EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 16

16

‘Hey, wat is er nou?,’ vroeg Nicolai.

Mila wilde zo snel mogelijk terug naar huis en pakte haar spullen in haar tas. Ze wist niet waar ze naartoe moest, maar hier blijven kon niet. Het laatste wat ze wilde was Nicolai hoop geven op iets waarvan ze niet wist of ze het waar kon maken.

Ze keek Nicolai even aan. ‘Ik wil niet jou ook nog kwetsen.’

‘Hey lieverd kijk me eens aan,’ Nicolai duwde zachtjes haar kin naar zich toe zodat Mila hem recht in zijn ogen keek. Mila was nog half verdoofd doordat hij haar weer ‘lieverd’ noemde.

‘Dat je je schuldig voelt snap ik, maar voel je absoluut niet schuldig tegenover mij,’ zei hij. ‘Ik vind het geweldig dat je hier bent en wat we hebben gedaan en ik snap dat dit niet automatisch betekent dat je weggaat bij Viktor en verder gaat met mij. Ik snap ook wel dat het allemaal niet zo simpel is. Ik hoop alleen dat je er wel over nadenkt.’

‘Nicolai ik haat mezelf op dit moment,’ biechtte Mila op. ‘Ik wil het je niet aandoen om met mij onder één dak te leven.’

‘Maar…,’ even leek zijn zelfvertrouwen weer weg te zakken. De rust die hij altijd in zijn lichaam had, leek even plaats te maken voor lichte paniek.

‘Jij verdient ook beter Nicolai,’ zuchtte Mila.

‘Mila doe normaal,’ zei hij. ‘Waar wil je dan eigenlijk naartoe?’

Mila dacht even na, maar wist al snel het antwoord. ‘Amsterdam.’

 -

‘Moet je Viktor niet even bellen?’

‘Ik heb hem toch vanmorgen al ge’appt dat ik naar Amsterdam ga?,’ Mila liep in stevige looppas door. Nicolai had ondanks zijn lengte moeite om haar bij te houden. Hij droeg haar zware tas, dat had er misschien wat mee te maken.

‘Volgens mij draai je een beetje door nu Miel.’

Zonder iets te zeggen liep Mila door, op zoek naar de juiste gate. Het was druk met toeristen, de zomervakantie liep duidelijk ten einde.

‘Ik bel Luca anders wel om te vragen of hij je ophaalt op Schiphol,’ zei Nicolai.

Mila keek op toen ze bij de goede gate aan kwam. Het tweede wat haar opviel, en dat had nog een veel grotere impact, was de persoon die ernaast stond met een koffer.

‘Hoeft niet Nicolai, ik heb er al een auto staan,’ Viktor deed een super slechte neplach en keek toen Mila aan. ‘Zullen we dan maar gaan Mila?’

Mila keek hem met grote bange ogen aan. ‘Waarom ga jij ook naar Nederland?’

‘Dat voetbalgala is morgenavond, weet je nog?,’ herinnerde Viktor haar. Mila wist inderdaad weer dat hij dat een tijdje terug al had aangekaart.

‘Kom maar Nicolai, die draag ik wel,’ Viktor trok nogal ruw de tas uit zijn handen. Mila zag de blikken die ze uitwisselden en wilde het liefst zo snel mogelijk weg van deze situatie.

‘Zullen we maar gaan inchecken dan?,’ zei ze. Haar stem trilde bijna, zo gespannen was ze nu.

‘Goed plan,’ knikte Viktor. ‘Kom.’ Hij legde haar tas op zijn karretje erbij en pakte met zijn vrije hand haar arm vast. Nog voor Mila iets kon zeggen trok hij haar mee richting de gate. Even keek ze over haar schouder achterom en zag Nicolai voorzichtig zwaaien.

Mila vond het vreselijk om hem zo achter te laten. Ze zou hem later wel even appen, en zeggen dat dit niet haar bedoeling was.

‘Paspoort Mila,’ zei Viktor toen.