Besmet met liefde *BxB*

97.

"Kan ik hier nog helpen?" "Nee Jackie. Alles is in orde normaal." Ze kijkt nog even naar de gebakjes die ze net uit de oven heeft gehaald. Haar ogen staan trots wanneer ze naar me kijkt. Ze schuift haar ovenwanten uit en plaatst de gebakjes voorzichtig op een grote schotel. Mijnheer komt uit het toilet. "Hmmm. Het ruikt hier verrukkelijk Clara." Lacht hij haar toe terwijl hij langs haar loopt. Verward door het beeld van mijn glimlachende vader loop ik terug naar de woonkamer. Ik voel me op dit moment namelijk ongewenst in de keuken.

James kijkt me bezorgd aan wanneer ik niet reageer op zijn zin. "Hey, hey! Ga eens zitten." Hij knielt voor me neer. "Mijnheer lachtte opnieuw." "Wat?" Verward kijkt hij me aan. "En wat is daar mis mee precies?" "Ik heb hem niet meer oprecht zien lachen sinds mama." Ook bij hem zakt het besef. "Wacht hier." Uit hij nog. Enkele momenten later komt hij met een blikje cola terug. "Ik denk dat je suiker te laag is." Verklaart hij me. Ik neem het metalen blikje vast en zet het dankbaar aan mijn lippen nadat ik het geopend heb.

"En?" Vraag ik dan buiten adem van het grote slokken. De rimpel in James' voorhoofd is weer terug. Ik sein naar de keuken met mijn ogen. Met een korte knik weet ik genoeg. Wanneer er dan ook nog eens een bulderende lach vanuit de keuken klinkt die niet zeer vrouwelijk te omschrijven valt, is mijn hoop op slag weg.

Hij heeft mama vervangen.

"Valt het jou soms niet zwaar?" "Wat?" De zetel deukt naast me in. Zijn hand ligt tussen mij en de rugleuning van de zetel. "Het verlies." Blijf ik vaag. James kent me door en door. Hij weet tot in detail wat ik bedoel met die woorden. "Ohw ja, niet alleen soms." "Nee ik bedoel-" "Ik weet wat je bedoelt, Jack. Ik ben ook mijn vader kwijt. " Meteen heb ik de drang me te excuseren voor zijn verlies, maar we weten beiden dat dat niks uithaalt. Het is enkel maar schijnheilig.

Ik zwijg dus. Vooruitstarend in het niets. Even sip ik van mijn cola, maar dan is het ook weer stil. "Jongens." Klapt Carla verheugd in haar handen. "We gaan aan tafel."

Volgens mij is dat mens vergeten dat het een koffietafel is, geen normaal diner.

"Jack, je weet dat je geen cola mag nuttigen net voor het eten." "Hij had een bloeddrukval Floris. Ik heb het hem gegeven, sorry." Met een korte knik toont mijn vader zijn goedkeuring waarna hij een zware houten stoel naar achteren schuift. James klopt even op mijn been. Iets wat denk ik meer teweeg brengt bij me dan ik wil. Hij heeft geen besef van het effect en de gedachtengang die hij in gang heeft gezet met deze kleine aanraking.

Ik drink in één teug mijn cola uit en vervoeg de familie aan de koffietafel.