Being Gay Is A Sin ༄ l.s

42.

unedited

harry pov

Liam en ik kijken in het rond, op zoek naar Louis' appartement. We zijn niet van plan om bij hem aan te kloppen, want we hebben even geen zin in gedoe. Verder willen we alleen maar met de mensen praten die rondom hem wonen. 

We zijn op zoek naar een een aanwijzing, al is het er maar één. Eentje kan ons al de weg leiden naar de mysterieuze persoon.

Maar wie zou sowieso zo'n briefje neerleggen? Ongetwijfeld iemand die Louis niet mag, iemand die hem misschien zelfs haat. Het zou iemand van school kunnen zijn, dat heeft de grootste kans. Aangezien Louis nog nooit heeft gepraat over andere vrienden buiten Niall om. Zij kennen elkaar al lang en ik ben blij dat hij en Liam ook bevriend zijn geraakt. En dat terwijl Liam zo vaak mijn knie moest verzorgen omdat Louis er een trap tegenaan had gegeven.

Zayn was natuurlijk ook altijd een vriend van Louis geweest, maar nu niet meer. Aan de ene kant voel ik me daar schuldig over, want door mij is min of meer hun vriendschap verdwenen. Maar aan de andere kant is Louis nu wel veel aardiger. En ondanks dat hij dacht daarmee zijn reputatie te verprutsen, voelt de hele school zich waarschijnlijk een stuk veiliger nu.

Daar moet ik even om grinniken.

Wanneer ik weer opkijk zie ik dat Liam helemaal niet meer naast me staat, maar al een stuk verder is gelopen. Ik haast me naar hem toe en ga weer naast hem staan.

Hij wrijft met zijn vinger over de muren en speurt de muur af.

'Liam? Wat doe je?' zeg ik lachend.

'Ik zoek naar vingerafdrukken,' antwoordt hij bloedserieus.

Ik schiet nog meer in de lach. Zo erg dat ik bijna omval en ik moet mezelf vasthouden aan de muur om niet echt om te vallen.

Wanneer ik weer een beetje bijgekomen ben van het harde lachen, veeg ik de traantjes uit mijn ooghoeken weg.

'Ben je nou serieus?' vraag ik na een stilte. 'Iedereen hier raakt de muur aan en we weten niet eens naar wiens vingerafdruk we op zoek zijn!'

Liam rolt met zijn ogen en haalt dan zijn schouders op. 'Je weet het maar nooit. Misschien vinden we wél iets.'

Ik zucht eventjes en sleur hem dan aan zijn arm de andere kant op. 'Ik denk niet dat het zoeken naar vingerafdrukken het allerbeste idee is. Laten we gewoon wat rondvragen bij alle mensen die hier wonen.'

Naast elkaar lopen we door de lange gangen en we gaan met de lift een paar verdiepingen naar boven, totdat we bij Louis' etage zijn aangekomen. Het valt me nu pas op dat de gang er heel erg saai en kaal uit ziet. Bijna nergens hangt er iets aan de muur en alles is wit of grijs. Nergens een bloemetje of iets anders.

'Bij wie zullen we als eerst aanbellen?' vraag ik aan Liam.

'Laten we beginnen met zijn buren en dan werken we de gang verder af,' oppert hij nadenkend.

Ik knik. 'Dat is wel een goed idee, maar ik hoop niet dat Louis hoort dat wij hier zijn. We mogen dus niet te hard praten en hopelijk komt hij niet zijn appartement uit want dan is de kans groot dat hij ons ziet.'

Dit keer is het Liam die knikt. Hij wijst naar de woning naast die van Louis en we lopen naar de deur en bellen aan.

Aan de andere kant van de deur klinkt wat gestommel, maar al gauw zwaait de deur open en staat er een vrouw voor ons neus. Ze heeft een aardig gezicht met sproeten en kijkt ons met vragende ogen aan.

'Wat is er aan de hand?' spreekt ze.

Liam geeft me met zijn schouder een zetje naar voren, als teken dat ik iets moet gaan zeggen.