Chapter 11

11 3 1
                                    

Gusto lang po magpasalamat sa mga patuloy na nagbabasa nito, it means so much to me. Thank you! Sa ngayon, nasa 110 reads na itong BTE, sobrang saya ko na. At dahil iyon sa inyo! Sana patuloy niyo lang pong basahin. Enjoy and stay safe! :))

_____________________

Chapter 11

If I were to describe Valledesa, the place is homey and fascinating at the same time. Valledesa is way, way different to Manila. The place is filled with magnificent trees and blushing flowers, - no wonder the air is fresh as it can get.

"Chisel, sobrang ganda dito!", tuwang-tuwa na sigaw ko kay Chisel.

Inakyat namin ang natatanging bundok dito sa Valledesa, ang Mt. Aveles. Kitang kita mula rito sa pwesto namin kung gaano kaganda ang Valledesa. The wind is blowing my hair, but that's not my concern now. I just want to feel the moment.

"Masaya akong nagugustuhan mo ang mga nakikita mo.", he said.

"Ang saya siguro ng childhood mo, no?", tanong ko. "Ang payapa dito. Ang sarap dito manirahan!"

Wala siyang imik habang nagsasalita ako, pero alam kong nakatitig siya sa'kin.

"Gusto ko yung ganito yung bubungad sa umaga ko. Masikat na araw, tapos puro puno pa, walang polusyon.", I looked at him and caught him looking at me.

"Gusto mo tumira dito?", he asked, smiling.

I nodded, quickly.

"Kung ganitong tanawin ang makikita ko araw-araw, oo naman, syempre!", I said. "Siguro nahirapan kayong iwan 'tong Valledesa, no?"

"Mahirap, oo. Pero kailangan na, eh.", he replied. "Bumibisita parin naman kami dito. Kaso, sobrang bihira na."

"Eh, bakit pala hindi mo sinama yung mama mo sa'tin ngayon?", base kasi sa mga kwento niya, nasa bahay nila sa Manila ang ang mama niya kasama nila. Kaya bakit naman hindi nalang namin isinama ang mama niya dito para makapasyal naman?

"I asked her. But she refused, saying she's busy.", he answered, smiling a bit.

I nodded and looked at the view in front of me. After a while my gazed turned to him. His looking at the view of Valledesa, while me, admiring him.

"Bakit ka nakatingin?", he looked at me and said.

"H-ha?", I stuttered. "Pinipiktyuran kita sa utak ko."

He didn't say anything, instead he smiled.

"By the way, Sab.", he called me. I looked at him. "After lunch, magkikita kami ng mga kaibigan ko. Gusto sana kita isama, para makilala ka nila."

My eyes widened. "H-ha? Eh, bonding niyo 'yon na magkakaibigan, eh. Nakakahiya. Baka ma-out of place lang ako."

"Of course not.", he protested. "You'll never feel out of placed. Kaibigan na kita. Dapat lang na makilala ka nila."

"Friends tayo?"

"What do you mean by that?", he eyed me.

"Sigurado kang pagkakaibigan lang ang namamagitan sa'ting dalawa? Hahaha!", I teased.

"Sab..", he groaned. "Sabi natin, we'll take it slow, di'ba? Inuumpisahan ko na."

I laughed. "Okay!"

Like what Chisel said, we will go to see his childhood friends. I'm not nervous nor scared. I'm just thinking what if I will not make a good impression to them.

Beneath Those EyesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon