EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 36

Deze week bij mijn fysio geweest, die aan heeft gegeven dat het totaal niet nodig is om te stoppen met voetballen =D Het vocht zit meer op mijn knie, en niet erin. De pees van mijn bovenbeenspier heeft waarschijnlijk meer een tik gehad dan mijn knie zelf. Betekent wel dat ik het komende jaar(!) keihard moet trainen om mijn benen sterker te krijgen en stabieler. Dan mag ik pas weer voetballen...ach ja, het is tenminste iets! :)
Hoop dat het hoofdstuk bevalt :)

36

‘Oke, we sluiten af met positiespel jongens,’ kondigde Kenneth aan. Mila keek toe hoe Kenneth de hesjes uitdeelde en zo de twee teams samenstelde.

‘Oh, tuurlijk we zijn met oneven vandaag,’ Kenneth telde de spelers toen hij een hesje te veel overhield.

‘Anders nemen wij Mila wel,’ grapte Appie.

Iedereen lachte, maar Kenneth gooide haar wel het hesje aan. Mila ving het en keek hem aan.

‘Serieus?’

‘Doe gewoon lekker mee,’ grijnsde Kenneth. ‘Tien minuutjes maar.’

Mila keek de spelers aan, die vonden het allemaal alleen maar mooi. Ze trok dus maar het hesje aan en liep het door pionnen afgebakende veldje in.

Er werd afgetrapt, het tempo lag belachelijk hoog. War eigenlijk natuurlijk alleen maar betekende dat zij als technische staff goed werk verrichtten, maar Mila was er nu even wat minder blij mee.

Zeker toen haar de bal werd gepassed en ze die eigenlijk gelijk weer inleverde.

Toch gaf ze niet op, daar vond ze het veel te leuk voor.

‘Miel!,’ riep Appie. Mila rende richting het doel en nam de bal aan die voor haar bedoeld was. De verdediger voor haar wilde hem uit haar voeten wegtikken, maar ze schoof de bal snel naar de binnenkant, waardoor ze hem met de buitenkant van haar voet door zijn benen schoof. Daardoor moesten de spelers lachen, en ze klapten vol bewondering.

Zeker toen Mila daarna de bal op doel schoot. De keeper had hem makkelijk, maar het kleine applaus gaf haar een boost.

‘Ik ben natuurlijk wel een Veldkampje he?,’ lachte ze, alsof ze het elke week deed.

‘En ik maar denken dat je nu mijn naam weer droeg,’ hoorde ze vanaf de zijlijn. Ze draaide zich om en zag Viktor naast Kenneth staan.

‘Hoe lang sta je daar al?,’ vroeg Mila verbaasd.

‘Lang genoeg om je actie gezien te hebben hoor, geen zorgen,’ lachte Viktor. ‘Nou, praten doen we zo wel, trainen joh!’

Mila lachte en concentreerde zich weer op het spel. Afgezien van een paar succesvolle passjes kon ze niet heel veel toevoegen aan het spel, maar het was lekker weer eens te voetballen.

‘Oke, uitlopen jongens!,’ kondigde Kenneth aan. ‘En dame.’

‘Gaaf trouwens dat hij die transfer nog doet!,’ Appie kwam naast Mila lopen. ‘Barcelona, mooi man.’

‘Ja, we zijn samen ernaartoe geweest om te gaan kijken,’ knikte Mila. ‘En het voelde gelijk zo goed. Voor mij maakt het toch niet zo veel uit, ik blijf in principe op mijn vrije dagen heen en weer vliegen.’

‘Lijkt me echt zwaar,’ dacht Appie hardop.

‘Tsja, zoals je ziet komt hij ook wel eens naar Amsterdam,’ grijnsde Mila blij. ‘Dus we zien elkaar gelukkig nog wel regelmatig.’

Toen ze uiteindelijk klaar waren met uitlopen liep Mila naar Viktor toe, die in gesprek was met Kenneth.

‘Hey liefie,’ Viktor legde zijn arm om haar middel. ‘Vlieg je morgenmiddag mee naar Barcelona?’