When It Fell Apart - "Paglisan" #F&ACompetition

Chapter 12: Calm In The Midst of A Storm

Chapter 12: Calm In The Midst of A Storm

Ito na naman ako ngayon sa self-doubts ko. Feeling ko kasi unti-unti nang nawawala yung capabilities ko. Parang hindi na ako magaling, parang wala na. Hindi na ako yung dating Venice na alam ng lahat na magaling.

Nawawalan na ako ng tiwala sa sarili ko. Magmula nang pumasok ako dito, na-realize ko na hindi naman pala talaga ako magaling. Lagi na lang akong umiiyak everytime na may nafe-fail akong quiz or exams dahil hindi naman ako ganito dati. Pero hindi ba ganoon naman talaga? Laging may mas magaling sayo?

Bakit ba kasi Venice lagi mong gustong may patunayan sa iba? You have proven your worth and that's enough. Hindi naman kasi natin mapipilit ang mga matang ayaw makita ang kahalagahan mo.

Hindi naman talaga ako magaling, alam ko lang kung paano gawin yung mga bagay na ganoon. Kumbaga, kaya kong gawin halos lahat pero hindi ako magaling doon.

Saan nga ba nanggagaling yung mga naiisip ko ngayon?

Ahh, kasi muntikan na akong mapahiya sa klase kanina at hindi ako nakapasa sa isang quiz namin sa Reading and Writing. And pressured na naman ako sa parents ko.

I'm losing hope for myself and if this will gone too far, it will be worst.

The last time I felt this, I almost died.

Ibarraaaa messaged you:
"Babe, okay ka lang ba? Nakita ko tweets mo eh."

"Actually di ko alam. Parang nanghihina na ako, nawawalan na ako ng hope sa sarili ko."

"Bakit naman? May nangyari ba? May nagawa ba ako?"

"No, it's not you. Yung parents ko kasi. I mean, pinili ko naman yung gusto nila na mag-aral dito pero kahit anong gawin ko hindi pa rin sila ganoon ka-proud sa mga ginagawa ko."

"Proud sila sayo. Siguro, kaya ka lang nila nasasabihan dahil alam nilang may mas mailalabas ka pa."

"Weh? Sa tingin mo ganun yun?"

"Oo naman. Okay lang naman ma-pressure, okay lang umiyak, basta bumangon ulit."

Hays! Kung wala si Basti sa buhay ko, hindi ko na talaga alam kung anong mangyayari sa akin.

"I want to hug you nowww huhu. Thank you babeee!"

"Gusto mo magkita tayo bukas? Iiyak mo lang lahat sakin."

"U sure? Di ka busy?"

"Nah, wala pa naman kaming masyadong ginagawa at saka para sa girlfriend ko, walang busy busy."

"Awww thank you so much babe! I don't know what happened if wala ka."

"I know you need me now, so let me comfort you baby."

Medyo hindi pa maganda ang timpla namin ng parents ko kaya hindi ko sinabi na si Basti ang kasama ko, instead sinabi kong ako lang mag-isa at may hahanapin lang akong pang-research namin.

Paglabas ko sa bahay, para akong nakahinga nang maluwag. I need some air, I really need to breathe for awhile. Masyado na kasi akong exhausted sa schoolworks and pressure ng parents ko. Luckily, I have Basti and he's ready to listen.

Nakita ko siyang nakatayo sa shed. Nakatingin siya sa akin habang nasa likod ang isa nyang kamay na para bang may tinatago ito.

"Hmmm?"

"Oh hays, mugto mata ng girlfriend ko..."

"Hahaha! Di ko na napigilan kagabi. Habang kausap kita umiiyak talaga ako."