Το Άλικο Μονοπάτι (Ολοκληρωμένο)

Το Γράμμα (part 3)

«Προς τι η τόση χαρά;» την πείραξε ο νεαρός, σαν διάβαιναν ένα στενό δρομάκι λίγο πριν το σπίτι του. Δεν φάνηκε να αλλάζει κατά πολύ η στάση της, μονάχα ένα ψευδοχαμόγελο άφησε να σχηματιστεί στα χείλη της και ύστερα πάλι τίποτε, μα δεν θα την άφηνε έτσι. «Κατάλαβα. Φταίει η συμφωνία ή σου γυάλισε κανένας από εκείνους τους φλώρους με τις γραβάτες και ντρέπεσαι να μου το πεις;» Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το γέλιο της πριν εσπευσμένα εστιάσει την προσοχή της στη δική του γραβάτα και τον δει να την αφαιρεί όπως όπως για να το σώσει. Εν τέλει την κρέμασε πάνω σε ένα παλιοσίδερο ενός σπιτιού και η κοπέλα του αναστέναξε χαχανίζοντας άηχα. Ωστόσο συνέχισε να μένει σιωπηλή και να βαδίζει με βήμα γοργό, όταν με τη σειρά του το επιτάχυνε για να βρεθεί δίπλα της και πάλι. «Λέγε, πως τον λένε.»

«Αχ βρε Μαξίμ...» Παραπονέθηκε για να την διακόψει το χτύπημα των δακτύλων του και ένα γιουχάισμα.

«Το ξερα.» Φώναξε και δίχως να το καταλάβει η Νατάλια βρήκε ξανά το χαμόγελό της. «Αλλά εγώ δεν είμαι φλώρος και δεν έχω γραβάτα.»

«Όρεξη που την έχεις!» Χλεύασε η κοπέλα για να τον δει να κουνά το κεφάλι δεξιά κι αριστερά μερικές φορές. Συνέχισαν να βαδίζουν για μερικά μέτρα, δίχως κανείς από τους δυο τους να μιλά και η Νατάλια, κρυφά σχεδόν παρατηρούσε τον άνδρα δίπλα της να περπατά δίχως να λέει λέξη. «Τόσο πολύ σε νοιάζει τι σκέφτομαι;» Είπε κάποια στιγμή.

«Θες να σε ρωτήσω με τον εύκολο τρόπο λοιπόν;» Την ρώτησε εκείνος σαν απέφυγε με επιδεξιότητα ένα σάπιο κλαρί που προεξείχε από τον σιδερένιο φράχτη μια ακόμη ρημαγμένης πολυκατοικίας. Μετέφρασε λοιπόν τη σιωπή της σε ναι και παίρνοντας αγόγγυστα μια βαθιά ανάσα αγανάκτησης άνοιξε το στόμα για να μιλήσει. «Τι σκέφτεσαι αγάπη μου;»

Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να απαντήσει όταν τελικά πάλεψε να βάλει τις σκέψεις σε μια σειρά και να αρθρώσει μια πρόταση.

«Δεν αστιεύομαι Μαξίμ. Θέλω να μιλήσουμε και θέλω να γίνει σοβαρά.» Ζήτησε και ένευσε καταφατικά, πριν η κοπέλα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πάρει εκ νέου τον λόγο. «Να... Αυτή η η αγάπη που λες!» Του είπε κουνώντας τα χέρια της, αν και κάπως μαγκωμένα. «Νομίζω πως προχώρησε πολύ γρήγορα. Βιαστήκαμε. Ήταν λάθος μας και αυτή τη στιγμή νιώθω πως θέλω να σου μιλήσω για αυτό. Ελπίζω να καταλάβεις πως... Πως να στο πω; Δεν θέλω να το πάρεις άσχημα.»

Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της απότομα και έχασε από την καρδιά του έναν χτύπο. Τον ξάφνιασε δυσάρεστα εώς τον αιφνιδίασε ο λόγος της. Τι εννοούσε βιάστηκαν; Γυρνώντας πίσω μερικούς μήνες, σκέφτηκε πως ίσως έχει δίκιο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ίσως μετάνιωσε. Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως. Κανένα σημάδι δεν του είχε δείξει. Όσο και να πληγωνόταν θα το καταλάβαινε. Θα ήταν εγωιστικό και έξω από τα όρια της ηθικής το να την πείσει να καταπιέσει τα συναισθήματά της και να δώσει μια ευκαιρία σε μια σχέση στην οποία δεν αισθανόταν πλήρης. Δεν αισθανόταν... το ίδιο με εκείνον.