រឿង «ចំណងលិខិត បំណុលស្នេហ៍»💙

ភាគ៨

«ធ្វើ...ធ្វើស្អី...អ្អាយ...!!!! លែង...ចេញទៅ...លែង...ហ្ហឹក...លែងយើងអាឆ្គួត!!! ម៉ាក់...!!!!!!!!!!!!! ជួយផងហ្ហឹក!!!» សំឡេងស្រែកអោយគេជួយលាន់ឮពេញវីឡា អ្នកដែលនៅក្រោមទាំងប៉ុន្មានក៏ងើយទៅមើលខាងលើ ជាពិសេសអ្នកស្រី ម៉ាសាហ្គោល ដែលឈរឆ្កឹះដៃមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក្រៅពីឈឺចិត្តមិនដឹងថាទ្រង់ធ្វើអ្វីខ្លះដាក់ លីហ្សា ខ្លះទេ ទាំងដែល ហ្វីយ៉ា មកដល់ក្រោមហើយ ទ្រង់នៅមិនព្រមចុះមកសោះ និងមានសំឡេង លីហ្សា ស្រែកអោយជួយទៀត។
«ល្អតើ!!! ចង់មកជំនួសបងស្រីនាង យូរហើយម្តេចក៏មិនប្រាប់យើង? យើងក៏ចូលចិត្តបែបនេះដែរ» ថាហើយទ្រង់ក៏ញញឹមយ៉ាងឃោឃៅទៅកាន់អ្នកដែលនៅខាងក្រោម។ ចំណែកឯ ឡាលីហ្សា វិញភ័យណាស់ ធ្វើអ្វីគេមិនបានទេ ដៃធំដូចជាយក្សាចាប់ផ្គួបដៃរបស់នាងជាប់ទៅខាងលើ មុននឹងចូលលូកលាន់បបូរនាងតូចសារជាថ្មី។
«ហ្ហឹក...ហ៉ឹម...ហ្ហឺ...!!!!» នាងបានតែស្រែកនៅក្នុងបំពង់ក និយាយមិនចេញ ចង់ធាក់អោយគេឈប់ក៏មិនបាន នាងត្រូវគេគ្រប់គ្រងមួយតួរប្រាណរើមិនរួចឡើយ ឬក៏ពេលនេះនាងត្រូវចប់របស់គេពិតមែន?!
«លែងណា...!!!! លែងខ្ញុំ...!!!! ក៉ំធ្វើអីបងស្រីខ្ញុំអី...លែងបងស្រី លីហ្សា ភ្លាមទៅ? លែងគាត់ទៅ?? ឆាប់លែងបងស្រី លីហ្សា ទៅ?? លែង..ហ្ហឹក!!» រំពេចដែលទ្រង់កំពុងតែប្រលោមបង្ខំថើប លីហ្សា ក៏លេចប្អូនស្រីពៅស្រែកនៅខាងក្រៅឡើងរំពង នាងយំផងអីផងព្រោះតែអង្គរក្សទ្រង់ចាប់ជាប់ ធ្វើអោយរំខានដល់កិច្ចការរបស់ទ្រ់ង។
«ចង្រៃយ៍...ហ្ហយ...!!!» ទ្រង់ដាល់ពូកមួយដៃយ៉ាងខ្លាំង ខឹងចិត្តណាស់ដែលមានមនុស្សមករំខានម្តងហើយម្តងទៀត ចាប់បងស្រីច្បងក៏ប្អូនទី២មករំខាន ចាប់បងស្រីទី២ក៏មានប្អូនស្រីពៅមករំខាន និយាយទៅបងប្អូនគេហ្នឹងស្រឡាញ់គ្នាណាស់ឬ? តាមអារម្មណ៍ដែលខឹងចង់តែចាប់រំលោភទាំង៣ក្នុងពេលតែមួយអោយដឹងដៃម្តងតើ។
«ចេញទៅ!!!» លីហ្សា ឃើញទ្រង់ងើយមុខចេញក៏បានដៃច្រានទ្រូងទ្រង់មួយទំហឹង ហើយរត់ចេញពីបន្ទប់នេះទៅ។
«...» ចំណែកឯទ្រង់វិញ ក្រហលក្រហាយពេញខ្លួនប្រាណហើយ ទ្រង់ខឹងឡើងក្រហមមុខង៉ាង ស្អប់ណាស់មនុស្សដែលមករំខានទ្រង់ ហ្ហឺស...ចេញទៅដឹងគ្នាជាមិនខាន។ ទ្រង់ក៏ចេញពីបន្ទប់ មិនបាច់ប្រាប់ក៏មានអ្នកដឹងតួនាទីដែរ ជាពិសេសអង្គរក្សគឺដឹងកិច្ចការច្បាស់ណាស់មិនអោយ២នាក់បងប្អូននេះរត់ចេញបាននោះទេ ជាពិសេសគឺនាងពៅតែម្តង ព្រោះតែមករំខានកិច្ចការរបស់ទ្រង់។
«ខ្លាំងដៃណាស់ឬ នាងល្អិត?» ក្មេងម្សិលម្ងៃសោះហ៊ានមករំខានបំណងរបស់ទ្រង់ដើម្បីជួយបងស្រីផង ចង់សាកណាស់ថាកូនមាត់តូចនេះវាជាតិដល់កម្រិតណា? តើអាចផ្អែមជាងបងស្រីទី២ឬក៏អត់? ប្រហែលហើយ ទើបតែពេញក្រម៉ំក្តៅៗ បើបានមកជំនួសបងស្រីទី២បានក៏សាកគ្នាអោយដឹងរឿងតែម្តង តើល្អដល់ថ្នាក់ណាទៅ?!
