Beneath Those Eyes

Chapter 14

Chapter 14

Time flies so fast. Mag-t-tatlong linggo narin kami ni Chisel dito sa Valledesa. At, almost three weeks niya na rin akong nililigawan.

During those weeks, I realized how pure and true is his feelings for me. Alam kong totoo, iyon ay dahil nararamdaman ko. He always respect me, in any situation. Hindi niya ako pwinersa na gawin ang bagay na ayaw ko talaga. Pero kapag alam naman niyang kaya ko, at kinakabahan lang ako, doon niya na ako itinutulak na gawin ang bagay lalo na't alam daw niya na kaya ko. Katulad nang pag-sisid, ngayon marunong na ko sumisid, he helped and pushed me to do it. He's very supportive.

He's caring, too. Noong nagka-PMS palang ako, alam ko na iyon. Ngunit mas napatunayan ko iyon nung makasama ko siya rito sa Valledesa. He cooks breakfast in the morning, which I really appreciate.

Nung isang linggo rin, tinawagan ko na si Mommy. I asked her what's the matter but her answer made me confused. She told me she just misses me, - I believed that. But I know there's something wrong. I can feel it. Yet, I won't ask her the same question. I'll wait until she tell me what is happening.

Today, Chisel and I will go for a picnic at Mt. Aveles. Napag-usapan namin na sulitin namin nang kaming dalawa lang ang natitirang isang linggo bago bumalik sa Maynila.

It's still early, and I think it's around 8 o'clock in the morning, when we get inside his car. Hindi pa kami nag-aalmusal, dahil sabi namin, doon na lang kami kakain sa Mt. Aveles. Pero traydor ang tiyan ko, nagugutom na siya! Hindi ka ba makapaghintay na makakain? Sandali nalang naman eh.

"Are you sure you don't want to eat? Kahit tinapay manlang?", Chisel asked. His eyes looked at me, then back at the road again.

"Okay lang. Hindi pa naman ako nagugutom.", I lied because I don't want him to worry.

"Sabrina doesn't know how to lie.", he stop the car, took off his seatbelt and tried to get something at the back seat.

Inabot niya sa akin ang isang hamburger at bottled water.

I looked at him curiously. "Kanina ka pa nakanguso at nakahawak sa tiyan mo.", he said.

Bakit ba ang bilis niyang maramdaman kung anong nararamdaman ko? Nag-d-drive siya kanina pa, hindi ko naman napapansin na napapatingin siya sa akin.

"Thank you.", I told him instead.

Nang makarating kami sa tuktok ng Mt. Aveles ay 9:30 AM na. The trip was long, but it was worth it.

Kinukuha na ni Chisel ang mga pagkain habang ako naman ay inilalatag ang kulay asul na tela, para may maupuan kami at may mapaglagyan ng mga pagkain.

Ngayon ang araw na balak kong sagutin si Chisel. Hindi ko nga lang alam kung paano ko sasabihin sa kanya. Ayokong paghintayin siya ng matagal. Gusto kong malaman niya na ganoon rin ang pagtingin ko sa kanya.

Wala namang hadlang sa pagitan naming dalawa para sa relasyong iyon, kaya bakit ko pa patatagalin? Para sa akin ay sapat na ang mga panahong nandito kami sa Valledesa para makilala siya. Kung kulang man ang panahon na iyon, kikilalanin ko pa rin naman siya kahit na kami na.

Kami na. Ang sarap sa pakiramdam sabihin iyon ng mas malakas. Sandali nalang.

Nang matapos na kami sa pag aayos ay naupo narin kami. I sat beside him.

Ang hirap naman mag isip ng plano paano siya sasagutin!

Kumukuha na siya ng pagkain nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya.

"Why?", he asked, smiling a bit. Binigay niya na sa akin ang plato na may lamang pagkain.

"Nothing."