EINDSIGNAAL

Hoofdstuk 20

Wauw, bedankt voor alle reacties! Voortaan dus dinsdag, vrijdag én zondag updates haha! :)

20

‘Ik heb vanmiddag nog die afspraak bij Carla,’ herinnerde Mila zich. Ze keek Viktor aan die druk bezig was ontbijt te maken. De afgelopen twee weken had Viktor alle tijd aangezien zijn knie vooral rust nodig had, en Mila vond het heerlijk. Hij was alleen twee keer op en neer geweest om de eerste twee wedstrijden van het seizoen bij te wonen.

Ook al kon ze aan hem merken ’s ochtends, als hij zelf wat aan zijn knie zat te voelen, dat het hem niet lekker zat, hij was veel te vrolijk door het feit dat Mila zwanger was.

Dat laatste maakte Mila dan af en toe weer heel bang en haar schuldgevoel leek alleen maar te groeien. Ze wist dat er een moment moest komen dat ze het hem moest zeggen, maar hoe langer ze wachtte, hoe moeilijker het werd. Zeker nu het tussen hen weer steeds beter ging.

‘Ik zat te denken,’ zei Viktor toen. ‘Is je humeur niet vooral zo aan het schommelen doordat je zwanger bent? Dat je daarom zo emotioneel bent?’

Mila knikte langzaam. ‘Misschien.’

‘Bel Carla lekker af,’ zei Viktor. ‘Dan gaan we iets leuks doen.’

‘Waar dacht je aan dan?,’ Mila glimlachte. Het was leuk dat hij de laatste tijd weer met initiatief kwam om iets buitenshuis te gaan doen.

‘Maar eerst maar eens naar het ziekenhuis,’ Viktor boog over haar heen op de bank en gaf haar een kus op haar buik. ‘Wie weet hoe lang je al zwanger bent!’

Mila keek even benauwd weg. ‘Laten we heel de dag gewoon leuke dingen doen, naar het ziekenhuis kan van de week nog wel.’

‘Ben je niet benieuwd?,’ vroeg Viktor. Hij plofte naast haar neer en keek haar verbaasd aan.

Mila deed nog steeds haar best om oogcontact te vermijden. ‘Zullen we vragen of Luca en Lotte zin hebben wat te gaan doen?’

‘Nou vooruit dan,’ grijnsde Viktor toen.

 -

Het was heerlijk rustig in het Amsterdamse Bos. Lotte duwde enthousiast de buggy vooruit waar de kleine Cris in zat. Aan haar zijde liep Luca als trotse vader. Mila en Viktor liepen naast hen, arm in arm.

‘Zullen we even zitten?,’ stelde Lotte uiteindelijk voor. Ze zag er inderdaad vermoeid uit, wat waarschijnlijk te maken had met het duwen van de volgepakte buggy.

Een bankje in de zon bood de ideale plek om even te rusten, dus gingen ze zitten. Viktor keek Mila even diep in haar ogen aan terwijl Luca en Lotte een discussie voerden over de indeling van de buggy (Luca vond de pampers te ver weggestopt achter de paraplu).

‘Zullen we het je broer ook maar vertellen?,’ fluisterde hij.

Mila knikte langzaam. Ze wist als ze nog langer zou wachten Lotte nooit haar mond zou kunnen houden.

‘Luca?’

Luca keek op toen zijn beste vriend zijn naam noemde.

‘Mila en ik moeten je wat vertellen,’ Viktor’s lach verdween niet meer van zijn gezicht.

‘Wat dan?,’ Luca werd aangestoken door zijn eeuwige glimlach.

Viktor keek Mila even aan, die even slikte en toen alle moed bij elkaar verzamelde.

‘Ik ben zwanger,’ zei ze, en ze probeerde de lach van Viktor en Luca’s gezicht te kopiëren.

‘Leuk he?,’ zei Lotte blij terwijl ze om Luca’s nek hing. Mila keek haar broer aan. Om de een of andere reden was hij minder uitzinnig dan Mila had gedacht. Of eigenlijk was hij dat helemaal niet. Was hij überhaupt blij? Zijn verbaasde gezicht perste nu met alle macht een glimlach eruit, net als Mila zonet had gedaan.