Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Ζωές Στα Ζάρια (part 3)

«Γαμώτο!» Φώναξε ο Λούντβιχ σαν σωριάστηκε απάνω σε έναν βράχο και έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στον μηρό του εκνευρισμένος.

«Σκάσε.» Ξέφυγε στον αδελφό του και εκείνος γύρισε να τον κοιτάξει, με τις αχτίδες του ήλιου να τυφλώνουν τα μάτια του. Το χέρι του τις έκρυψε σαν καπέλο, μα όσο ο Στέφαν πλησίαζε το να στέκεται έτσι φαινόταν ανώφελο. Το ψηλό γεροδεμένο σώμα του έκρυψε τον ήλιο και τώρα τον κοιτούσε επίμονα φανερά εκνευρισμένος. Δεν μιλούσε. «Είμαστε σε επικίνδυνο έδαφος, δεν το καταλαβαίνεις; Ή μήπως να πιάσω τον πληθυντικό γιατί κι εσύ δεν πας πίσω.» Είπε τελικά νεύοντας προς τον Πάουλ, που τον πλησίασε και στάθηκε απέναντί του. Ο Στέφαν γούρλωσε τα μάτια του ειρωνικά και κάρφωσε το βλέμμα του στον Πάουλ. «Αν συνεχίσουμε έτσι, το πιθανότερο είναι να σκοτωθούμε όλοι. Αντί λοιπόν να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα για ηλίθιους λόγους θα πρότεινα να συνεργαστούμε, μήπως και καταφέρουμε να βρούμε αυτόν τον αναθεματισμένο Ρώσο. Είσαι οικογένειά μου, όπως όμως είναι και ο Λούντβιχ και εγώ Πάουλ, δεν γυρνώ σε κανέναν την πλάτη και ιδίως στα δύσκολα. Θα μείνω εδώ και θα υπερασπιστώ τη ζωή μου και τη ζωή των συμμάχων μου. Αν αυτό που θες είναι να φύγεις, κάνε το, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Αν όμως φερθείς ποτέ ξανά σκάρτα στον αδελφό μου, θα έχεις να κάνεις μαζί μου. Συνεννοηθήκαμε;» Είπε και ύστερα στράφηκε προς τον Λούντβιχ.

«Εσένα δεν ξέρω τι σε έπιασε, πραγματικά. Φέρθηκες σαν μωρό παιδί και το ίδιο ισχύει και για σένα φυσικά, αν και ξέρω καλά πως δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να πατούσες τη σκανδάλη.» Μουρμούρισε στεκούμενος αμήχανα εμπρός στον εγωισμό και των δυο. «Νομίζω πως θα πρέπει να πάρω τον ρόλου του γονιού και για τα δύο πυροβολημένα νήπια. Χρωστάτε μια συγγνώμη ο ένας στον άλλον. Σφίξτε τα χέρια και μην τυχών επαναληφθεί κάτι παρόμοιο. Ένας σύμμαχος έχασε τη ζωή του εξαιτίας σας. Αρκετό κακό προκαλέσατε για σήμερα.» Κανένας από τους δύο δεν έκανε κάποια κίνηση. Μονάχα κοιτάχτηκαν στα μάτια με ένα βλέμμα εχθρικό και ο Στέφαν αναστέναξε. «Είστε κουφοί ή απλά ζωντόβολα;»

Ο Λούντβιχ έκανε την κίνηση να σηκωθεί απάνω. Δεν ήταν αυτός έτσι. Ίσως ήταν η αμηχανία του απέναντι στον συγκεκριμένο άνδρα που τον έκανε να φερθεί με αυτόν τον τρόπο, ίσως πάλι ο καιρός που βρισκόταν εκεί να τον είχε κουράσει. Ωστόσο αναγνώρισε το λάθος του και όφειλε να απολογηθεί. Άπλωσε το χέρι και περίμενε μερικά δευτερόλεπτα, με το διαπεραστικό του βλέμμα να έχει σταματήσει απάνω στον Πάουλ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και φανερά απρόθυμα εκείνος σφράγισε την χειραψία.