Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Στον δρόμο για το Τερεζίν (part 1)

ΓΚΕΤΟ, ΤΕΡΕΖΙΝ
ΙΑΝΟΥΆΡΙΟΣ 1943

Μακριά από το χιονισμένο Λένινγκραντ, πίσω στην κατεχόμενη Τσεχοσλοβακία, κρυμμένη στα σπλάχνα μιας παλιάς πόλης μερικά χιλιόμετρα έξω από την Πράγα, μια γυναίκα με βλέμμα συννεφιασμένο, έραβε με προσοχή ένα ολοκαίνουριο καφετί αρκουδάκι. Αναστενάζοντας σιγανά, άηχα σχεδόν, το πήρε στα χέρια της και το επεξεργάστηκε. Ήταν έτοιμο για παράδοση. Τα μάτια της, δύο πράσινοι σβόλοι, έμοιαζαν ανύπαρκτα πίσω από τα σχιστά της βλέφαρα που κόντευαν να κλείσουν και να τη βυθίσουν σε έναν ύπνο λυτρωτικό. Η κούραση κατάτρωγε το μέσα της αφήνοντας πίσω μια αίσθηση απαίσια που την πίεζε να παραμείνει όρθια. Η θηλιά της δουλειάς της, την τελευταία εβδομάδα, θαρρούσε πως είχε χαλαρώσει κάπως σε σχέση με τις πρώτες εβδομάδες της άφιξής τους. Πλησίαζαν τότε τα Χριστούγεννα και εκείνοι, γυναίκες και άνδρες, κλείνονταν με τις ώρες σε εκείνο το μέρος να κατασκευάζουν λούτρινα παιχνίδια για τα παιδιά του Ράιχ, όταν τα δικά τους τα παιδιά θα αναγκάζονταν να περάσουν τις άγιες αυτές ημέρες κλεισμένα στο γκέτο του Τερεζίν. Οι οικογένειες αυτές, δεν θα γιόρταζαν τα Χριστούγεννα, μα τη Χανουκά, μια Εβραϊκή γιορτή γνωστή και ως γιορτή των Φώτων ή ακόμη και γιορτή της αφοσίωσης. Ωστόσο το γκέτο τους το έκανε κομματάκι δύσκολο.

Δεν πήγαινε πολλής καιρός από τότε που πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στο Τερεζίν, μονάχα τρεις μήνες, ή και λιγότερο. Έφτασαν λοιπόν με τις τελευταίες οικογένειες, αν κανείς σκεπτόταν πως η γκετοποίηση του Εβραϊκού πληθυσμού είχε ήδη ξεκινήσει από την 24η Οκτωβρίου του 1941, όταν στάλθηκαν οι πρώτοι τρόφιμοι και δεκαπέντε σχεδόν ημέρες μετά, ακολούθησαν και οι υπόλοιποι, γυναίκες και παιδιά.

Η αδελφή της, η Σοφία έβαλε τα μέσα, ώστε το ροζ χαρτάκι που θα σήμανε και τον δικό τους εγκλεισμό στο γκέτο να καθυστερήσει, όσο το δυνατόν περισσότερο. Την πονούσε όμως, καθώς ενδόμυχα γνώριζε πως δεν θα μπορούσαν να το αποφεύγουν για πάντα. Ήταν πρακτικά αδύνατον! Υπήρχαν ωστόσο στιγμές που σαν έκανε έναν πρόχειρο απολογισμό της ζωής τα τελευταία χρόνια στην Πράγα, ένιωθε πως εκείνο το μέρος, που ακόμη αποτελούσε για εκείνους μυστήριο, το γκέτο, ίσως και να τους πετούσε για λίγο έξω από την μιζέρια τους. Ακόμη κι αν δεν το έκανε όμως, τι είχαν και τι θα έχαναν; Η καθημερινότητα για τους Εβραίους προ του εγκλεισμού τους είχε γίνει ανυπόφορη.