Beneath Those Eyes

Chapter 24

Chapter 24

The brown ceiling of my room here at Italy is the first thing I saw when I opened my eyes. Nakahiga ako sa malambot kong kama, mga stuffed toys at mga laruan ko noong bata pa ako ang nakapaligid sa kwarto ko.

Dahil katulad nga ng sabi ko sa mga magulang ni Chisel, I was an elementary graduate student when I started my studies in the Philippines. Manang Rosa was with me for the first three years of living in the Philippines, pero kalaunan ay nagpasya akong mas kailangan siya ng mga magulang ko dito sa Italy, kaya pinabalik ko rin siya dito.

Chisel is sitting beside my bed, probably waiting for me to be awake. Paunti-unti niyang hinahawi ang buhok palayo sa mukha ko. I heard him sighed in relief when I opened my eyes.

He slightly smiled. "Good thing you're awake now, my baby."

"Hmm. Anong nangyari?", I asked.

Inayos ko ang upo ko at sumandal sa headboard ng kama.

"Nahimatay ka habang nag-uusap kayo ng Mommy mo."

Now that he said that, I remembered what happened before I collapsed.

"Hmm, naalala ko na. Nasaan siya?"

"Umalis siya. May aasikasuhin daw sa kompanya niyo.", he replied.

Bata palang ako alam ko namang mas matimbang ang kompanya nila ng mga Lolo ko kaysa sa'kin. Maybe that was the reason why I chose to live in the Philippines, hindi ko kailangan makihati sa oras nila sa kompanya.

Iniisip ng mga kaibigan ko na maswerte ako kasi kayang maibigay ng mga magulang ko ang kailangan ko, pero ang totoo, sila ang maswerte dahil hindi sa pera umiikot ang mundo ng mga magulang nila.

Kaya minsan, I was the one who's initiating the first call to them, because I know, they barely do that to me. Kaya kapag nakakatanggap ako ng tawag mula sa kanila, sobrang saya ko na, dahil may oras pa sila sa'kin.

"Chisel, I'm sorry.", kumunot ang noo niya. "Hindi ganito yung inaasahan ko kung paano kita ipapakilala kay Daddy.."

Kasabay ng pag-iling niya ay ang pagtulo ng mga luha ko. Tuwing maalala o mababanggit ko si Daddy, umiiyak ako.

"Sab, you don't have to say sorry.", he sat beside me and cupped my face. "Shh. Tahan na."

Hinalikan niya ang aking noo.

"How are you feeling? Gusto ko malaman kung anong nararamdaman mo ngayon..", tanong niya makalipas ang ilang minutong yakapan namin.

"Ang hirap maniwala... at hindi ako okay doon. I'm not fine.", I whispered to his ears, still hugging him.

He heave a sigh. "Thank you for being honest with me, and also, to yourself. For now, I'll let you mourn from your father's death. 'Cause that's normal."

Tama siya. Normal ang masaktan ng ganito, pero sana huwag naman magtagal ng ganito kasakit sa puso ko.

I didn't respond to him and just let myself feel his warmth inside his arms.

××

Kasalukuyan akong nasa kwarto ngayon, hindi makatulog at hindi madapuan ng antok. Chisel is inside the guest room. He's not sleeping beside me. Although we seldom do that in Manila, hindi namin iyon magawa rito dahil narin siguro nasa paligid si Mommy.

Baka isipin pa niya, may nangyayari na sa amin ni Chisel, kahit na wala pa naman.

Dalawang linggo na ang nakalipas simula nung makauwi ako rito sa Italya. Sa dalawang linggo na iyon, hindi na ulit kami nag-usap. The last time we talked, is the time I lost my conscience.