2017 - NİSAN
*
"Aslında çekim stüdyoda olsun diye epeyce ısrar etmiştin ama..."
Kapıyı açıp adamı içeri buyur eden kız, haklı bir talebi yerine getirmemenin mahcubiyetini taşıyordu.
Ve sabırlı bir insan olmasına karşın üç gündür sinir tellerinde ince ince gezen şu kızın yüzüne bakıp gülümsese bile hislerini saklamadı Ozan. "Evet," dedi. Çok ısrar etmiş, çok dil dökmüş, çok izah etmişti ama kız bildiğini okumuştu. Bu demek oluyordu ki, vasat ışıkta mükemmel fotoğraflar isteyen bir insanla muhatap olacaktı. "Ne güzel!" demişti içten içe. "Hayatının en berbat haftasının ortasında, kişisel fotoğraf çekimi işi alıyorsun... Hem de bu öyle bir çekim ki, kurumsal şirket takviminden bile daha sıkı koşullara bağlı. Dört gün sonra olsun diyorsun ve hayır diye cevap geliyor... Stüdyoda çekelim diyorsun, hayır diyor..."
Her şey Pazar akşamı bilardo salonundayken Oktay'ın araması ile başlamıştı. "Biri var," demişti Oktay. "Sırtı baya sağlam bir influencer. Şimdi dıdısının dıdısı beni aradı. Kız bir çekim istiyor. Parası iyi. Yani ben anlamam ama iyi dediler. Paradan önemlisi memnun kalırsa ciddi bir reklam olurmuş sana. Ne diyorsun?"
Neden hayır desindi ki? Epeydir kişisel çekim yapmamıştı, yaz geliyordu, kenara biraz para atmasında fayda vardı. Reklam... Evet bu da iyi olurdu, yaza bol iş yaparsa kışı daha rahat geçirirdi. "Tamam," demişti doğrudan. Sonra Burcu'nun telefon numarası gelmişti ona.
Çok konuşkandı kız. Ardı ardına o kadar çok şey talep ediyordu ki, birkaçına yetişebilmişti Ozan. Birkaçı havada kalmıştı. Çekimin neden çarşamba günü olduğunu asla anlamamıştı mesela. Çok rica etmişti cumartesi ya da pazar günü için. Dershaneyi ekmek pahasına tam güne bile razı olurdu hafta sonu olsaydı. Ama kız nuh demiş peygamber dememiş ve çarşamba akşamüzerine sözleşmişlerdi. Ki... Bu da hoşnut etmemişti kızı. Tam günlük bir çekimdi arzusu. Ozan sonunda "Peki o halde, başka bir fotoğrafçıyla çalışırsan daha iyi olur," dediği zaman geri vites yapmıştı kız. "Seni çok önerdiler. Senle çalışmak istiyorum," demişti.
Bunun dışında... Güzel kızdı Burcu. Fotoğraflarından daha güzeldi ya da fotoğraflar aldatıcı değildi. Onu görünce çekimin düşündüğü kadar zor olmayacağını anlamıştı adam. Zira bir duruş yeterdi bunu anlamaya. Kapıyı bornozla açması bile flaş karşısında acemi olmadığını, hazırlıklı olduğunu gösteriyordu. Instagram hesabı benzer fotoğraflarla doluydu zaten ama o fotoğrafların ne koşullarda çekildiğini bilemezdi. İşte görmek, birkaç saniye için bile olsa görmek bazı şeyleri açıklığa kavuşturuyordu.
"Sen de çekimin evde olması konusunda o kadar ısrar ettin ki..."
"Ya özür dilerim," dedi kız. Elleriyle kısa saçlarını kulaklarının ardına attı. "Hatta ben doğrudan özür dileyerek gireyim konuya. Aşırı mükemmeliyetçiyim. Aşırı titizim sayfam konusunda. Bazı takıntılarım da var ve..."
Gülerek sırt çantasını indirdi Ozan. Bu kez içi kitapla değil fotoğraf ekipmanlarıyla doluydu. "Sakin," dedi Ozan en yumuşak sesiyle. Bu ses işe yaradı ve paniklemiş olan kız gardını düşürür gibi ellerini indirdi. Adamın ağzından çıkanlara dikkat kesildi. "Tamam, bir miktar sinirlenmedim değil ama..."
"Ama?" dedi Burcu kapıyı kapatırken. Ozan'a "Lütfen ayakkabılar kalsın," dedikten sonra da aydınlık holden, daha aydınlık salona doğru yürümeye başladı. Ayağında bornozuyla bir terlikleri vardı. Bir daha döndü arkasını "Ama sonra ne oldu?"
