάκια.

[...]

«ΦΑΙΔΡΑ. ΚΟΥΔΟΥΝΙ», ουρλιάζει η Εύα από το μπάνιο και ξυπνάω από τον λήθαργο μου.

Σηκώνομαι από τον καναπέ και ανοίγω διστακτικά την πόρτα ελπίζοντας να μην είναι ο Στέφανος στην είσοδο, μα η τύχη δεν ήταν ποτέ με το μέρος μου για να είναι τώρα.