Είσαι τα πάντα μού τελικά💕

Κεφαλαιο 60

Έφτασε λοιπόν η μεγάλη μέρα. Ένιωθα τόσο κουρασμένη και αδύναμη αλλά ταυτόχρονα και αγχωμένη φοβόμουν πολύ.

"Τι θα κάνω αν χάσω την μικρή μου δεν θα το αντέξω" σκεφτόμουν και ξανά σκεφτόμουν από μέσα μου.

Ξαφνικά από της σκέψης μου με έβγαλε η φωνή του Αρη.

"Πρέπει να φύγουμε μωρό μου" τον άκουσα να λέει και να με πλησιάζει.

"Φοβάμαι"

"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι όλο θα πάνε καλά ηρέμησε" είπε και τότε εγώ τον αγκαλιασα.

"Ελάτε πρέπει να φύγουμε" φώναξε ο Ντάνιελ και εμείς τον ακολουθήσαμε.

Μπήκαμε όλοι στα αυτοκίνητα μας και πηγαίναμε προς μια άγνωστη κατεύθυνση για μένα.

Ύστερα από δύο ώρες δρόμου είχαμε φτάσει πλέον σε ένα έρημο μέρος όπου δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα.

Ξαφνικά παρατήρησα το στρατό του Πατέρα μου αλλά και του Πατέρα του Αρη.Τοτε εμείς τους πλησιάσαμε.

"Σε λίγο φτάνουν και ο στρατός του Εμιλιου μαζί με τον Πανό" είπε ο πατέρας του Άρη και τότε με κοίταξε.

"Όλα θα πάνε καλά ήμαστε εμείς εδώ" τον άκουσα να λέει και να χαμογελάει στην μικρή.

"Και εγώ Άρη θέλω να σου ζήσει συγνώμη για ότι έγινε λυπάμαι ελπίζω να τα ξεχάσουμε όλα ότι έγιναν" είπε ο μπαμπάς μου.

"Και εγώ λυπάμαι γε μου για όλα συγνώμη που σου φέρθηκα έτσι και σε εσένα Μελίνα" είπε ο μπαμπάς του Αρη.

"Τα έχουμε ξεχάσει είδη" είπε ο Αρης.

"Ναι" είπα και εγώ.

" Τότε ας κάνουμε μια καινούρια αρχή" είπε ο πατέρας μου με τον μπαμπά του Άρη και τότε δώσαμε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά.

"Ήρθε ο Εμιλιος" είπε ο Νίκος.

"Ωραία ας ετοιμαστούμε λοιπόν όπου νανε έρχονται και εκείνη" ο Ντάνιελ.

"Ερχονται" φώναζε η Ζετα.

"Ετοιμαστείτε" είπε η Μαρίνα και ο Άρης μου έσφιξε το χέρι.

Ενώ ο Πάνος μου γρύλισε για να βάλω την μικρή πάνω του.

Ήμασταν πλέον απέναντι τους και τους κοιτούσαμε η καρδιά μου χτύπησε τόσο δυνατά που κόντευε να βγει από την θέση της.

Τότε ξαφνικά μας έκαναν νόημα.

"Πάρτε την μικρή και πηγαίνετε" είπε η Σμαράγδα.