EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 37

37

‘Oke jongens, maak er een mooie laatste wedstrijd van!,’ eindigde Kenneth zijn speech. Het was half mei en vorige week was de Ajax A1 al kampioen geworden.

‘En blesseer je niet te erg, ik kan niet zo hard meer rennen!,’ voegde Mila daar nog aan toe, waardoor de spelers lachten. Ze liepen het zonovergoten hoofdveld van de Toekomst op. Mila zag op de tribune Luca, Lotte, Vince en Cris zitten. Daarnaast Thijs en Isa, die enthousiast zwaaiden. Luca zat de laatste maand weer helemaal goed in zijn vel. Wim werd ontslagen door de slechte prestaties van het team. De chemie tussen de trainer en de selectie ontbrak, vond de media en zelfs de hele achterban. De supporters waren dan ook blij dat Wim vertrok en niet Luca.

Mila zwaaide terug en nam toen plaats in de dug-out. Het was een raar idee dat dit voorlopig haar laatste ‘werkdag’ was.

Heel de eerste helft hoefde ze gelukkig niet in actie te komen. Ze had de afgelopen maanden gewoon gesport, maar sinds een paar dagen kreeg ze te erge pijn in haar buik als ze rende. Iets wat Lotte als ‘bandenpijn’ verklaarde, wat dat ook betekende.

Ze voelde het weer even toen ze opsprong bij de 1-0.

‘Ah, fuck,’ fluisterde ze toen ze weer ging zitten.

‘Gaat het?,’ vroeg Kenneth.

‘Ja,’ knikte Mila. ‘Zeg maar dat ze niet te vaak scoren.’

‘Wat voor trainer zegt dat nou tegen zijn team?,’ lachte Kenneth.

Toen uiteindelijk ook de tweede helft erop zat stond Mila weer op. Veel spelers stonden aan de kant van het veld, te praten met familie, vrienden en fans.

Mila keek de grote mensenmassa in die nu van de tribunes afdroop en bleef steken langs het veld. Totdat ze opeens twee sterke armen om haar heen voelde.

‘Surprise!’

Ze keek op en een grote lach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat het Viktor was.

‘Wat doe jij nou hier?!,’ vroeg ze blij. Vanavond zou zij naar Barcelona vliegen om er voorlopig niet meer te vertrekken. Ze zou eerst nog langs het ziekenhuis gaan voor een laatste check hier in Nederland. Nu ze 16 weken zwanger was zou de verloskundige al kunnen vertellen of het een jongen of een meisje werd. Mila wilde het in eerste instantie niet weten, maar Viktor het liefst zo snel mogelijk. Ze besloot dat ze de verloskundige maar ging vragen het op te schrijven en in een enveloppe te doen die ze dan mee zou nemen voor hem.

‘Ik dacht ik vlieg vanavond gezellig met je mee,’ zei hij. ‘En dan kan ik mee naar het ziekenhuis. Krijg ik niet eens een kus?’

Mila ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op de zijne. Zonder dat hij het verwachtte duwde ze zachtjes haar tong naar binnen. Zonder dat het haar iets boeide dat iedereen hen kon zien, en er waarschijnlijk ook wat pers aanwezig was, zoende ze hem.

‘Zo goed?,’ vroeg Mila toen ze weer terug zakte op haar voeten.

Viktor glimlachte. ‘Hoe gaat het?’

‘Goed,’ knikte Mila. ‘Maar wel goed dat het zomerstop is denk ik. Ik krijg ook mijn voetbalschoenen steeds moeilijker aan. Mijn enkels worden steeds dikker. Stom he?’

‘Dat is niet stom,’ lachte Viktor. ‘Het staat je prachtig.’

‘Wat?’

‘Zwangerschap.’

Mila lachte.

‘Bella!,’ Isa kwam aangelopen samen met Thijs. Ze werd omhelsd door beide ouders. Ze keek naar haar vader. ‘Hoe gaat het?’