EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 41

Oke, ik denk dat het 42 hoofdstukken gaan worden! :) Dus hierna nog eentje én de epiloog. Vandaag begint ook mijn nieuwe verhaal Alles of Niets, dus als je niet kan afkicken verwijs ik jullie door haha!
-Oja, ik ben helemaal happy, want ik ga lekker last minute aanstaande vrijdag alsnog naar Kopenhagen, jeeeej! :)-

41

Door heel het stadion galmde het gezang van de supporters. Mila kreeg er kippenvel van. Ze zat op de voorste rij, direct aan het veld en tussen Sophie en Luca in. Zelfs Vince werd stil van deze indrukwekkende setting.

De scheidsrechter floot af, Mila zag aan de andere kant van het veld Viktor gespannen op de reservebank zitten. Uiteindelijk was ze samen met de medische staff gaan zitten en waren ze tot de conclusie gekomen, max 30 minuten. Mila vond dat heel ruim ingeschat, maar hoopte dat het wonder zich maar door bleef zetten.

De wedstrijd begon fel, het was duidelijk dat zowel Nederland als Duitsland zo snel mogelijk een goal wilde maken. Met dank aan goed verdedigend werk aan beide kanten gebeurde dat niet, waardoor de rust werd ingeleid met een 0-0 tussenstand.

‘Wát een wedstrijd,’ Thijs lachte vrolijk. ‘En we hebben gewoon een kans om dit te winnen, het gaat gelijk op.’

‘Dit is echt niet goed voor mijn hart,’ zei Isa gespannen. ‘Is dit wel goed voor jullie?’ Ze keek Mila en Lotte aan.

‘Ach, ze is dadelijk al zoveel spanning gewend,’ lachte Mila. ‘Ze komt helemaal stressbestendig ter wereld.’

‘Ik wil dat ze gaan scoren,’ zei Vince bijna zeurend. Hij stond met zijn armen leunend over het hek, in afwachting van de spelers die zo weer het veld op zouden komen.

‘Tsja Vince, dat willen we allemaal,’ zuchtte Luca. ‘Let maar op, Ome Viktor gaat scoren.’

‘Dan moet hij er eerst nog inkomen,’ zuchtte Mila. Ze maakte zich steeds meer zorgen. Ze zag Viktor echt niet een half uur lang meekomen op het tempo waarin er gespeeld werd. Niet omdat hij het niet aankon, maar omdat zijn knie het niet aankon.

‘Daar zijn ze weer!,’ riep Vince blij. De spelers kwamen inderdaad het veld op. Alle rust die Mila even had gevonden verdween weer. Vanaf het moment dat het fluitsignaal klonk voelde ze weer haar hart in haar keel.

Nederland zette gelijk goed druk, na een minuut kwam Daley al ver voorbij de back van Duitsland. Hij zette de bal voor op Robben, die nu wel moest koppen, waar hij nou niet bepaald om bekend stond goed te kunnen. De bal kwam op de lat en kaatste hard terug voor de voeten van Daley. Die schoot hem gelijk weer op doel maar ditmaal kwam de bal op de paal. Iedereen was al opgestaan, en nu het zo spannend was ging er ook voorlopig niemand meer zitten.

Pas na een paar minuten werd het weer wat rustiger. Nederland werd steeds minder sterk, wat niet gek was met deze hitte. Duitsland maakte hier gebruik van, en er volgden steeds meer kansen.

‘Godver, ze zakken helemaal in,’ vloekte Luca terwijl ze weer gingen zitten. ‘Hey, is dat nou Vik?’

Mila, die van de spanning nog bijna niets gezegd had, zag nu inderdaad ook Viktor warmlopen.

‘Ze gaan in ieder geval niet op safe spelen,’ mompelde ze.

Na een minuut of 10 meldde Viktor zich bij de vierde official. Toen de bal uit ging hield die het bord omhoog. Viktor rende enthousiast het veld op, duidelijk nog een stuk frisser dan alle andere spelers die al zo’n 60 minuten in 35 graden intensief gevoetbald hadden.

‘Nu gaan ze scoren toch?,’ zei Vince enthousiast.

‘Niet alles wat papa zegt is waar he,’ waarschuwde Lotte.