EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 33

Kort hoofdstuk dit keer, blijkbaar lette ik niet helemaal op toen ik dit schreef :')

33

Langzaam werd Mila de volgende ochtend wakker. Viktor schudde haar zachtjes heen en weer.

‘Liefie, je telefoon gaat,’ zei hij zachtjes. Mila merkte nu inderdaad het trillende geluid van haar iPhone op. De zon scheen al helder hun kamer in. Het was lastig om haar ogen open te houden in het felle licht.

‘Het is je moeder,’ kondigde Viktor aan terwijl hij haar de telefoon aangaf.

Mila pakte de telefoon aan en nam op. ‘Hallo?’

‘Mila, sorry dat ik je moet storen,’ haar moeder klonk een beetje in paniek, waardoor Mila gelijk klaarwakker was. Er was iets aan de hand. ‘Ben je nog in Barcelona?’

‘Ja,’ antwoordde Mila terwijl ze rechtop ging zitten. Viktor masseerde ondertussen haar rug.

‘Papa ligt in het ziekenhuis,’ zei Isa. ‘Er is op de training heel hard een bal tegen zijn hoofd gekomen. Hij is bewusteloos neergevallen…’

‘Wat?,’ zei Mila geschrokken.

‘De dokters proberen hem zo meteen wat pijnprikkels te geven om hem proberen wakker te krijgen,’ ging Isa door.

‘Is Luca daar?,’ vroeg Mila meteen. Ze wilde niet dat haar moeder alleen was.

‘Die komt morgen pas terug lieverd,’ herinnerde Isa haar. Dat was waar ook, het eerste was 12 dagen op trainingskamp.

‘Vik en ik komen zo snel mogelijk die kant op, oké?,’ verzekerde Mila haar moeder. Ondertussen keek Vik haar afwachtend aan.

‘Is goed, ik app wel even als er iets gebeurd,’ zei Isa. ‘Goede reis, doe alsjeblieft voorzichtig.’

‘Doe ik mam,’ beloofde Mila. ‘Jij ook. Welk ziekenhuis is het?’

‘Amphia ziekenhuis in Breda,’ antwoordde haar moeder. ‘Nou, tot vanmiddag dan hopelijk.’

‘Tot vanmiddag,’ zei Mila nog, daarna hing ze op.

‘Wat is er?,’ vroeg Viktor bezorgd.

‘Papa ligt in het ziekenhuis,’ vertelde Mila. ‘Hij heeft met de training een bal tegen zijn hoofd gekregen.’

‘Meen je niet,’ zei Viktor geschrokken. ‘Ga jij maar even douchen, dan ga ik opzoeken hoe we zo snel mogelijk naar Nederland kunnen.’

Mila knikte alleen, ondertussen probeerde ze haar hoofd rustig te houden.

‘Hey, het komt goed,’ Viktor omhelsde haar even.

‘Wat als hij niet meer bij komt?,’ Mila voelde een traan over haar wang lopen. ‘En mama zit daar nu helemaal alleen in dat ziekenhuis.’

‘Daarom gaan we er zo snel mogelijk naartoe,’ zei Viktor, die gelijk opstond. ‘Daar zorg ik voor, oké?’

Mila knikte langzaam en stond toen ook op.

 -

Twee uur later zaten ze in het vliegtuig. Isa had ondertussen niet veel laten weten, alleen dat Lotte. Cris kon ze even bij Brechtje kwijt en Vince was gelukkig bij Kim deze week, dat scheelde al een stuk.

Mila surfte ondertussen wat op het internet op haar iPhone. Op Twitter kwamen al veel berichten binnen over het ongeluk op het trainingsveld. Blijkbaar was hij keeperstraining aan het geven, stond hij naast de goal, en kreeg hij een schot dat op doel bedoeld was tegen zijn slaap. Hoe het precies met haar vader was, wist niemand, alleen dat hij met de ambulance bewusteloos naar het ziekenhuis is vervoerd.

‘Schat, doe nou niet,’ zuchtte Viktor toen ze de vijfde website opende waar het artikel op stond. ‘Je zit jezelf alleen maar op te fokken. Misschien is hij al wel bij als we er zijn.’

‘Ja en dan?,’ zei Mila onrustig. ‘Wie weet wat voor schade hij wel niet heeft aan zijn hersens.’

‘En misschien heeft hij wel gewoon een hersenschudding,’ Viktor pakte haar hand. ‘Niet jezelf gek maken.’

‘Gewoon een hersenschudding,’ zei Mila een beetje geïrriteerd. ‘Dat kan ook blijvende gevolgen hebben hoor.’

‘Miel?,’ zuchtte Viktor. ‘Ik snap dat je je zorgen maakt, maar ik probeer je alleen maar rustig te krijgen. Niet boos worden op mij alsjeblieft.’

Mila keek hem even in zijn mooie blauwe ogen aan. Automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht. Zeker als ze dacht aan gisteravond.

‘Sorry.’

‘Geeft niet,’ zei Viktor. ‘Ik snap het wel.’

Mila legde haar hoofd op zijn schouder en zuchtte diep. ‘Ik heb gewoon wat afleiding nodig de komende twee uur.’

‘Hmm…,’ Viktor leek na te denken. ‘Oke, ik zie, ik zie wat jij niet ziet…’

Mila keek hem aan. ‘Serieus?’

‘En het is…,’ Viktor ging onverstoord door. ‘Het mooiste meisje dat er is.’

Mila probeerde haar glimlach te onderdrukken omdat hij zo flauw was, maar toch lukte dat haar niet. De slijmbal. Daarna keek ze het vliegtuig rond. ‘Die blonde stewardess?’

‘Ja, klopt,’ antwoordde hij.

Mila ging meteen rechtop zitten en gaf hem een mep.

‘Grapje!,’ lachte Viktor. ‘Jij natuurlijk.’

‘Ik geloof er niets van,’ grijnsde Mila.

‘Nou kom op, jij bent,’ zei Viktor toen.

‘Ik doe niet mee.’

‘Net nog wel.’

‘Dit is kinderachtig Vik.’

Even bleef het stil tussen hen. Mila keek droevig het raampje uit en hoopte dat ze zo snel mogelijk in Nederland konden zijn.

‘Hey Miel?’

Mila keek hem weer aan.

‘Er zit hier iets,’ Viktor wees naar een plekje op haar trui.

Mila keek omlaag, waardoor Viktor nu met zijn wijsvinger tegen haar neus aantikte. Het trucje dat hij zo vaak deed…het maakte Mila nu in ieder geval aan het lachen.

‘Geweldig hoe vaak je erin trapt,’ zei Viktor tevreden.

Mila keek hem lachend aan en besefte zich hoe erg hij zijn best aan het doen was om haar op te vrolijken. En alleen daarom lukte het al.

 -

Meteen toen ze geland waren op Schiphol scheurden ze richting Breda. Viktor reed zo snel mogelijk, dan maar een boete.

In het ziekenhuis liep Mila snel richting de afdeling Neurologie. Viktor hield bemoedigend haar hand vast.

Aan het einde van de gang zag ze Lotte zitten.

‘Lotte!,’ Mila keek haar vriendin hopeloos aan.

‘Oh gelukkig jullie zijn er,’ Lotte stond gelijk op toen ze aan kwamen lopen. ‘Jullie kunnen bij hem, hij ligt hier in deze kamer.’

Lotte knikte naar de deur tegenover hen, die stond op een kier. ‘Je moeder is bij hem.’