Beneath Those Eyes

Chapter 29

CHAPTER 29

"Pero may.. naisip akong isa pang pangpainit ng katawan..", I smirked and winked at him.

Kumunot ang noo niya sa aking sinabi  pero kalaunan ay ngumisi rin tulad ko. "Hindi ko uurungan ang pang-painit na iyan."

Nagtaas ako ng kilay. "Talaga? So, may alak ba tayo dito?"

Nang maitanong ko iyon ay agad nagbago ang ekspresyon niya. "Alak? 'Yon yung pampainit?"

Bakit nga ba kami napunta sa usapang ganito? Hindi ko rin alam.

"Oo!", saad ko.

"Akala ko, ayaw mo na ulit malasing?"

Hindi ko rin alam, baka kaya gusto ko ng alak ay dahil matagal na rin simula noong makatikim ako.

"Hindi naman tayo maglalasing, e. Na-miss ko lang siguro yung lasa.", I answered.

"Sabi nila, kapag may alak, may balak. Anong balak mo?", tanong ni Chisel.

"Wala! Magpapainit!", alanganin kong sagot.

Eh, 'yon naman talaga 'di ba?

"Let's go.", hinatak niya ako mula sa kamay. Hindi pa siya nakakahakbang ay tinanong ko kung saan kami. "Ayoko namang nandito lang tayo sa railings, buong gabi, Sab."

Sabagay, ilang minuto na rin pala kami na nandoon.

Lumalalim na ang gabi. The moonlight shone on the sea, and that's a great view for  tonight! But the greatest view of the night is Chisel holding my hand. Tinitigan ko ang mga kamay naming pinagsaklop. Napaisip ako, kakayanin ko kaya ang mga araw sa Italy na hindi kasama si Chisel? Na hindi ko na muna mahahawakan ang kamay niya ng ganito? Na hindi ko siya mayayakap at mahahagkan?

Nakakatakot ang malayo sa kanya. Baka kapag umalis ako, isipin ng mga babae sa paligid niya, pwede na siyang landiin.

Chisel lead me to a space just around this yacht, where light candles are everywhere. Hindi naman ganoon kadami, sakto lang para may lakaran pa kami. May kutson rin sa gilid, sa ibabaw nito, may unan at makapal na kumot.

Agad akong umupo roon, at binalot ng comforter ang sarili hanggang bewang. Chisel do the same and draped his arm over my shoulder. I felt him kiss my bare shoulder. Isinandal ko naman ang ulo ko sa balikat niya. Naramdaman kong mas humigpit ang pagkaka-akbay niya sa akin.

Any of us didn't want to speak. We want to feel and embrace the moment. Ang sarap sa pakiramdam yung ganito, yung tanging mga tibok lang ng puso namin ang naririnig ko. After weeks na hindi ko siya nakasama, at aaminin ko, nangulila ako sa presensya niya. At least now, he got his schedule free! He's with me!

I closed my eyes and hugged him, ang ulo ko ngayon ay nasa tapat na ng dibdib niya. Pasimple ko ring hinahawakan ang tiyan niya. Ang sarap sa pakiramdam yung ganito, yung tanging mga tibok lang ng puso namin ang naririnig ko.

"Baby...", he whispered after noticing my touch. "What are you doing?"

He gulped.

I slowly opened my eyes. Bakit kailangan lumunok ng laway? Ganito ba ang epekto ko sa'yo, Chisel?

"Ano bang ginagawa ko?", inosente kong tanong. He looked down at me and squinted his eyes.

"Playing innocent.", he whispered. "Hinahawakan mo yung tiyan ko."

"Ah! Yung abs mo? Did you know..", lumayo ako sa kanya ng kaunti para makita ko soya ng husto. "-I saw a glimpse of those! Nung nagsuka si Zoey. The wedding night of April and Ethan.", humagikgik ako.