EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 39

39

Het voordeel van Louis van Gaal als bondscoach was dat hij de spelers tijd gunde met hun vrouwen en kinderen. Mila kon dus gewoon contact blijven houden met Viktor, en dat was wel eens anders geweest tijdens de grote toernooien. Ze merkte aan hem hoeveel hij genoot. Zeker nu het Nederlands elftal de kwartfinale kon bereiken.

 -

‘Wat denk jij? Jij bent hier de meester voorspeller,’ zei Sophie toen de wedstrijd maar 0-0 bleef.

‘Ze gaan wel winnen,’ Mila was overtuigd van het enthousiasme en optimisme die ook binnen de spelersgroep hing.

‘Je hoeft het maar te zeggen…,’ lachte Sophie, toen Viktor een duel won om de bal en nu op de goal afstormde.

Mila kneep even in haar handen. ‘Schieten Vik,’ mompelde ze.

Viktor wilde inderdaad schieten, maar een tackle op de bal van een Mexicaanse verdediger hield hem tegen. De Mexicaan schoot door met zijn benen en tikte zijn rechterbeen aan waardoor Viktor ruw werd neergehaald.

‘Fuck!,’ riep Sophie keihard uit door de spanning.

Mila keek in stilte toe. Viktor greep naar zijn knie. Zijn slechte knie. Ze zuchtte diep. Dit mocht niet gebeuren. Ze hoopte zo dat hij weer op zou staan en vervolgens, zoals altijd zelf de vrije trap per se wilde nemen.

Maar dat gebeurde niet.

De verzorging kwam aangerend, en Mila zag aan het kleine seintje al dat die meteen aangaf aan Louis dat er gewisseld moest worden.

Viktor krabbelde uiteindelijk met veel hulp op, en hinkte met steun van de verzorger van het veld.

De vrije trap werd uiteindelijk perfect in de kruising geschoten, 1-0, Nederland was door. Maar wat Mila nu het meest interesseerde was of Viktor nog iets van dit droom WK mee kon maken.

 -

‘Ik wil dat jij er naar kijkt,’ zei Viktor gelijk toen Mila aan kwam gelopen.

‘Vik…,’ Mila zuchtte, wetende dat nu, een dag later, heel de medische staff al wel naar zijn knie gekeken had. Desondanks zette ze haar tas neer en liep naar hem toe. Hij lag op de behandel tafel, zijn krukken legde hij voorzichtig op de grond.

Ze begon wat de voelen aan zijn dikke knie. Precies wat ze al verwachtte, het was nog te dik om iets te kunnen voelen. Daarna ging ze op zijn voet zitten en pakte met beide handen zijn knie vast. Ze trok hem naar voren. Helemaal stabiel voelde zijn knie niet aan, maar als zijn kruisbanden gescheurd waren zou zijn knie veel verder naar voren schieten. En had hij niet zo rustig blijven liggen.

‘En?,’ vroeg Viktor.

‘Nog niet veel over te zeggen,’ zuchtte Mila. ‘Maar ik denk niet dat er iets gescheurd is.’

‘Ze gaan vanmiddag een MRI maken,’ vertelde Viktor toen. ‘Als het alleen opgerekt is…’

‘Dan lijkt het me nog sterk dat je over 6 dagen weer kunt spelen Vik,’ zei Mila eerlijk. ‘Het belangrijkste is nu rust en je been zo veel mogelijk omhoog houden zodat het vocht er zo snel mogelijk uit gaat. Ik kan het nu wat masseren zodat je lichaam wat gestimuleerd wordt om het vocht af te voeren.’

Ze pakte een krukje erbij en begon met masseren.

‘Je bent echt prachtig, weet je dat?’

Ze keek licht glimlachend op toen hij dat zei. Zelfs nu ze zich zo zwaar voelde als een walvis en zo aantrekkelijk als een zombie, vond hij haar prachtig.

‘Veel last?,’ vroeg hij toen. Sinds afgelopen week voelde Mila af en toe het kindje al zachtjes tegen haar buik aan.

‘Ze wordt steeds actiever,’ lachte Mila zachtjes. ‘Als ze maar niet dezelfde voetbaldrang heeft als haar vader.’