Besmet met liefde *BxB*

88.

Ik heb geen zin in al dat gedoe van de laatste dagen. Ik mis gewoon mijn moeder. Één moment, één woordenwisseling. Ik zou er alles voor geven. Zijn hand glijdt hulpeloos van mijn schouder af en meteen schokken mijn schouders verder. Een blauw-witte zakdoek wordt onder mijn neus geschoven en dankbaar neem ik deze dan ook aan.

Hoe kon ik zakdoeken nu weer vergeten?

Een klein dankwoordje weerklinkt in de holle zaal en dat is voorlopig de enige woordenwisseling tussen ons. Meer is er niet nodig. Dit maken we elk jaar mee, steeds opnieuw. Samen. We weten hoe het voelt. Woorden zijn inmiddels niet meer nodig.

Ik kijk op en de orgel stopt op datzelfde moment met spelen. Het valt me plots op hoe dicht we bij het altaar zitten. Onze familie is nu eenmaal klein en overbodige mensen vinden we nooit nodig, maar toch oogt het zielig. Bijna eenzaam om hier met een tiental mensen te zitten in een gebouw gevuld met honderden stoelen. Ik kijk even schuinlinks, waar ook Kaylee net naar me omkijk. Zij zit een rij dichter bij het altaar, aangezien we minder vrouwen hebben in onze familie.

Het valt me ook op hoe eenzaam James en ik op de laatst gevulde rij zitten, amper enkele meters van het altaar waar de priester de herdenkingsmis opent met dezelfde herkenbare woorden als de jaren voorheen. Ik richt me op de groene, hoopvolle kazuifel die losjes over zijn schouders bungelt. Hoe hij zijn handen in de lucht hijst, verwijzend naar God.

"Laten we bidden." Ik word aangetikt en ik schrik wakker uit mijn focus. Iedereen heeft zijn hoofd gebogen en doorheen de gehele Kerk weergalmt het 'onze vader'. Ik kijk verschrikt naar James, hopend op een heldere uitleg. Hij seint met zijn ogen naar zijn gevouwen handen. Ik lach nerveus. Ook hij buigt nu ook zijn hoofd en valt in met de tekst. Zijn ogen zijn gesloten en even kijk ik gefascineerd naar zijn wipneus, zijn bijna weggevaagde winterse sproetjes en zijn uitdagende paarse lokken.

Hoe zou tante hebben gereageerd op James' nieuwe haarstijl?

Ik voel een blik op mijn gelaat rusten en merk dat het de man in het groene gewaad is. Betrapt kijk ik dan ook weg van de persoon naast me. Van mijn sokken geblazen buig ik mijn hoofd en probeer de tekst tot me te laten doordringen. Echter merk ik snel dat we al aan het einde van het gebed zijn. Ondertussen is de strakke blik van de priester niet geweken van mijn gelaat. Berispend blijft hij me aankijken. Ik voel me plots heel klein in dit reusachtig en oude complex.

Hij vervolgt de herdenkingsmis met wat lijkt op de homelie en verlegt zijn blik eindelijk naar het rijkelijk geschilderde plafond. Ik laat mijn ingehouden adem, waarvan ik niet eens wist dat ik deze vastgehouden had, los. Een kleine nagalm weerklinkt en ik voel eveneens een blik op mijn gelaat prikken. Deze keer is het James die zijn aandacht op me gevestigd lijkt te hebben. Echter negeer ik zijn blik en focus me verder op de man achter het altaar. Zijn handpalmen draaien openhartig naar boven, klaar het woord van Christus te ontvangen.

Gedurende de rest van de mis lijkt mijn concentratie vervat te zitten in elk woord dat de toegewijde man voorin verkondigd. Tot op het moment dat ik voor een tweede keer word aangetikt. "Hostie." Word me ingefluisterd en ik sta al snel op. Mijn gebedsboekje laat ik zorgvuldig achter onder de stoel. "Bedankt." Sterft onze korte woordenwisseling al snel weer.