EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 4

Omdat de feestdagen eraan komen ben ik bezig met een soort Kerstboek achtig iets (heeft niets met deze serie te maken). Uiteindelijk wil ik 8 'hoofdstukken' (zullen groter zijn dan deze) maken, en vanaf Kerstavond tot Oudjaarsavond elke dag updaten. Dit zal later deze maand nog wel worden aangekondigd, maar dan weten jullie er alvast van. ;)
- Sorry voor de reclame :P -

4

‘Hey, ben je nou weer zo vroeg thuis?,’ Mila keek verrast op toen ze Viktor op de bank zag liggen. Ze gooide haar jas uit en haar tas op de grond en ging op hem zitten.

‘Kijk uit,’ zei Viktor angstig.

Mila keek naar onderen en zag een icepack op zijn knie liggen. ‘Tsja, ik had je gewaarschuwd.’

‘Er zit een klein beetje vocht in, meer niet,’ beweerde Viktor. ‘Morgen gewoon weer rustig aan trainen.’

Mila schoof wat op zodat ze zeker niet op zijn knie zat en legde haar armen om zijn nek. ‘Weet je wat heel goed helpt tegen pijntjes?’

‘Mila serieus, ik weet dat jij het liefste hebt dat ik een jaar rust neem, maar dat kan gewoon niet,’ zei hij geïrriteerd. ‘Volgende zomer is het WK verdomme.’

Mila keek hem boos aan. ‘Ik wilde een goede vrijpartij voorstellen, maar ik ben nu niet meer zo in the mood.’

Ze stond op en liep naar de keuken om wat thee te zetten.

‘Hey, sorry,’ meteen toen ze zijn stem vlakbij achter zich hoorde voelde ze zijn armen om haar middel. ‘Ik ben gewoon een beetje chagrijnig.’

Mila zei niets. Ze haatte het als hij zo chagrijnig kon zijn omdat er iets niet mee zat met zijn carrière. Dat terwijl ze de hare voor hem opgegeven had.

‘Hey,’ Viktor kuste haar zachtjes in haar nek. ‘Wat hielp er nou tegen pijntjes?’

‘Wat zei ik nou net?,’ Mila pakte de waterkoker die klaar was en schonk wat in haar mok.

‘Ik zorg wel dat je weer in the mood komt,  fluisterde hij in haar oor. Ze voelde zijn hand langs haar zij glijden. Snel pakte ze zijn armen en duwde die van zich af.

‘Jezus Miel, volgens mij ben ik niet de enige die chagrijnig is,’ Viktor keek haar bos aan. Mila pakte een theezakje, deed die in haar mok water en liep ermee naar de eettafel.

‘Moet ik dan maar mijn mond houden en wachten totdat je weer vrolijk bent?,’ vroeg Mila.

‘Ik zei toch godverdomme sorry?!’

Mila keek hem alleen boos aan. Ze haatte het als hij zo begon te schreeuwen.

‘Alsof jij altijd het zonnetje in huis bent,’ mompelde hij en liep weer terug naar de bank. Mila dronk in stilte haar thee op terwijl Viktor de tv aanzette en een of ander autoprogramma opzette.

Toen haar thee op was wist Mila niet zo goed wat ze moest doen. Uiteindelijk pakte ze haar jas weer.

‘Ga je weg?,’ vroeg Viktor.

Mila zuchtte. ‘Ja.’

‘Waarheen?’

‘Stukje wandelen.’

Verder zei hij niets meer, dus pakte Mila haar huissleutels en liep de deur uit. Eenmaal buiten liep ze langs de kronkelende weg zo naar het bos. Er liepen tranen over haar wangen. Ze maakten altijd al regelmatig ruzie, maar ze werd er nu echt gek van, nu ze steeds minder om haar heen had als afleiding. Het voelde alsof ze compleet afhankelijk was van Viktor, en dus ook van zijn humeur, en ze haatte dat gevoel. Het was bijna alsof ze zelf niet meer bestond. En waarschijnlijk daardoor maakte ze hun relatie er ook niet beter op.