Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Η Συμφωνία Του Λένινγκραντ (part 5)

Τα ματόκλαδά του άνοιξαν νωχελικά, σχεδόν απρόθυμα. Στηρίχθηκε στα χέρια του για να ανασηκώσει το σώμα του και με χαρά συνειδητοποίησε πως πλέον το χέρι του πονούσε ελάχιστα λιγότερο από την προηγούμενη μέρα. Ήταν κι αυτό ένα μικρό βήμα. Χαμογέλασε αμυδρά και κοίταξε πίσω από το παράθυρο, τη χιονισμένη πόλη. Η θύελλα είχε κοπάσει και πλέον ήταν βέβαιος πως μπορούσε να βγει έξω και να πάει ως το σπίτι του. Βρισκόταν αρκετά μακριά ωστόσο...

Ήταν μόνος στο δωμάτιο, με τον βιολιστή που μόλις το προηγούμενο βράδυ είχε επισκεφθεί ο Καρλ Ελίασμπεργκ. Τον κοίταξε φευγαλέα να κοιμάται και ύστερα πήρε στα χέρια του το χαρτάκι που του άφησε εκείνος ο άνδρας. Η πρώτη πρόβα θα γινόταν τον Μάιο, σε έναν, σχεδόν δύο δηλαδή μήνες. Αναστέναξε και το άφησε στην άκρη. Θα έβαζε τα δυνατά του, για να μάθει να παίζει όσο καλύτερα μπορεί, καθώς πλέον ελάχιστα θυμόταν απ' όσα του είχε διδάξει η Μάνα του. Άκουσε όμως τον Ελίασμπεργκ! Αν δεν τα κατάφερνε θα εκτελούταν ή στην καλύτερη περίπτωση θα στελνόταν σε κάποιο Γκούλαγκ. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και έστρωσε τα σταρένια του μαλλιά, πριν το χαρακτηριστικό τρίξιμο από το χερούλι της πόρτας τραβήξει την προσοχή του.

«Καλημέρα.» Μια γυναικεία φωνή από την είσοδο τον έκανε να πεταχτεί βίαια από τις σκέψεις του. «Τι κάνετε εκεί;» Απόρησε πλησιάζοντας για να κοιτάξει το χαρτί που κρατούσε. Εκείνος εκνευρισμένος με την αδιακρισία της το τσαλάκωσε στα δύο.

«Τίποτε. Ένα σημείωμα. Καλημέρα σας!» Απάντησε κάπως απότομα και δίπλωσε στα γρήγορα το χαρτί για να το βάλει στην τσέπη του. η γυναίκα ξάφνου σοβάρεψε και σταύρωσε τα χέρια εμπρός στην κοιλιακή της χώρα ξεροβήχοντας.

«Έξω είναι μια κοπέλα με ένα κοριτσάκι, που ζητά να σας δει.»

«Τι πράγμα;» Απόρησε και ανακάθισε στη θέση του. «Μήπως σας είπαν κάποιο όνομα;» Ρώτησε κατόπιν φανερά ξαφνιασμένος.

«Όχι!» Απάντησε. «Είπε μονάχα πως θέλει να σας δει και πως αυτή σας έφερε εδώ.» Ο Μαξίμ γέλασε πλατιά. Κατάλαβε αμέσως για ποια κορίτσια πρόκειται κι ας μην τα γνώριζε καλά. Δεν περίμενε επίσκεψη και τον χαροποιούσε το γεγονός πως ενδιαφέρθηκαν να πάνε.

«Να περάσουν φυσικά!» Της είπε κι εκείνη ένευσε καταφατικά, πριν η πόρτα ανοίξει και πίσω της φανεί μια όμορφη μικρή κυρία, που τον κοιτούσε με μάτια που γελούσαν, ενώ τελευταία φορά που την αντίκρυσε βρισκόταν σε πανικό. Εκείνη τον πλησίασε πρώτη από την αδελφή της, που ακολουθούσε πίσω της και της έκανε χώρο για να καθίσει στο πλάι του κρεβατιού.