Being Gay Is A Sin ༄ l.s

38.

louis pov

Hummend staar ik naar de bladzijden uit mijn boek. Ik hoef nog maar een paar pagina's te leren en dan ben ik voorbereid op mijn eerste examen. Ik heb nog een aantal keer met Harry gestudeerd en ik denk dat ik er helemaal klaar voor ben.

Ik wil net de bladzijde omslaan als er wordt aangebeld. Verbaasd kijk ik op, ik verwacht helemaal niemand. Ik had zelfs tegen Harry gezegd dat hij niet moest langs komen omdat ik ging leren.

Zuchtend sta ik op en loop richting de voordeur, waarna ik hem open. Met open mond staar ik Lottie aan, wat doet zij hier?

Zonder iets te zeggen slaat ze haar armen om me heen en wurgt me bijna in haar omhelzing. Ook ik sla mijn armen om haar heen. De laatste keer dat ik haar zag was al een hele tijd geleden.

We laten elkaar los en lopen terug naar de woonkamer waar we neerploffen. Lottie kijkt wat om zich heen en ziet alle los slingerende boeken liggen.

'Heb je examens binnenkort?' vraagt ze nieuwsgierig.

Ik zucht. 'Helaas wel ja. Maar deze keer heb ik wel echt geleerd dus het komt vast goed.'

Lottie grinnikt. 'Nou ja, hopelijk. Vorige keer was je gezakt.'

Ik rol met mijn ogen. 'Dat weet ik ook wel. Dit keer gaat het lukken, oke? Maar wat kom je hier eigenlijk doen?'

Ze haalt haar schouders op. 'Ik wilde weer een keer langskomen. We hebben elkaar al lang niet meer gezien. Dat geldt ook voor de anderen, ze missen je heel erg, Lou.'

Ik slik. Ik heb ze inderdaad al lang niet meer gezien. Misschien al wel jaren. Nadat ik op mijn 17e uit huis ging, heb ik ze maar een paar keer gezien. Fizzy en Lottie weten de reden dat ik weg ben gegaan, maar de rest niet. Ooit zullen ze het weten, maar nu is het nog te vroeg om het te vertellen. Anders gaan ze op een verkeerde manier naar onze vader kijken en dat is niet handig omdat onze moeder ook al weg is. Als Phoebe en Daisy dan weg willen bij onze vader, kunnen ze nergens heen. Ik hoop dat hij ze nooit iets heeft aangedaan zoals hij dat bij mij deed. Ik hoop dat ze daar veilig zijn.

'Hoe gaat het thuis? Met je weet wel?' vraag ik terug. Ik wil zijn naam niet eens in mijn mond leggen.

Lottie wendt haar hoofd af. 'Het gaat oké. Phoebe en Daisy beginnen alleen steeds meer vragen te stellen. Ze willen weten waarom jij wegging en waarom Fiz en ik er zo geheimzinnig over doen. Volgens mij komen ze steeds dichterbij de waarheid, want ze stellen hun vragen zelfs aan de mensen uit het dorp. Hoe moet ik het hun gaan uitleggen, Lou? Ze zijn 7!'

Ik laat mijn schouders hangen. 'Lot, ik- ik weet het niet! Ik wou dat er niets was om uit te leggen, maar zo is het helaas niet. Ooit zullen ze het moeten weten, dat begrijpen jij en Fiz ook. Ik wou dat ze wat ouder waren, zodat het makkelijker was om te vertellen. Maar ze vragen toch geen dingen aan hemzelf?'

Lottie schudt haar hoofd. 'Nee, dat gelukkig niet! Als ze dat hadden gedaan, woonden we niet meer thuis denk ik. Maar misschien kunnen we een keertje met z'n allen langskomen? Niet papa natuurlijk, maar ik en Fizzy en de tweeling. Is dat een idee?'

Ik knik blij. 'Ik vind het een heel goed idee, kom maar een keer langs! Maar ik heb komende weken wel examens en daarna ga ik op examenreis. Dus daarna een keertje?'

Ze glimlacht en stopt haar haar achter haar oor. 'Vind ik prima. Maar zeg eens, hoe gaat het eigenlijk met jou? Eindelijk een girlfriend gevonden?' knipoogt ze.

Ik bloos en in mijn hoofd verschijnt het beeld van Harry met gezwollen lippen en warrig haar onder mij.

Lottie prikt in mijn zij. 'Hmm, zo te zien wel dus? Hoe heet ze?'