[Unicode]
(အပိုင်း-၁)
"အင်းးး"
အသံရှည်ဆွဲပြီး နိုးလာတဲ့နောက် မျက်လုံးမဖွင့်သေးဘဲ ဘေးနားကနေရာကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ စမ်းလိုက်မိလျှင် ဘယ်သူမှရှိမနေတဲ့ အေးတိအေးစက်အိပ်ယာခင်းကြောင့် ဇာမ် တစ်ယောက် ချက်ချင်းလက်ငင်းပင် ငုတ်တုတ်ထထိုင်မိ၏။
"မောင် နိုးပြီလား"
မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဆံပင်တွေကိုထိုးဆွဲဖွနေမိရာမှ အသံကြားရာဆီ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလူသားကိုမြင်တော့ ဇာမ်ရဲ့ မျက်မှောင်တွန့်တွန့်တို့က အနည်းငယ် ပြေလျော့သွားပေမဲ့ အလုံးစုံ မဟုတ်သေး။ အိပ်ယာထစမျက်လုံးတို့က ခပ်ရေးရေးစူးနေသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းစစဝန်းရံထားတဲ့ ပိပိရိရိနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုလည်း တင်းတင်းစေ့ထားသည်။ အလုံးစုံခြုံငုံကြည့်လိုက်ရင် ဇာမ့်မျက်နှာက တစ်ခုခုကို အလိုမကျတဲ့ပုံစံမျိုး။
"နိုးရင်လည်း ထတော့ဗျာ၊ အောက်ထပ်မှာ မနက်စာပြင်ထားခဲ့ပြီးပြီ"
လွန်းသည် ဇာမ့်ကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာသာရပ်လျက် အလှနက်ခ်တိုင်ကြီးကြီးကို အင်္ကျီကော်လံနှင့်ကပ်ချပ်လျက် ကျနစွာစည်းနှောင်နေရင်းစကားဆိုသည်။
"ဘယ်သွားမလို့လဲ လွန်း"
ဇာမ်က ခပ်သြသြအသံနဲ့ အမေးပြုမှ လှည့်ကြည့်လာတော့၏။ အနက်ရောင်ဆံပင်တို့ပေါ်က ဆိုးဆေး highlight အဖြူရောင်က နားရွက်တစ်ဖက်ရှိ စိန်ပွင့်သေးသေးလေးနဲ့ လိုက်ဖက်နေသည်။ ပိပြားနေအောင် ဖိမထားတာကြောင့် ပွပွယောင်းယောင်းဆံပင်ပုံစံသည် ကပိုကရိုဖြစ်နေသည့်တိုင်အောင် လွန်း မျက်နှာ ချွန်ချွန်၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနဲ့ အတွဲအစပ်ညီ၏။
ဖြူလွလွကိုယ်ပေါ်တွင် oversize shirt လက်ရှည်မီးခိုးရောင်ကို နက်ခ်တိုင်နဲ့ ဝတ်ထားသည်။ ခြေတံရှည်ရှည်တို့ပေါ်တွင်တော့ pant အနက်ရောင်သည် စတိုင်ကျစွာ။
လက်ပတ်နာရီကို အလျော့အတင်းညှိနေပြီးမှ..
"ဒီနေ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတာရှိတယ် မောင်၊ အဟီး၊ မောင်က ကလေးထိန်းပေးနော်"
