Gece Mavisi🦋

Benim suçum

Bölüm yazmaktan beynimin yandığı günlere hoşgeldiniz bdksjsksmdjsldmdl

Dedim elimde kalmasın yollayayım bu bölümüde:)

Vote atan elleriniz dert görmesin inşallah❤️

Neyse ben gidiyom ;)

-Hastayı kaybettik başınız sağolsun.

Hastayı kaybettik! Hastayı kaybettik! Hastayı kaybettik! Hastayı kaybettik! Beynimin içimde sadece bu sözcükler vardı. Beynim sanki durdu algılamıyordu. Her şey durdu. Dünya ayaklarımın altından kayıp gitti. O an annemin hastaneyi inletecek çığlığını duyduğumda anlamıştım o anı. Babam! Canımdan çok sevdiğim beni büyüten koruyan kollayan. Onun daim yanımda olan babam beni bırakıp gitmişti. Git gide kararan gözlerimle yanımdaki duvara tutundum. Yavaş yavaş yere çöktüm. Ne yani babam artık yokmuydu? Gitti mi?

-Hayır babam beni bırakıp gitmez! Hayır bizi bırakıp gitmez! Biricik kızını bırakıp gitmez! GİDEMEZ!

Yere çöküp bağırdığımda annem yanıma gelip bana sarıldı sanki şimdiden bizden giden babamın yerini doldurmaya gibi çalışır. Kendime gelemiyordum. Aklımdaki tek düşünce benim suçlu olduğumdu babam benim yüzümden Öldü benim yüzümden! Suçlu benim!

Kapının yanında herkes birbirini teselli için birden yoğun bakımın kapısı açıldı. Sedyenin üstünde yüzü dahil heryeri kapalı olan babamı çıkardılar. Hemen ayaklandım.

-ERCAN!
-ABİ!
-BABA!

Annem hemen yatağa gidip babamın yüzünü açtı. Solmuş rengi gitmiş yüzüne baktı uzun süre. Sakallarında gezdirdi ellerini. Gözyaşları babamın yüzüne döküldü.

-Seni seviyorum. Seni seviyorum. Seni seviyorum.

Adamlar babamın yüzünü örtüp ilerlediler arkalarından sadece;

-Baba! Baba! Baba! Babam.

Eve geldiğimizde direk kendimi duşa attım. Ağlamaktan gözlerim kızarmış göz altlarım morarmıştı. Duşta suyun altında ne kadar ağladım bilmiyorum ama Bade'nin kapımı ile tıklatmasıyla baya uzun süredir burda olduğumu anladım. Hızlıca duştan çıkıp üzerimi giyindim. Hiç aşağıya inmeden odama geçtim. Herkes aşağıdaydı. Kendi odama giderken babamların odasının kapısının açık olduğunu gördüm. İçeriye girip kapıyı kapattım. Odaya girdiğim andan itibaren babamın kokusu iliklerimi sızlatmıştı. Gözümden firar eden yaşla beraber yürümeye devam ettim. Babamın dolabını açıp tek tek gömleklerini kokladım. Daha geçen gün annemin toplantısı için ütülediği gömlek bile giyilmeden öylece duruyordu. Dolabından siyah kapüşonlusunu alıp üzerime geçirdim. Annemin makyaj masasının içindeki babama ait olan parfümleri köşeli yüzükleri tek tek inceledim. Yatağa oturup babamın yastığına sarıldım. Bir anlığına sanki babama sarılıyormuşum gibi hissettim. Yastığa sarılıp uyuyakaldım. Uyandığımda etraf karanlıktı yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledim. Saat epey geç olmuş olmalıydı. Herkesin odasına etraf sessizdi. Odama gireceğim reklam yan odamdan yani Uzay 'ın odasından sesler geliyordu odamı es geçip Uzay'ın odasına girdim. Geldiğimde beni fark etmedi. Yatağına sırtını dayamış sessizce ağlıyordu. Sessizce yanına gittim. Olduğu yere çöküp başını göğüsüme yasladım.

