EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 29

Hoop dat ik een hoop mensen blij kan maken met dit hoofdstuk...zelf ben ik namelijk een hoopje ellende nu. Vanmorgen met het voetballen heb ik mijn kniegelbesseerd, waarvan ik een jaar terug al mijn kruisband van ingescheurd heb. Het is nu wss niet gescheurd, maar hij heeft wel een flinke tik gehad. Kan nu niet veel anders dan met mijn been omhoog zitten en hopen dat ik zaterdag weer wat beter ter been is aangezien ik dan 4 daagjes naar Kopenhagen ga... :(
Of ik nog kan voetballen, ooit, is de vraag...jup, heel kut allemaal dus... :( geniet iig van het hoofdstuk ;)

29

‘Goede avond Mila,’ glimlachte hij sexy toen hij eenmaal voor haar stond. Mila was bijna blij dat het zo koud was buiten, anders was ze meteen gesmolten.

Viktor knielde voor haar en bood haar de roos aan.

Mila pakte die aan. ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.’

‘Je hoeft ook niets te zeggen,’ zei Viktor lief. ‘Ik hoop alleen dat je me kunt vergeven. En dat je met mij meegaat.’

‘Met je meegaat?,’ vroeg Mila lachend. ‘Niet nog meer verrassingen toch?’

Viktor zei niets, maar stond weer op. ‘Guys?’

De mannen in pak deden de deur van de helikopter weer open. Mila keek achterom en toen weer naar Viktor.

‘Stap maar in,’ zei Viktor. Mila deed wat hij zei en deed haar gordel weer om. Viktor kwam naast haar zitten. De mannen in pak bleven buiten en zwaaiden hen uit terwijl de piloot weer opsteeg.

‘Blijven zij hier?,’ vroeg Mila nieuwsgierig. Ze wilde nu antwoord op alles.

‘Ik dacht al dat je ze leuk zou vinden,’ lachte Viktor. ‘Het zijn modellen.’

‘Modellen?,’ lachte Mila.

‘Ik was bang dat je anders niet in zou stappen,’ grapte Viktor. ‘En dat was meteen een goede test. Ik weet nu weer dat ik je 100% kan vertrouwen.’

Mila glimlachte. ‘Je bent gek weet je dat?’

‘Op jou ja,’ slijmde hij. Langzaam streek hij met zijn hand een pluk haar uit haar gezicht en leunde naar haar toe. ‘Ik hou van je Miel.’

Nog voor ze iets terug kon zeggen drukte hij zijn lippen op de hare en zoende haar uitbundig.

-

Viktor bedankte de piloot nog even en stapte toen ook uit. Mila keek verrast toe hoe hij klep open deed en daar een koffer uitpakte. Daarna vloog de helikopter al snel weer weg.

Ze stonden nu op een heel groot open veld, in de verte zag Mila een klein huisje dat grensde aan een groot meer.

‘Gaan we daar naartoe?,’ vroeg ze.

‘Waar wilde je hier anders naartoe?,’ grijnsde hij. Ze waren in the middle of nowhere.

Ze liepen hand in hand naar het huisje waar Viktor met een sleutel de deur open maakte.

Eenmaal binnen stond het licht al aan. Al was er de meeste verlichting door de vele kaarsen die vrolijk flikkerden.

‘Waar zijn we in hemelsnaam?,’ Mila glunderde en keek het kleine maar knusse huisje rond. Het bed was groot en bedekt met een schapenkleedje. Verder was bijna alles van hout, een deur met grote ramen ernaast leidden naar een veranda die boven het water leek te zweven.

‘Dat maakt niet uit toch?,’ antwoordde Viktor. ‘We zijn samen. Dat telt.’

Mila draaide zich om en keek hem verliefd aan.