Besmet met liefde *BxB*

105.

U: Sorry van daarstraks.

Ik gooi mijn telefoon op het bed en deze maakt een salto om dan met een gebalanceerde boog op de harde vloer van mijn kamer te belanden. Een gemompel verlaat mijn mond en de bekende pieptoon van mijn telefoon volgt.

Unicornneuker: Spreken we morgen na mijn werk af?

Luidt het bericht wanneer ik mijn gsm van de grond raap.
Ik zucht. Dat was niet het antwoord waarop ik had gehoopt. Een 'ik begrijp het' was meer op zijn plek geweest.

Wat moet ik nu doen?

Kan ik het nog aan? Ben ik sterk genoeg om hem in zijn gezicht te zeggen dat ik zijn spelletjes beu ben, eveneens het touwgetrek. Het feit dat we familie zijn en dus elkaar móeten blijven zien in eender welke omstandigheid, steekt me als een dolk in mijn longen. Ik sluit de chat, in gedachten verzonken. Mijn reflex is een vlucht naar de badkamer. Een plek waar ik om één of andere ongeweten reden me beter kan voelen. Even alleen kan zijn. Een plek die me comfort biedt, zonder dat ik er eerst iets voor moet doen. Mijn tandenborstel danst tussen mijn frele vingertoppen en belandt uiteindelijk in mijn mond, nadat ik er wat blauwe brei op heb gesmeerd. Mijn blik glijdt ongewild naar de wasbak en mijn gedachten flitsen naar enkele uren geleden. Ondanks dat het niet dezelfde plek is, noch dezelfde situatie, kan ik mijn gedachten niet bedwingen en nemen ze de overhand van mijn lichaam. Ondanks dat ik het niet wil toegeven, merk ik dat mijn lichaam wat mist. Geen seksueel verlangen zoals ik al vaker heb gevoeld, maar een intiem verlangen. Een innige knuffel is alles waar mijn huid naar verlangt.

Hoe zei mama dat vroeger?

Huidhonger, jongen. Huidhonger heeft iedereen. Alleen zijn er maar enkelen dapper genoeg om dat toe te geven.

Is het waar?
Ben ik dapper genoeg om toe te geven dat ik huidhonger heb? Verlangt mijn huid werkelijk naar hém of zijn het mijn gedachten die op hol slaan?

En dan kijk ik naar mezelf in de spiegel. Het antwoord staat geschreven in mijn ogen. Mijn pupillen staan groot. Mijn tandenborstel raspt nog steeds langs mijn tanden, al vertraagt het tempo aanzienlijk met de minuut. Ongewild geef ik toe aan mijn dapperheid.

Een nederig klopje weerklinkt door de ruimte. "Hey broertje. Heb je morgen iets te doen?" De vraag overvalt me dus meer dan een 'uh' komt er niet meteen. "Ik heb eigenlijk al een date voor jou en Kaylee gepland." De smekende toon in haar stem ontgaat me zeker niet en de tweestrijd in mijn binnenste vergroot alleen maar.
"Wanneer?" Weerklinkt mijn antwoord, goed wetende dat ik met dat woord al zo goed als heb toegezegd. "Net."

Huidhonger, jongen. Huidhonger heeft iedereen. Alleen zijn er maar enkelen dapper genoeg om dat toe te geven.

Mijn hoofd valt naar voren de stem van mijn moeder herhalend en mezelf overgevend.
"Oké."
-
A/N
SORRY SORRY SORRY!
IK BEN STEEDS VAKER EN STEEDS LANGER OFFLINE. HET IS ECHT EEN SLECHTE GEWOONTE AAN HET WORDEN, SORRY. IK HOOP DAT JULLIE DESONDANKS TOCH HEBBEN KUNNEN GENIETEN VAN HET KORTE EN AANVULLENDE HOOFDSTUKJE.
MIJN HOOFD BARST MOMENTEEL VAN DE IDEEËN EN DAT IS NU EENMAAL HET PROBLEEM: IK HEB TE VEEL IDEEËN OM TE KUNNEN NEERSCHRIJVEN EN TE KUNNEN VERWERKEN IN DIT HUIDIGE VERHAAL, MAAR IK DOE UITERAARD MIJN BEST VOOR JULLIE.
BEDANKT VOOR HET BEGRIP EN DE SUPPORT,
MIJN LIEVE UNICORNNEUKERS! IK HEB HET HOOGNODIG MOMENTEEL ;).
ALL THE LOVE,
X YESS