-Abla.
-Efendim ablacım.
-Ben babamı çok özledim.
-Bende çok özledim ama hayat bu Uzay bizi sevdiklerimizden koparır. Zamanla da geçmesini sağlar.
-Bizi bırakıp nasıl gider Abla. Daha geçen gün gitmek için maç bileti aldık.
-Beraber gideriz ablacım. Bak babam bizi izliyor eğer senin üzüldüğünü görürse oda üzülür hadi kendine gel bakayım sen Uzay Efe Aktaş'sın.

Her ne kadar Uzay'a böyle söylesem de içimdeki yangından kimsenin haberi yok. Evet kendimi suçlu bazılarınız belki şuan bana kızgın ama bu olayda tek bir suçlu var oda benim. Babam benim yüzümden evden sinirle çıktı. benim yüzümden o kazayı yaptı. Belkide ben onların sözünü dinleseydim o aptal kalbimi dinlemeseydim şuan babam yaşıyor olacaktı. Belki şuan beraber televizyon izleyip meyve yiyecektik. Sonra babam bizi zorla yatıracaktı. Ama görmemesinin tek suçlusu benim. Ben! İçimdeki suçluluk duygusu iyice kabarırken Uzay'ı kaldırıp yatağına yatırdım. Kendi odama geçip kapımı kapattım. Üstüme hırkamı alıp balkona çıktım. Yarın öğle vakti cenaze vardı. sandalyeme oturup dertlerimi döktüğüm gökyüzüne baktım. Onu süsleyen mükemmel kılan yıldızlar onu hiç bırakmıyorlardı. Ama beni en önemli kılan yıldızım beni bırakıp gitmişti kalbimdeki 4 yıldızdan biri sönmüştü. Bir diğer yıldız ise parlamak için çabalıyordu ama benim bir yıldızım sönmüşken onu parlatacak değilim. Evet Ege'yi seviyorum aşığım ama bundan sonra babam bizim yüzümüzden ölmüşken ben hiç bir şey olmamış gibi davranıp Ege ile kaldığım yerden devam edemem. Ege babamla beraber söndü. İçimdeki sesle boğuşurken artık ağlamaktan gözlerimin ağrıdığını fark ettim. Odama girip telefonumu elime aldım. Yüzlerce cevapsız arama ve mesaj vardı. Aramalara bakarken altta babamla konuşmamızı gördüm. Dışarıya çıkmıştım dikkatli olmam için aramıştı beni. Öylece sulu gözlerle telefonuma baktım. Artık daha fazla dayanamayıp telefonumu kapatıp kenara fırlattım. Yatağıma girip uyumaya çalıştım.

Sabah kalktığımda lavaboya girip yüzümü yıkadım. Odama çıkıp üzerime siyah pantolonumu üstümede siyah kısa kollu tişörtümü giydim. Babamın hırkasınıda üzerime geçirip aşağıya indim. Annem kan çanağı gözlerle kahvaltı hazırlıyordu. Beni görünce zoraki gülümsedi.

-Günaydın kuzum.
-Günaydın.

Masaya oturup babamın her zaman oturduğu yere baktım. Boştu orası hepte boş kalacaktı. Kafamı masaya koyup donuk bakışlarla oraya baktım. Annem beni fark etmiş olacaktı ki yanıma çömelip ellerimi sıkıca tuttu.

-Üzülme kuzum. Baban bizi böyle üzülürken görmesin.
-Benim suçum anne.
-Hayır kızım o nasıl laf öyle.
-Evet anne benim suçum babam o gün benim yüzümden evden çıktı. O kazada benim suçum!
-Mira sakın bir daha böyle şeyler duymayayım senden!

Annem çöktüğü yerden kalkıp bana sarıldı. O sohbet Uzay'ın tripli sesiyle ayrıldık.

-Bensiz bensiz sarılamalar falan hayırdır siz ana kız?
-Gel buraya salak.
-Düzgün konuşun!

Hep beraber sarıldığımız sohbet babamın yokluğu hepimize koyuyordu. Annem bile sakin gözüksede içini ben bile tahmin ediyorum.
Şuraya bir Ekin bırakayım;

Bir bölüm daha bitivermiş:(

Bölüm nasıldı kuzularım?

Elimdeki bölümleri atabilirim ama birkaç gün bekletebilirim sjdhbsksjsosh

Neyse bir sonraki bölümde görüşürük;)