Gece Mavisi🦋

Ölüm

Sonunda geldiiiim.

Bu bölümü ağlayarak yazdım arkadaşlar yani aşırı duygusallar kendini hazırlasın☹️

Birde sizden bir vote rica etseeeem:)

Neyse ben gideyimde siz bu güzelim bölümü okuyun;)

Uyandığımda odadan çıkıp yoğun bakımın oraya ilerledim ilerledikçe bağırış ve ağlama sesleri yükseliyordu. Koridora gelince annemle Uzay yere çökmüş ağlıyorlardı. Onları sakinleştirmeye çalışan amcamlar ve Halamlar vardı. Annem beni görünce bir hışımla yerden kalktı yanıma gelip boğazımı sıkıp beni duvara yapıştırdı.

-Hepsi senin yüzünden senin yüzünden öldü baban! KATİLSİN sen katil!
-Senin yüzünden öldü babam abla senin yüzünden nasıl bakıcaksın şimdi suratımıza sen bir katilsin ve benim senin gibi ablam yok!

Ağlamaktan gözlerim şişmişti annemin ellerini boğazımdan çekmeye çalışıyordum ama bir işe yaramıyordu. Git gide nefesin azaldı...

-Mira! Uyan Mira uyan!
-Hayır hayır ben katil değilim. Babam ölmedi!
-Mira uyan hadi güzelim sadece bir kabus!
-Hayır babam ölmedi. Hayır.

Birden gözlerimi açtığımda annem bana sarılmış sakinleştirmeye çalışıyordu. Yanımızda duran Arya ve Uzay üzüntüden çökmüş bir halleri vardı.

Etkisinden çıkamadığım kabus yüzünden ağlamaya başlamıştım. Hüngür hüngür ağlıyordum.

-Geçti annem geçti. Sadece bir kabustu.
-Anne.
-Söyle kuzum.
-Ben suçlumuyum?
-Hayır o nasıl laf öyle! Babanız çok iyi olacak merak etmeyin hem o bizi bırakıp gitmez gidemez.

Cümlenin sonuna doğru annemin sesi iyice kısılmıştı. Herkes perişan bir haldeydi. Odadan çıkıp yoğun bakımın önüne geçtik. O sırada ağlayarak yanımıza gelen Sedat amcam, eşi Esma yengem ve benden bir yaş büyük olan kızları Bade'yi gördüm.

-Amca!
-Mira!

Koşarak amcama sarıldım. Sonra hemen arkada ağlayan gözlerle bekleyen yengeme sarıldım. Sonra benim güzeller güzeli kuzenime yaklaşıp sımsıkı sarıldım.

-İyi misin?
-Bilmiyorum.
-Gerçi bendekide soru. Neyse şşşş ağlama bakayım amcamın sana ihtiyacı var biricik kızının ağladığını görürse çok üzülür eminim ki.

Sarılamayı bırakıp yüzüne baktım onunda ağlamaktan gözleri kızarmıştı.

-Sen bana diyeceğine kendine bak.

İkimizde gülmeye başladık. Psikolojim iyice çökmüştü. Durup durmadık yerlerde gülüp ağlıyordum. Akşama doğru annem doktorla konuşmuştu durumunun aynı olduğunu hiç bişeyin değişmediğini söylemişti. Amcamlar geldikten bir saat sonrada Burçin halam, eşi Kenan eniştem ve benden 5yaş büyük olan kuzenim Ekin gelmişlerdi. Öyle boşluğa dalmış bakınıyordum ki koridorun sonunda buraya gelen Ege'yi görmemle ona hemen dur işareti yapıp yanına gittim.

-Ne işin var burda?
-Merak ettim Mira.
-Her şey bizim yüzümüzden Ege.
-Şşş ağlama ayrıca öyle düşünme baban ordan sağ sağlim çıkacak ayrıca ben daha seni isteyecem babandan.

Ege'nin söylediğiyle ona sarılıp sırıttım.

-Seni burda görmeleri peki iyi olmaz git sen ben bir gelişme olursa haber veririm sana.
-Peki güzelim.

Yanağıma bir öpücük bırakıp hızlıca hastaneden uzaklaştı. Tekrar annemlerin yanına döndüm. Saat iyice geç oluyordu. Herkes bir sandalyede oturmuş uyukluyordu. Ama Bade hariç sanki beni bekler gibi bir hali vardı. Hastanede 2.günümüzdü ve hala bir gelişme yoktu.