BARAN(Mardin'de Bir Anlaşma)⚡

39.bölüm⚡ Düzenlendi

Tanıdık olan o koku genzime dolarken baş ucumdaki kişinin Baran olduğunu tahmin etmem zor olmadı. Ağırlaşmış göz kapaklarımı açma uğraşımı Baran farketmiş olmalı ki;

- İyi misin güzelim? be- ben çok korktum Elfesya! Merdivenlerden düşseydin eğer derken ellerini belinin iki yanına koyup gözlerini sakinleşmek istercesine yumdu. Biraz daha geç kalsaydım düşünmek dahi istemiyorum gözlerini ağır ağır söylediği sözlerin ardından açtı.

Uzandığım yerden doğrulmaya çalışarak buruk bir tebessüm ettim. Kolumdan tutup oturmama yardımcı olduğu sırada kokusunu içime çektim. Gözlerim dolmuştu ağlamamam gerektiğini iyi biliyordum. Baran konuştuklarını duyduğumdan haberdar olursa; Kendini nasıl hissedeceğini biliyorum ve daha dile gelmemiş duygularımızın asla dile gelmeyeceğinide...

Zilan Anne'nin elimi tutmasıyla kendime geldim.

-Kızım nasılsın iyi misin?

-İyiyim Ana iyiyim, sizi de korkuttum!

-Yüreğim ağzıma geldi yavrum. Neyseki iyisin derken diğer boşta kalan elimi Zilan annemin elinin üzerine koyarak tebessüm ettim. Baranın bakışlarının üzerimde olduğunu hissetsemde bakmamaya gayret ettim. Gözlerim gözlerine değse zoraki tuttuğum göz yaşlarım bana ihanet edecekti eminim

Berfin abla Baran'ı kaldırıp yanıma oturdu. Baran ve Zilan annem Berfin ablanın ısrarıyla aşağı indiler.

Elim iyiden iyiye belli olan karnıma gitti. Tebessüm ettiğimi gören Berfin abla burnumu sıktı

-Abla acıdı yaaaa derken elimle burnumu oluşturdum.

-Yok öyle hem korkut bizi sende burda gül öylemi diyerek güldü bende karşılık verdim.

Sonrasında kahvaltıya indik. Baran'ın durgun hali çok belliydi, çalışma odasında ki durumdan dolayı bu şekilde olduğunu biliyorum. Gözlerimiz buluşunca tebessüm ederek kahvaltıma döndüm...

Affan abi bu işi dediği şekilde halledemiyecek olursa, Mardin'de duyulursa bu olay, gerçekten bu eve Aslıhan dediği gibi kuma olarak gelebilirdi.

Zeryanın ağzından...

Sabah gözümü açtığımda yanımdaki bedenin varlığı garip hissettirmişti. Adar'a doğru usulca dönüp elimi başımın altına aldım uyuyordu. Bu adam artık benim kocamdı yüzümdeki tebessümü bastırıp yüzünün her santimini inceledim gerçekten yakışıklıydı, öyle güzel bir kişiliğe sahipti ki gerçekten bu konuda şanslıydım oysa her zaman şanssızlığımdan yakınırdım.

Usulca yataktan kalkıp banyoya gidip üzerimi değiştirdim. Saçlarımı iki küçük tokayla yanlardan tutturup serbest bıraktım. Odadan çıkarken Adar'ı uyandırmamak için parmak uçlarımda yürüdüm.

Aşağı inip kahvaltı hazırlamaya koyuldum. Akşam Adar'ın söyledikleri bir bir geçti aklımdan Adar'a karşı boş değilim fakat hissetmiş oldukları ve hissettiğim duyguların adı ne şuan bilmiyorum. İçimdeki umut tohumları yüzümde tebessüm oluştururken bir yanım eksikliğimi yüzüme vuruyordu.

Kimsesizliğim, tahsilim gerçekten Adar'a yetebilirmiyim belki de sadece yardıma muhtaçlığım onu çaresiz bıraktığı için...
Kafamı sağa sola sallayıp kendime geldim boğuluyormuşluk hissi veriyor bu düşünce.

Çayı demleyip patatesleri kızarttım, yumurtalı ekmeklerde pişince masayı hazırladım gerçekten güzel görünüyordu.
Avluda kahvaltı yapmayı seviyordum iki kişilik servis biraz garip hissettirdi, ilk kahvaltımız değildi belki ama başbaşaydık ve evliydik bu düşüncelerle arkamı dönüp merdivenlere yöneldiğim sıra "günaydın' diyerek tebessümle aşağı inen Adar'ı görünce tebessümüm büyüdü.