EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 7

7

‘Goedemorgen,’ glimlachte Nicolai.

Mila keek op de klok, het was pas half negen maar nu al stond hij fris en fruitig in de keuken. Ze liep naar het fornuis en zag dat hij een omelet aan het bakken was.

‘Ik dacht ik maak alvast ontbijt,’ zei hij. ‘Wil jij deze?’

Gisteravond hadden ze tot diep in de nacht samen zitten praten. Mila over zo’n beetje alles wat haar aan Viktor irriteerde, Nicolai over Nikki en zijn twijfels of hij ooit iemand zou vinden met wie hij een goede relatie kon hebben. Uiteindelijk had Mila aangeboden dat hij kon blijven slapen, daarna had Nicolai erop gestaan dat hij op de bank zou slapen en niet zij. Die discussie won hij uiteindelijk.

‘Wil jij deze?,’ stelde Nicolai voor.

‘Nee eet jij maar op,’ gaapte Mila nog. Ondertussen zette ze de waterkoker aan. Terwijl ze wachtte schoten haar ogen naar links van haar, waar Nicolai stond. Handig draaide hij zijn omelet om in de pan.

Ongegeneerd bestudeerde ze hem en keek hoe zijn blauwe ogen gefocust waren op het fornuis.

De waterkoker was ondertussen al klaar, maar Mila was te afgeleid om het op te merken.

Nicolai lette wel op, en keek haar verbaasd aan. ‘Miel?’

Mila schrok even op en voelde haar wangen rood worden. Jezus, waar was dat nou weer voor nodig? Soms haatte ze haar lijf.

‘De waterkoker is klaar,’ glimlachte Nicolai. ‘Daar wacht je toch op?’

‘Ja,’ knikte Mila en ze keek snel weg. ‘Wil je ook?’

‘Lekker.’

Ze pakte twee mokken en schonk daar het kokende water in. Nicolai gaf haar twee theezakjes aan, Mila ontweek nog steeds zijn blik zolang haar wangen nog zo rood waren.

‘Heb je het warm?,’ Nicolai legde zijn hand op haar wang. Mila keek op in zijn ogen.

‘Best wel,’ bevestigde ze.

‘Dat is niet gezond hoor,’ hij trok zijn hand weer terug, schoof toen zijn omelet op een bord en liep met haar richting de eettafel.

Eenmaal daar voelde Mila zich nog steeds ongemakkelijk. Misschien was het omdat ze hem zo lang niet had gezien, op haar verjaardag na. Of omdat ze hem dingen had verteld gisteravond die ze niemand anders had verteld. Zelfs Sophie niet. Ze voelde zich schuldig omdat ze alleen maar over zijn negatieve kanten had zitten praten. Ondertussen wist ze ook wel dat ze sommige puntjes overdreef, en dat ze het hartstikke goed had met Viktor.

‘Je bent echt niet helemaal lekker vandaag he?,’ vroeg Nicolai bezorgd. ‘Je bent zo stil.’

‘Beetje ziekjes denk ik,’ look Mila.

‘Ahw, en je hebt niemand die vandaag voor je kan zorgen,’ Nicolai keek haar zielig aan. Even hoopte Mila dat hij vandaag zou blijven.

‘Ik moet vandaag nog echt heel veel inpakken thuis,’ zei hij toen. ‘Anders was ik wel gebleven.’

‘Geeft niet, ik red me wel,’ zei Mila toen.

‘Dat weet ik,’ knikte Nicolai. ‘Maar ik vind het rot om je zo achter te laten.’

‘Misschien dat ik even langs ga bij Lotte.’

‘Mag ik je een tip geven?,’ vroeg Nicolai toen.

Mila wachtte af.

‘Bel Vik even op, waarschijnlijk is hij dan zo blij dat je hem even iets laat weten dat hij dat van gisteren meteen vergeet.’