«លែង ជេនណា ទៅ? លែងនាងទៅ? ក៉ំធ្វើអីនាង នាងនៅក្មេងណាស់ លែងនាងទៅ?» ដោយឃើញទ្រង់ច្របាច់មាត់ប្អូនស្រី ហើយគន់មើលបបូរមាត់នេះយូរពេក ទើបធ្វើអោយញាណដែលដឹងភ្លាមៗរបស់ លីហ្សា បញ្ជាក់ថាបន្តិចទៀតនឹងមានរឿងហើយ ទើបនាងស្រែកអោយគេលែងប្អូនស្រី ទោះជាដឹងថាទ្រង់គ្មានថ្ងៃលែងក៏ដោយ។
«ស្អាតណាស់!!» ទ្រង់ញញឹមដាក់បបូរមាត់តូចដែលនៅចំពោះមុខ មិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងសម្តីរបស់ លីហ្សា នោះទេ ហើយក៏ក៉ំសង្ឃឹមអោយសោះថា ទ្រង់នឹងលែងងាយៗនោះ របស់ស្រួយខ្ញោកនៅចំពោះមុខហើយ មិនអោយភ្លក់ទើបវាចម្លែក ទ្រង់មិនដែលប៉ះពាល់ក្មេងនោះទេ មិនដឹងទេថាក្មេងទើបតែធំខ្ទិះដល់កម្រិតណាទេ ធ្វើអោយភ្នែក ចិត្ត គំនិតរបស់ទ្រង់ផ្តោតតែលើបបូរតូចនេះមួយមុខគត់។
«ដោះលែង ជេនណា ទៅ? ថើបជំនួសខ្ញុំមក...ក៉ំធ្វើអី...ជេនណា អី?» ស្រាប់តែសម្តីរបស់ លីហ្សា ធ្វើអោយអ្នកដែលចង់ប៉ះពាល់ប្អូនស្រីក៏ត្រូវបញ្ឈប់សកម្មភាព និងគិតមួយភ្លេតមុននឹងដកដៃចេញពីមាត់ ជេនណា វិញ ងាកសម្លឹងមើលមុខមនុស្សស្រីដែលនិយាយអម្បាញ់ម៉ិញ ទាំងញញឹមកំហូចរកលេខដាក់គ្មានទេ ចំណែកឯ លីហ្សា ដឹងច្បាស់ថាគេចង់បឺតមាត់ប្អូនស្រីខ្លួន នាងមិនចង់អោយប្រុសឆ្គួតនេះធ្វើបែបនោះដាក់ប្អូនស្រីនោះទេ នាងមិនចង់អោយប្អូនស្រីត្រូវមនុស្សរោគចិត្តឆក់ទាញយកបបូរមាត់បរិសុទ្ធរបស់នាងនោះទេ បើជ្រុលជានាងត្រូវទ្រង់ថែថើបម្តងជាពីរដងរួចមកហើយ សុកចិត្តអោយគេថើបទៀតក៏គ្មានបញ្ហាអ្វីដែរ ក៉ំអោយតែប៉ះប្អូនស្រីនាងទៅបានហើយ ព្រោះប្អូនស្រីនាងមិនគួរជួបរឿងម៉ងសៅដូចជានាងទេ ហើយទ្រង់ ជុងហ្គុក ក៏ងាកដើរមករកម្ចាស់សម្តី ទ្រង់សុកចិត្តបោះបង់ក្មេងម្សិលម្ងៃមកចាប់យកសម្តីរបស់នាង ឬមួយទ្រង់ជាប់ចិត្ត?!
«ល្អ!!! នៅអោយស្ងៀមៗ មិនរើរិតតែល្អ បើចង់ជួយប្អូនស្រីរបស់នាងមែននោះ» ទ្រង់ថ្បិចចង្កា លីហ្សា តិចៗ គន់មើលមុខផូរផង់យ៉ាងយូរ នាងស្អាតណាស់ ស្បែកសស្អាតដូចជារូបគំនូរ បបូរផ្កាឈូកព្រឺងៗយ៉ាងក្រព៉ំ ទម្លាក់សក់ផាយផាត់រសាត់រសាយ ស្លៀកពាក់បែបនៅផ្ទះអាវរឹបរាង ខោហៅប៊យខ្លីត្រឹមភ្លៅ តើអោយមនុស្សប្រុសឯណាមិនឈ្លក់វង្វេងនោះ?!
