Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Η Συμφωνία Του Λένινγκραντ (part 3)

Στη φώτο ο Μαξίμ ♡

Σε κάθε βήμα, το καριοφίλι του τρεμόπαιζε. Γύρω γινόταν πανικός. Οι βόμβες έπεφταν σαν σταγόνες βροχής και έσκαγαν η μία μετά την άλλη απάνω σε κτήρια που καταρρέανε σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Η σκόνη έμπαινε με βία στα μάτια του μα εκείνος ακάθεκτος συνέχιζε τον δρόμο του. Ο κήπος του σπιτιού, είχε πάρει φωτιά και το κτήριο είχε τυλιχθεί στις φλόγες. Πλησιάζοντας ένιωσε τη θέρμη να καίει το πρόσωπό του και η φωτιά που μαινόταν γυάλισε στα μάτια του. Για λίγο δίστασε, μα φέρνοντας στο μυαλό του, το προσωπάκι της μικρής Αννίκα πήρε δύναμη. Πέταξε το πανωφόρι του και σκίζοντας με μανία την μπλούζα που φορούσε, έφερε το ύφασμα να καλύψει τη μύτη.

Κρατώντας στο χέρι τον σταυρό που άπειρες φορές είχε καταφέρει να τον ηρεμήσει, άνοιξε την αυλόπορτα και πάτησε πάνω στο μάρμαρο που οδηγούσε προς το εσωτερικό. Το έδαφος έτρεμε από την βουή των αεροπλάνων και το μυαλό του ήταν θολωμένο. Δίχως να το σκεφτεί, ακούμπησε το σιδερένιο χερούλι, με αποτέλεσμα να τραβήξει το χέρι πίσω και να κραυγάσει από τον πόνο. Κάηκε και η παλάμη του ευθείς κοκκίνησε. Κοιτάζοντάς το κατάλαβε πως εκείνο το σημάδι θα έκανε καιρό να φύγει.

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά τριγύρω, πάνω στη ζάλη του από τις αναθυμιάσεις είδε πως το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο. Δεν ήταν ψηλό ευτυχώς, έτσι μπόρεσε να μπει μέσα στην κουζίνα, για να βρει μια γυναίκα, με πυκνά κοκκινόξανθα μαλλιά όπως εκείνα της αδελφής της, με τη φούστα της καψαλισμένη και το πρόσωπό της λερωμένο με στάχτες. Το τελευταίο που θυμόταν πριν η ανάσα του κοπεί από τον πυκνό καπνό ήταν ένα ζευγάρι πρησμένα, μελοπράσινα μάτια να τον κοιτούν και ένα χέρι να αγγίζει το στέρνο του.

***

Την επόμενη φορά που άνοιξε τα μάτια, αντίκρυσε ένα λευκό φόντο θολό, που έκανε μερικά λεπτά να φανεί καθαρά. Ήταν το ταβάνι του νοσοκομείου. Μια ελαφριά ζαλάδα επιτέθηκε στα μελίγγια του και με το χέρι του χάδεψε απαλά το κρανίο του. Δεν ήξερε πόση ώρα κοιμόταν. Το σώμα του πονούσε φρικτά ιδιαίτερα στο δεξί πόδι και στο χέρι που έκαψε αγγίζοντας το πόμολο. Έκανε μια μικρή προσπάθεια να ανασηκωθεί, μα όπως πήγε να στηρίξει το βάρος του κορμιού στην παλάμη του, συνειδητοποίησε πως το κάψιμο είχε παραμείνει εκεί. Μάλιστα είχε χειροτερέψει ο πόνος. Ήταν τυλιγμένο πρόχειρα σε έναν επίδεσμο και δεν μπορούσε να το δει. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι.