Chapter 17

12 2 7
                                    

Chapter 17

I can't believe that after two years, I will see Evan again. I thought he wanted to be abroad, but why is he here?

"Sab?", he asked.

"Hi, Evan.", I replied.

Mukhang gusto niya pa akong makausap pero dahil may pasyente siyang kailangan asikasuhin ay hindi niya magawa iyon. Lumipat ang tingin ko kay Chisel. I can sense that he is curious why am I suddenly talking at the Doctor.

I held his hand. I leaned into his ears. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na ex-boyfriend ko ang nasa harapan namin. I know it's not a big deal 'cause it's all in the past na, pero syempre awkward situation pa rin ito kung maituturing.

"He's a college friend of mine.", I murmured. He nodded. "-- And my ex-boyfriend."

His eyes widened because of shock, but it did not last long. He brushed it off quickly and did not say anything about it. I felt his hold to my hand tightened.

"Uhm.. bumubuti naman na yung lagay mo, siguro mga three or four days, pwede ka nang umuwi. But, still... you have to be careful.", napunta ang atensyon ko kay Evan.

Matapos sabihin iyon ni Evan kay Kyle, lumingon siya sa gawi namin ni Chisel. His eyes are directed to Chisel and I's holding hands. I don't know if it is pain what I saw, but when his eyes are directed to our holding hands, I think there's something about his stares. Nag-angat siya ng tingin sa akin.

"Kumusta?", tanong niya.

"I'm doing good. Ikaw?", I answered.

"I'm good, too.", ako man ang kausap niya, nakita ko naman na nagkakaroon sila ng titigan sa mata ni Chisel.

Why does it have to be this awkward??

Hindi ko alam kung dapat ko ba silang ipakilala sa isa't isa, dahil mukhang magkakilala na sila.

"Uhm, Chisel, si Evan.", I caressed his arm, and pointed my other hand to Evan. "And, Evan, si Chisel.", I pointed Chisel, too.

Hindi ko na dinugtungan pa, dahil hindi ko naman na alam ang sasabihin ko!

"Uhm...Maybe we could talk later, Sab?", Evan asked after a few seconds.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. I looked at Chisel. I can't see any expression in his face. I think he really knows how to hide his emotions. Lumingon siya sa'kin,  siguro'y napansin niyang nakatingin ako sa kanya.

He nodded, saying he's agreeing for me and Evan to talk. Mabuti naman at nabasa niya kung ano ang tanong na nasa isip ko.

"Oo naman, sige.", lingon ko kay Evan.

Kung gusto niya akong makausap, ayos lang naman. It's been years since we last talk.

We were still in college nang magkakilala kami, at nung maging kami. He's busy with his med school habang Bachelor of Fine Arts naman ang sa akin. His friend is my classmate, and every time we'll have groupings, he is joining us. I don't know why.

Nagkakilala, naging kami. Three years naging kami, we were okay. Mas matanda siya sa'kin, at dahil maaga akong ipinasok sa paaralan ng mga magulang ko, pareho kami ng taon noong grumaduate. But just as we graduate, he changed.

An hour passed, mag-kausap na kami ni Evan. We decided to talk at the rooftop of this hospital. Nagpaiwan naman si Chisel sa kotse niya, katwiran niya ay usapan daw namin iyon ni Evan at hindi tamang makinig siya. Wala naman na siyang dapat ipag-alala, siya lang ang mahal ko. After this talk, Chisel and I will head home.

Beneath Those EyesWhere stories live. Discover now