Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Η Συμφωνία Του Λένινγκραντ (part 4)

Με την αυγή, η χιονοθύελλα κόπασε. Ήταν η στιγμή, λίγο πριν ο ήλιος χαρίσει γλυκά το φως του και λάμψει και πάλι πίσω από τα βουνά, που ώρες τώρα βρίσκονταν έρμαια της αβέβαιης νύχτας. Ο χειμώνας είχε ρημάξει το δύσμοιρο Λένινγκραντ. Ευτυχώς ο Μάρτης βρισκόταν στα μέσα του και σιγά σιγά η φύση ηρεμούσε. Έσφιξε το πανωφόρι στο στέρνο της και λίγο πριν βγει στους δρόμους της πόλης στράφηκε προς τη μικρή της αδελφή, την Αννίκα, που κοιμόταν γαλήνια στο μισοκαμμένο χαλί.

Για λίγα δευτερόπλεπτα κοντοστάθηκε με το χέρι στην διαλυμένη πόρτα για να την κοιτάξει και ύστερα χαμογέλασε λυπημένα. Μετά από τις καταστροφές της πυρκαγιάς, κάποια παράθυρα καταστράφηκαν εντελώς, με αποτέλεσμα το κρύο να εισβάλλει στο σπίτι βίαια. Θέρμανση δεν είχαν. Ότι τους είχε μείνει, από καύσιμα ή και ελάχιστα αποθέματα φαγητού γίναν βορά της πύρινης γλώσσας που κατάπιε το σπίτι τους. Το μικρό κοριτσάκι είχε αγκαλιάσει τα πλευρά του και πάλευε να κρατηθεί, ώσπου η αδελφή της να φέρει από τη Γιαγιά τους, μια κουβέρτα και ίσως κάποια πράγματα που θα τους φαίνονταν χρήσιμα.

Έσκυψε για να απιθώσει ένα φιλί στο μέτωπό της με στοργή μητρική και έβγαλε από την τσέπη της ένα κομμάτι χαρτί, σκισμένο από τετράδιο και ένα μολύβι.

"Μην ανησυχήσεις αλεπουδάκι. Δεν θα αργήσω να επιστρέψω." Έγραψε πρόχειρα αφήνοντάς το κατόπιν με προσοχή απάνω στο χαλί δίπλα της, ώστε να το δει. Αμέσως σηκώθηκε ξανά επάνω και χύθηκε στον χιονισμένο δρόμο.

Το γλυκό κελάρισμα του ποταμού, τώρα δεν έφτανε στα αυτιά της. Το κρύο του χειμώνα άφησε πίσω έκδηλα τα σημάδια του σε κάθε γωνιά της Ρωσίας. Έμοιαζε σαν ο καιρός να συνωμοτούσε εναντίων τους, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Το ψύχος είχε καταψύξει τον ποταμό Νέβα και απάνω του, ο λείος πάγος είχε γίνει κρούστα, όπως και στη λίμνη Λάτογκα. Αυτή ήταν ίσως και η μόνη τύχη μες την ατυχία τους, μιας και μέσω της παγωμένης κρούστας της λίμνης Λάντογκα ανοίχτηκε ο παγόδρομος που έμεινε στην ιστορία ως «Δρόμος της ζωής». Μέσω αυτού του δρόμου, όποτε ήταν δυνατό και με κίνδυνο τη ζωή τους, από τις βόμβες του εχθρού, οι άνδρες του ερυθρού στρατού έφερναν στην πόλη τρόφιμα, καύσιμα, όπλα, πολεμοφόδια και απομάκρυναν άμαχο πληθυσμό.

Το σπίτι της Γιαγιάς της δεν ήταν μακριά, έτσι δεν μπήκε στον κόπο να χρησιμοποιήσει μεταφορικό μέσο. Τα ελάχιστα χρήματα που είχε θα τα ξόδευε σε κάτι ουσιώδες όπως το φαγητό που έμοιαζε πια δυσεύρετο και πρακτικά ήταν. Σύρθηκε λοιπόν ως εκεί, παρά το κρύο και το φρέσκο χιόνι, που κατάπινε θαρρείς τα πόδια της.