ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၁၄

မိုးမ်ားက သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ ကားေရွ႕မွန္မွ အခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားေနေသာ ကားမွန္၀ိုက္ဘာမ်ားသည္ မိုးစက္မ်ားကို ျမင္ကြင္းရွင္းေအာင္ မဖယ္ရွားနိုင္။ လင္းလက္သြားေသာ လၽွပ္စီးေရာင္ေၾကာင့္ ကားထိုင္ခုံကို ေနာက္ေက်ာႏွင့္ဖိကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းထားျဖစ္သည္။

ဂ်ိမ္း..၀ုန္း..

က်ယ္ေလာင္ေသာ မိုးၿခိမ္းသံသည္ တစ္ခါတည္းႏွင့္ ရပ္ မသြား။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ မာန္ဖီသံမ်ားကို ဆက္တိုက္ထားခဲ့သည္။ မိုးၿခိမ္းသံမ်ားထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသူတစ္ေယာက္သည္ ကားေမာင္းသူေနရာမွာ။

လွည့္မၾကည့္ရဲ။ ကားလမ္းရွိရာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား၏ ေအးစက္မႈသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ ျမင္ဟန္မတူ။ မ်က္ခုံးတန္းတန္းမ်ားသည္ ေစာင္းေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တည္လြန္းသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထိုသူသည္ ေဒါသကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အထိန္းအကြပ္မရွိ ေပါက္ကြဲေတာ့မည္။

'သား ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးငယ္။'

ၾကားသည့္ပုံမရွိ။ မ်က္ရည္စို႔လာေသာ မ်က္လုံးမ်ားမွ အားငယ္မႈသည္ အတိုင္းအဆမရွိ။ ကားလမ္းမႀကီးတြင္ အျခားမည္သည့္ကားမွ အသြားအလာမရွိပါ။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိရာ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကားစတီရီယာတိုင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ဖမိုးမ်ားမွ ေသြးေၾကာမ်ား ထင္းေနသည္။

'ဘာကို ေတာင္းပန္တာလဲ။'

'ဦးငယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္။'

'ဒါကိုေတာ့ မင္းသိသားပဲ။'

အက္ကြဲေသာ ရယ္သံသည္ မိစၧာေခ်ာင္းဟန႔္သံကဲ့သို႔ပင္။

'ဒါေပမဲ့ ငါ ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မင္း မသိဘူး မဟုတ္လား။'

ေျဖစရာစကားမရွိ။ သူ တကယ္ပင္ မသိပါ။ ဦးငယ္ႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သလို တင္းၾကပ္ေသာ စည္းကမ္းစည္းမ်ဥ္းမ်ားေအာက္တြင္ ရွင္သန္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဒါသတႀကီး ျပစ္ဒဏ္ေပးမႈမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းျပႏွိပ္စက္မႈမ်ားကိုလည္းေကာင္း ၾကဳံခဲ့ရေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ ရက္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ ကေလးအရြယ္မွ လူငယ္အရြယ္ ေရာက္လာသည့္တိုင္ ငယ္စဥ္ကလို ေၾကာက္ရြံ့ေနဆဲ။ ထိုသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ယခုထက္တိုင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ရဲခဲ့။