Besmet met liefde *BxB*

107.

Ik loop de straat uit met m'n fiets in de hand en denk aan James' gelaatsuitdrukking.

Had ik beter zijn jas afgegeven in plaats van hem achter te laten op de brievenbus? Wat als zijn jas valt en hij die niet ziet liggen?

Ach, doe niet zo achterlijk. Hij stond duidelijk naar me te kijken.

Ik hoor voetstappen achter me en uit reflex ga ik ervan uit dat het James is, waardoor ik sneller begin te stappen. Mijn nieuwsgierigheid blijft geprikkeld door de voetstappen dus ik kijk achterom. Meteen voelt het alsof er een vat vol teleurstelling over me heen wordt gegoten.

Wat had ik ook verwacht? De winkel is de andere kant op. En daarbij, je moet blij zijn dat hij niet meer in je buurt komt. Jij bent degene die zijn berichten negeert.

Ik betrap mezelf met een diep teleurgesteld gevoel. Wat moet ik nu doen? Toch antwoorden op zijn bericht? Waarschijnlijk ben ik de enige die er zo hard over nadenkt en merkt hij niet eens dat ik hem heb genegeerd.

Jack. Je moest een keuze maken. Nee, je hebt je keuze al gemaakt. Het wordt tijd dat je je opensteld naar anderen, zoals Kaylee. Wie weet lukt het experiment dan wel.

Ik merk aan mijn eigen gedachten dat ik hoop dat dit niet de waarheid is. Ik hoop dat mijn gevoelens voor James sterk genoeg zijn om twee weken on-hold te zetten, ook al heb ik die gevoelens nooit willen toegeven.
Ondertussen komt de fietsenwinkel in zicht.

Wat als ik gevoelens voor Kaylee krijg?

Ik klem het stuur krampachtig vast, hopend dat ik zo de gedachte kan verdringen en de situatie kan veranderen. Mijn hoofd wordt me stilaan te veel merk ik. Ik plaats mijn fiets in het fietsenrek op de oprit van de winkel en stap naar binnen. Het welbekende belletje weerklinkt en ik blijf aan de kassa wachten tot ik Neo zie verschijnen. Het duurt langer dan verwacht en dus zwakt mijn aandacht af. Mijn blik glijdt over de fietsen die naast me op een rijtje gestald staan. Een papiertje 'JAMES' trekt mijn aandacht, al hoewel het relatief moeilijk te lezen is vanop deze afstand. Ik zet een stap dichterbij de fiets met het papiertje en merk dat het daadwerkelijk James' fiets is.

"Hey jongen! Wat kan ik voor je betekenen?" Met een wazige blik kijk ik de man aan. "Mijn fiets staat buiten. De voorband is plat dus die zou vervangen moeten worden denk ik." Zeg ik terwijl ik naar buiten wijs. "Dat is alles?" "Nee, je mag er een klein nazicht van maken. Met de winter vind ik het nogal gevaarlijk worden." "Dat begrijp ik. Komt in orde. Kan je hem tegen woensdag komen halen?" Vraagt hij, ervan uitgaande dat ik ja zeg. Hij wilt terug door de deuropening naar zijn woongedeelte wandelen, maar ik hou hem tegen door middel van mijn stem. "Kan ik James zijn fiets anders al meepakken?" Neo kent ons al van kinds af aan en weet daardoor ook dat we bij elkaar de deuren platlopen. "Ja hoor. Hij is klaar dus dat is geen probleem. Er is wel nog niks betaald." Suggereert hij dat ik dan zou moeten betalen. "Hoeveel moet ik je?" Mijn linkerhand grijpt naar de portefeuille in mijn achterzak. "16 euro graag." Een blauw briefje wordt doorgegeven en enkele muntstukken verdwijnen terug in mijn portefeuille. "Bedankt Neo." "Graag gedaan jongen en jullie bedankt hé." Ik stap naar de fiets met het papiertje erop en haal hem van de pikkel. "Geef dat maar aan mij." Het papiertje land op de toonbank. "Wacht. Ik zal de deur open houden. Anders is het nogal onhandig hé." "Bedankt. Tot woensdag." "Dag jongen."

Ik klim op de fiets en test de remmen eerst alvorens te vertrekken. De rit naar James' huis houdt niks verrassends in petto en ik kom vlekkeloos aan bij de afschilferende groene brievenbus waar ik James' fiets dan ook achterlaat, ervan uitgaande dat hij die meteen zal zien staan bij thuiskomst.