«...» នាងមិននិយាយ ហើយក៏មិនតបដែរ ត្រឹមធ្វើសកម្មភាពបិទភ្នែកបើកមាត់តិចៗចាំទទួលមាត់របស់គេ ទាំងដែលទឹកភ្នែកស្រក់មកតាមកែមៗភ្នែក ទ្រង់ ជុងហ្គុក ក៏យកដៃជូតទឹកភ្នែកអោយ មុននឹងងាកមើលអង្គរក្សដែលបញ្ជាក់ថាលែងដៃនាងទៅ ទ្រង់ក៏ឱបរិតចង្កេះមូលខ្លំលើកឡើងលើអោយនាងជំទើតជើងមករកបបូរមាត់របស់ទ្រង់ ហើយក៏ប្រលោមថើបតាមដែលពាក្យនិយាយ គ្មានការតវ៉ា គ្មានការបម្រាស់។ ដើម្បីជួយប្អូនស្រី នាងសុកចិត្តធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាងអោយតែគ្រួសារគ្មានបញ្ហា និងក៉ំអោយតែមនុស្សប្រុសដែលកំពុងថើបនាងនេះធ្វើបាបបងស្រីនាងទៅបានហើយ ចំណែកឯទ្រង់ញញឹមទាំងកំពុងបឺតមាត់មនុស្សស្រីម្នាក់នេះ ទ្រង់សមចិត្តណាស់ដែលគ្មានការតវ៉ា តែហេតុអីក៏ទ្រង់ត្រូវមកស្តាប់សម្តីរបស់នាងដោយគ្រាន់តែចង់ជួយប្អូនស្រី និងការដោះដូរគ្នារវាងប្អូនស្រីមកជានាង ម្តេចក៏ទ្រង់ត្រូវមកស្តាប់បញ្ជានាង ហើយបឺតមាត់នាងជំនួសទៅវិញ គិតដល់ចំណុចនេះទ្រង់ក៏បើកភ្នែកវិញយ៉ាងតក់ក្រហល់ មុននឹងប្រលែងនាងទៅ។
«...!!» ទ្រង់លែងមាត់ភ្លាមក៏យកដៃមកជូតមាត់ខ្លួនឯងតិចៗ ដោយចងចិញ្ចើម មិនយល់ទេថាម្តេចក៏ទ្រង់ត្រូវមកបឺតមាត់នាងតាមការនិយាយរបស់នាង ហើយម្តេចក៏ទ្រង់ព្រមធ្វើតាមនាង ហើយនៅពេញចិត្តក្នុងការធ្វើទៀត។ ចម្ងល់នៅក្នុងអារម្មណ៍ចេះតែសួរទ្រង់ជាច្រើនលានសំណួរ ដែលគ្មានចម្លើយត្រូវឆ្លើយទៅវិញ។ «ចង្រៃយ៍...!!!!» ទ្រង់សង្ហាខឹងចិត្តខ្លួនឯងណាស់ ថែមទាំងសង្គ្រឺតជើងធ្មេញខ្លួនឯង ហើយក៏សម្លក់មុខ ឡាលីហ្សា ដែលឈរគាំងតែឯង នាងយំមិនចេញទេពេលនេះ ត្រឹមតែដឹងថាអារម្មណ៍មិននៅនឹងខ្លួនទេ អង្គរក្សក៏លែងដៃ ជេនណា ទៅ ហើយក៏ដើរតាមពីក្រោយទ្រង់ចេញទៅបាត់ទៅ។
«បងស្រី!!! ហ្ហឹក...បងស្រីអោយ ជេនណា ស៉ំទោស!!! ហ្ហឹក...!» ជេនណា ត្រូវមកឱបបងស្រីរបស់នាងដើម្បីស៉ំទោស បើមិនដោយសារតែនាងទេ ក៏គេមិនធ្វើបែបនេះទៀតដាក់បងស្រីនោះដែរ តែដោយការចង់ជួយបងស្រី នាងក៏មករំខានមិនអោយគេធ្វើបាបបងស្រី តែចុងក្រោយក៏ជួយមិនបានដដែរ។
«ជេនណា ឈប់យំទៅ? ក៉ំអោយតែគេធ្វើបាប ជេនណា ទៅបានហើយ?» លីហ្សា ដែលជាបងឱបប្អូនតបវិញ ព្រោះនាងយំខ្លាំងណាស់ នាងគិតថាគេម្នាក់នោះអាក្រក់ចំពោះគ្រួសារនាងណាស់ ហេតុអីក៏គេត្រូវធ្វើបែបនេះ?!
«បងស្រីធ្វើយ៉ាងម៉ិចជួយបងធំបានទៅ? ជេនណា ខ្លាចគេធ្វើបាបបងធំណាស់» ជេនណា ដែលកំពុងឈរឱបបងស្រីក៏និយាយ ពេលនេះគេចុះទៅក្រោមហើយ ហើយនឹងនាំបងស្រីនាងទៅលឈុតកូនក្រម៉ំ ហើយបន្ទាប់មកនឹងនាំបងស្រីធំរបស់នាងទៅចុះអេតាស៉ីវិល។
«...» លីហ្សា មិនបានតប តែទឹកមុខបញ្ជាក់ថានាងមានវិធីហើយ។

(សូមរងចាំអានភាគបន្ត)