MINE? [✓]

Chapter 43

«Δεν θα πάω», γκρινιάζω στην μαμά μου και την γυρίζω την πλάτη, ανοίγοντας το ψυγείο για να βγάλω το κουτί με το γάλα. «Να βρει άλλη κοπέλα για να προσέχει τον Μάριο», σηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου.

Ο Στέφανος τι ρόλο βαράει εκεί;
Δεν μπορεί να προσέχει τον αδερφό του για μερικές ώρες να πούμε;

Πάντως, με έχει κουράσει η κατάσταση μεταξύ μας. Του έχω ζητήσει τόσες φορές συγγνώμη, πως δεν ήξερα, ακόμη και καταπάτησα όλα αυτά που ήθελα να του πω, όλα αυτά για τα οποία ήμουν θυμωμένη μαζί του. Τα καταπάτησα λοιπόν, όλα, λόγω της κατάστασης του.

Δεν μπορώ και ειλικρινά, δεν θέλω να φανταστώ πως νιώθει που ο πατέρας του δεν είναι και στα καλύτερα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι.

Τι δηλαδή; Δεν θα μας μιλάει;
Ε οκευ, επιλογή του. Εγώ κουράστηκα.

«Μα βρε αγάπη μου», με πλησιάζει η μαμά παρακλητικά και κάθεται στην καρέκλα μπροστά μου. «Η Μαρία εσένα εμπιστεύεται και δεν μπορεί τελευταία στιγμή να ψάξει άλλο έμπιστο άτομο για να προσέχει τον Μάριο», με κοιτάζει με κουταβισια μάτια (τα οποία φυσικά και δεν πιάνουν αλλά δεν της καταστρέφω τα όνειρα), και ρολάρω τα μάτια μου.

«Καλά. Αμάν, με έπρηξες», πίνω με μιας το γάλα μου σαν να πίνω σφηνάκι μομοκαπανιας και το αφήνω στο τραπέζι.

Πίνει λίγο από τον καφέ της ευχαριστημένη, μα μετά από λίγο σουφρώνει τα φρύδια της και στρέφει την προσοχή της επάνω μου.

Μια λέξη.
Ωχ...

«Και γιατί ξαφνικά δεν θέλεις να προσέχεις τον Μάριο;», με πλησιάζει σαν να μην θέλει να το ακούσει κανείς άλλος, «λόγω του Στέφανου μήπως;»

Σχεδόν πνίγομαι με το σάλιο μου και βήχω ανεξέλεγκτα.

ΠΩΣ ΤΑ ΠΕΤΑΣ ΕΤΣΙ ΜΩΡΗ ΜΑΝΑ;

«Πφφφφ, τιιιιι; Που κολλάει ο Στέφανος; Α;»

Για μια στιγμή νόμιζα ότι η μαμά του Στέφανου είπε στην δικιά μου για το βράδυ που είχαμε πάει σπίτι τους. Ο Στέφανος μου είπε ότι είχε πει στην μαμά μου ότι κοιμήθηκα στην Εύα. Μήπως τελικά οι μάνες μας μίλησαν, και η δικιά του σαν καλή Κατίνα που είναι ξέρασε τα πάντα στην δικιά μου;

Ξεροκαταπίνω.

Θεέ, βοήθα.
Όσο δεν βοήθησες όλο τον χρόνο και πηγαίναν όλα σκατά στην ζωούλα μου,
ΒΟΗΘΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΜΑΣ.