Besmet met liefde *BxB*

35.

Ik loop hem voorbij en negeer de opmerking. Eenmaal aangekomen in mijn slaapkamer plof ik vermoeid op bed waardoor het bed kort op veert. Gedachten overvallen me nogmaals en spijtig genoeg moet James weer het moment verstoren. "En nu de waarheid." Na die woorden ploft hij voor me op bed. Ik zucht geïrriteerd.

Kan die gast me nu geen minuut alleen laten?

Hij raakt plots mijn schouder aan. "Alles oké met je?" "Raak me niet aan." Spuw ik hem toe. Hij schrikt van de koele ondertoon in mijn stem en daarbij laat hij mijn lichaam los. "Vertel me dan wat er mis is." Smeekt hij nogmaals.

Er knapt iets in me en verdriet overspoelt mijn gedachten. "Ik wil dat het stopt. Die gedachten. Ik verafschuw mezelf door wat ik doe met jou. Dit klopt niet. We moeten hiermee stoppen." Hij trekt me in zijn armen. Ik lucht mijn hart even als ik in zijn armen lig. "Dit hoort niet! Wij- We zijn familie. Ik wil m'n vader niet teleurstellen, oké? Ik ben geen vieze flikker en zeker niet met jou. We zijn bloedverwanten. Niemand zal ons accepteren." Zeg ik droevig. Abrupt wordt het contact tussen ons verbroken en kijkt hij me woest aan. "Serieus? Dus je schaamt je voor mij? Ik wist wel dat dit geen goed idee was. Ik ga je bewijzen dat je ongelijk hebt, dat beloof ik je."

Die woorden kwamen aan. Meerdere tranen vervolgen hun pad, terwijl ik James achtervolg als hij het huis uit vlucht.

Wat heb ik gedaan? Ik zei toch gewoon wat ik dacht?

Ik laat hem deze keer niet gaan. Het kan me niet schelen wat anderen van ons denken. Ik moet bij hem zijn. Mijn gedachten maken me zo verward. Het lijkt wel een duw en trekspelletje tussen ons: beiden willen we elkaar en toch maken we ruzie om onze liefde en het moet nu stoppen. Met die gedachte snel ik het huis uit en haal de rennende James in met mijn versleten fiets die hij had achtergelaten op de stoep. Ik probeer hem tegen te houden, maar niks helpt. Ik roep van alles om hem te overtuigen, maar hij blijft doorrennen. Een hulpeloos gevoel overvalt me.

Hij haat je!

Nog meer tranen mengen zich in mijn ogen. Plots stoppen de donkerblonde lokpunten en vreugde overspoelt me als hij me aan mijn hand meetrekt. Door die actie val ik van mijn fiets en beland op de grond, maar mijn vingers blijven verstengeld met de zijne. Hij trekt me mee het bos in. Doordat ik alleen een t-shirt aanheb overvalt kippenvel al snel mijn huid door de gure wind die plotseling komt oplaaien.

Een nare gedachte schiet door mijn hoofd, maar ik onderdruk ze al snel. James merkt het en lacht zacht. "Ik ga je niet verkrachten hoor, schat." Dat ene woord laat mijn hart sneller kloppen en mijn wangen roder kleuren.

Zou hij nog boos zijn?

We komen aan bij het meertje dat met rotsen omringd is. Een klein grasveld siert de plek en achter één van de grote kastanjebomen gaat het skateparkje verscholen. Iets verderop merk ik een deken dat is ontplooit en enkele zoetigheden staan in de donkerte van de nacht.

"Verrassing." Fluistert JayJay in mijn oor waarna hij zijn sterke armen om mijn middel heen slaat. Meteen verdwijnt het kippenvel en vloeit een warm gevoel door me heen. "Ben je nu nog zo zeker van je woorden?"

"Sorry." Is het enige wat ik zeg.