EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 23

23

Nadat ze de eerste dagen zo veel mogelijk contact probeerde te zoeken met Viktor, had Mila zich er na een week bij neergelegd dat hij voorlopig niet met haar ging praten. Daar kwam nog eens bij dat de media heel wat hadden opgepikt van het incidentje in het spelershome tussen Viktor en Nicolai, natuurlijk werd er druk gespeculeerd en ze kwamen eng dichtbij de waarheid.

Ondertussen werd ze platgebombardeerd met berichtjes van vrienden die vroegen wat er aan de hand was.

 -

‘Je bent echt een engel dat je meegaat,’ zuchtte Mila toen ze met Luca het ziekenhuis in liep. Ze volgden de bordjes richting verpleegkunde.

‘Hey, ik laat je nooit vallen zusje,’ Luca legde zijn arm om haar heen en duwde haar veel te hard tegen zich aan. ‘Dat heb jij bij mij ook nooit gedaan.’

Al snel kwamen ze bij de juiste afdeling aan waar ze in de wachtruimte gingen zitten. Mila keek gespannen rond, ze wist dat er mensen waren die hen herkenden.

‘Mevrouw van Hamel?’

Mila sprong gelijk op toen de vrouw in de witte jas haar naam riep. Luca volgde haar de behandelkamer in.

‘Maaike Mulders,’ de vrouw gaf hen een hand. ‘Dit is je eerste controle he?’

‘Klopt,’ knikte Mila. ‘Ik ben wel een beetje bezorgd, de afgelopen week verlies ik met plassen af en toe wat bloed.’

‘Dat hoeft niet per se een slecht teken te zijn,’ stelde Maaike haar gerust terwijl ze gebaarde dat ze op de behandeltafel mocht gaan liggen. ‘Dat gebeurt vaker.’

Mila knikte, maar voelde zich nog niet helemaal gerustgesteld. Toen ze ging liggen keek ze Luca even aan, die naar haar glimlachte.

‘Je mag even je shirt omhoog doen,’ zei Maaike, die naast haar ging zitten op een krukje en het echo apparaat erbij pakte.

Mila deed haar shirt omhoog, waardoor Maaike wat gel op haar buik kon doen. Daarna ging ze met het apparaat over haar buik.

Gespannen keek Mila mee op het scherm. Natuurlijk wist ze al langer dat ze zwanger was, maar nu pas ging ze iets concreets ervan zien.

‘Ik weet nu al dat mama dadelijk helemaal gek wordt,’ zei Luca ondertussen. ‘Ik heb al een doos tissues in de auto gelegd.’

Na het ziekenhuis bezoek zouden ze doorrijden naar Brabant om het hun ouders te vertellen.

Mila knikte kort, maar had vooral oog voor het scherm. Toen Maaike stil bleef keek Mila haar aan. ‘Is alles in orde?’

‘Ik ga even iets checken,’ zei Maaike, die nu het apparaat pakte om de hartslag mee te kunnen horen. Ze legde die op haar buik en leek aandacht te luisteren.

Mila voelde haar eigen hart steeds sneller tekeer gaan.

Luca zat nu ook op het puntje van zijn stoel en keek bezorgd.

‘Klein momentje,’ zei Maaike met een overdreven glimlach. Ze stond op en liep even de behandelkamer uit.

‘Zie je dat het niet goed is?,’ zei Mila droevig.

‘Mila, dat weet je nog niet,’ Luca keek haar streng aan. ‘Wacht eerst maar even af wat ze zegt.

Maaike kwam terug met een andere verpleegkundige die haar ook vriendelijk een hand schudde. Daarna herhaalde zij de acties die Maaike ook al had uitgevoerd.

Mila zag hoe zij daarna langzaam haar hoofd schudde naar Maaike.

‘Mila…,’ Maaike keek haar vol medelijden aan. ‘Het spijt me, maar ik kan geen hartslag vinden. Je kindje is helaas al in dit vroege stadium overleden.’