BARAN(Mardin'de Bir Anlaşma)⚡

37.bölüm⚡ Düzenlendi

Adar'ın ağzından...

Kulağıma gelen seslerle gözümü açarken, doğrularak duvardaki saate baktım. Saat sabahın 10:00 du sesler biraz daha çoğalınca odamdan hızla çıkıp merdivenlere yöneldim. Avluda abim ve karşısında hiç tanımadığım 3 kişi duruyordu.
Hızla Abim'in yanına gidip ne oluyor burda demem üzerine uzun boylu olan "İsmet çık dışarı" diye bağırdı.

Adam arkamdaki bir yere dikkatlice bakıp sinsice gülünce arkamı döndüm. Zerya beti benzi atmış bir şekilde duruyordu. Zeryanın yanına ilerleyip kolundan tuttum her an bayılacak gibi duruyordu kolunu tuttuğumda titrediğini hissettim.

-Neyin var Zerya? Hiç iyi görünmüyorsun dediğimde, bakışlarını karşısındaki adamdan çekip bana baktı.

-A- amcam be- beni almaya gelmiş!  güçlükle kurabilmişti cümlesini, bu adam kendisinden 22 yaş büyük birine acımadan yeğenini verebilecek kadar şeref yoksunu olan o adamdı demek!

Zerya hazırlan çabuk gidiyoruz diye tekrar bağırdığında sert bakışlarımı tekrar karşımdaki adama çevirdim.

Annem yanıma gelerek; Zeryanın koluna girdi bana bırak oğlum ben ilgilenirim demesiyle, amcasına doğru ilerledim tam yüzünün ortasına sertçe yumruğu mu geçirdim. Burnundan akan kanı eliyle silerken, yanındaki benden iki üç yaş kadar küçük olduğunu tahmin ettiğim oğlan

-Sen kimsin ne hakla babama el kaldırırsın demesiyle güldüm tek kaşımı kaldırarak

-Sen gel evimi bas, bana emanet olan kızı zorla almaya çalış, ben susup izleyim öylemi? Siz hangi akla hizmet gelip benim evimi basarsınız lannnn?

Çok sinirlenmiştim patlamaya hazır volkan gibiydim artık. Abim'in beni tutmasıyla durdum 'yumruğumdan oda nasibini almalı abi bırak beni"diye bağırdığımda amca bozuntusu tekrar lafa girdi.

-Yeğenimi almaya geldim babası olacak o adam korkak gibi sindiği yerden çıkmayıp sizimi dikti karşı ma?

-Sen kim oluyorsun da kızımı alıp gidiyorsun İrfaaann!

Konağın kapısından içeriye giren, babam ve İsmet amcaya döndü tüm bakışlar.

-Çık git burdan irfan. Senin gibi abi olmaz olsun adamlığını bana, amcalığınıda kızıma gayet iyi gösterdin sen.

-Ooo nerelerdeydin İsmet bakıyorum da iyileşmişsin ölürsün sanıyordum. Bu lafı üzerine bir adım atmamla abim tekrar durdurmuştu beni.

-Zerya'nın sözlüsü bekler İsmet, sen ölürsen kız ortalarda kalacak diye sözünü verdim. İyidir yeri varlıklı da.

-Kes sesini İrfannnn!.. Kesss kumarda kaybettiğin paranın karşılığı olarak yaşlı adama kızımı verecektin. O gün Zerya'ya söylediklerini duydum, kulağım duyuyordu, şimdi bas git hemen

İsmet amca kızını savunurken aslan parçası gibi durmuştu Abisinin karşısında. Ellerini yumruk yapmasından sinirlerine hâkim olmakta zorlandığı anlaşılıyordu. İki kardeş nasıl bu kadar farklı olabilirlerdi.

-Zerya'yı almadan gitmem İsmet. Bugün olmasa, yarın er geç gelecek benle. Bizim buralarda sözün hükmünü bilirsin zorlama beni.

-Sözü babası vermemiştir. Babası hayattayken sana söz düşmez. Verdiğin sözün herhangi bir geçerliliği yok. Çocukmu kandırırsın sen diyen babamdı.

-Sen karışma babalık!..

-Sen babamla nasıl konuşuyorsun lan diyerek iki yakasından kavradım.

Yakasındaki ellerimden kendisini kurtarmaya çalışırken "Sen kimsin de meselemize dahil oluyorsun" dediğinde babamın söyledikleriyle öylece kaldım.