Embrace Your Assets | ✓

Kabanata 15

Kabanata 15

I deactivated my account. Para mawala rin ang messages namin. Para akong may ginawang krimen nang pumasok ako kinabukasan. Dahan-dahan pa ang pagpasok ko sa classroom namin. I obviously didn't want to explained that it was me behind that account. Sana lang ay hindi na ito pansinin ni Gio.

Namataan ko si Gio na nakahilig sa desk n'ya. He looked comfortable in his seat. Hawak-hawak n'ya ang phone n'ya at mukhang may tinitingnan.

I bit my lower lip when I saw him smiling at his phone. Ibinaba ko na ang bag ko sa aking desk pero hindi matanggal ang tingin ko kay Gio na mukhang may sariling mundo sa kan'yang upuan. He was smiling oddly. Kahit si Adren na madalas n'yang ginugulo ay napansin ito dahil nakatutok din ang mga mata ni Adren sa kan'ya.

"Kausapin n'yo nga si Gio baka may nakikita siyang hindi natin nakikita," ungot ni Melanie nang mapansin ang tila tahimik na Gio. She even crossed her arms across her chest.

"Ngumingiti mag-isa." dugtong ni Zafirah na nakakunot ang noo at ang mga mata'y nakatuon kay Gio. "Gagio, malala ka na."

"Sintomas ng may jowa." Melanie prompted which made me cough because of my own saliva.

"Baka may nakita lang na memes?"

"Memes pero halos gusto na halikan 'yong cellphone n'ya? Papatayuan na nga 'yata ng altar, tingnan mo!" Melay countered back. Natupi naman agad ang bibig.

Hinahaplos kasi ni Gio 'yong screen ng cellphone n'ya at biglang nangingiti. Namula naman agad ako. Ano ba kasing meron sa cellphone n'ya?

Buong araw na sobrang saya ni Gio na kahit 'yata sapakin mo siya ay baka siya pa ang humingi ng pasensya. My classmates noticed this too and teased him for hours. Siya na nga parati ang nagbubura ng mga nakalagay sa board. Pinagbubuksan n'ya pa ng pinto ang mga teacher namin.

He was obviously inspired for some reason! And I probably know that reason. I bit my lower lip.

"Baka may jowa?"

"Duda ako riyan. Hindi naman nagtatago ng jowa si Gio. Sobrang proud kaya siya kapag ano. . ."

Ang mga bulungan ay lalong nagpalalim ng kaba na nararamdaman ko. I mean, marami naman ang Army rito sa room e. Pero hindi ko sigurado kung sa mga kagrupo ko ba ay may iba rin na Army. I could always deny it! Oo, kayang-kaya ko naman itanggi 'yon.

Pagdating ng lunchbreak, agad kong inaya si Gio para kausapin siya. I even heaved a breath before finally having the courage to talk to him about it. Kaya ko naman itanggi pero sa tuwing naaalala ko ang mga ngiti n'ya. I can't help but feel more guilty. Sumusunod lang siya sa akin. He wasn't even questioning why I had to dragged him somewhere else.

"Gio, uhm. . ." saad ko kahit ang mga mata'y hindi makatingin sa kan'ya nang diretso.

"Ikaw si rippedseokjins 'di ba?" kompronta n'ya agad habang may maliit na ngiti sa labi.

He knew that it was me. At mukhang kahit itanggi ko ay hindi n'ya ako tatantanan. I gradually nodded but gave him a stern look. Para malaman n'yang hindi ko gusto na malaman ng iba ang tungkol sa stan account ko. It is also my rant account and I know most of those who knows me personally that I don't like letting others know of my thoughts.

I feel bad when I opened up to others. Madalas iniisip ko na sana ay sinarili ko na lamang ang mga iniisip ko. Most of the time, they use my vulnerability against me. Madalas kasi ay para bang imbis na makatulong ay lalo lang nilang pinapalala ang mga iniisip ko. They even mock me for it.

Kaya tinatago ko na lang ang mga nararamdaman ko. Inaalagaan sa loob ko at araw-araw na pinapanalangin na sana'y hindi ako sumabog dahil dito. My thoughts are my own nemesis; it is the one that makes me feel unwanted and replaceable. Kaya naman hindi ko alam kung paano ito malalampasan.