Embrace Your Assets | ✓

Kabanata 29

TW: bullying

Kabanata 29

Gio gazed at them with livid eyes. Lahat ay walang imik dahil sa tono n'ya. His tone made us feel like he demands to be heard.

"Bakit? Mayroon ba? With that face and that attitude?" Amber sneered.

"Sa iyo nga may pumapatol, sa kan'ya pa kaya?" sagip ni Bea na hindi na rin mapigilan ang sarili na magsalita. "Tumigil na nga kayo. Para kayong mga bata."

"Someone likes her." Gio stated, without hesitation. "Because she's kind, she's thoughtful and she knows how to keep her feet on the ground. Sa sobrang bait nga n'ya, hanggang ngayon ay tinatrato n'ya kayong kaibigan."

"Who's that someone, then?"

"Ako," Gio responded, without any blather. Only his voice resonated in the room. "I like her. . ."

Hindi agad na nakaimik si Amber at Brittany. They looked at me with such disdain that I made my skin crawl. Nagtaasan ang mga balahibo ko dahil sa tingin nila sa akin.

"I like her too," Adren said, smiling in the process.

Napapikit naman si Gio at pinilig ang ulo dahil doon. Halatang nagpipigil siyang murahin si Adren. Gio's face contorted in annoyance, para gusto n'yang sapukin si Adren kahit mahina lang.

"'Tol, moment ko na 'yon e." Nilabi ni Gio at kinagat ang ibabang bahagi ng kan'yang labi. "Adren, moment ko na 'yon. . . Di naman kita inaagawan ng moment mo."

"I like Paulene too!" Melay cheered, following what the two said.

Natigalgal ako. My heart felt warmth. Nakita ko ang ibang mga kaklase ko na lumapit sa amin para bigyan ako ng suporta.

"Gusto ko rin si Paulene," Chaile clapped her hands. The rest followed with her. Para bigyan ako ng kaunting lakas na tanggapin na hindi ko naman kasalanan 'yon.

At napagtantuan ko nga na hindi naman talaga. I did my best. I even broke my own principles because I thought our friendship matters.

But a ship with only you in it cannot sail for a long journey. Hindi mo kakayanin isalba ang lahat ng ikaw lang.

So I also left that ship.

I didn't want to sink down on my own.

Lumipas ang araw na 'yon na puro lang kami pagco-comfort sa isa't isa ng mga kaklase ko. We realized that lifting each others' spirits won't depleted our glow, it will only make us illuminate brighter. A small light is still a hope to hold on after all.

Days after that, I was cornered by Amber and Brittany in the comfort room. Akala ko no'n ay hihingi na sila ng tawad pero nagawa pa akong kwelyuhan ni Brittany matapos kong gumamit ng palikuran.

"Alam mo bang dahil sa 'yo ay balak akong ipatapon sa probinsya ha?! Simpling pagsabi lang ng ibang set ay hindi mo pa nagawa!" singhal sa akin ni Brittany.

Napapikit ako. She held me on my collar and pushed me against the wall. I was about to scream but realized that Amber locked the door. Nasa pinakadulong comfort room pa naman kami.

No one will hear me.

At kung mayroon man. . .

Tutulong kaya sila?

Wala naman silang mapapala sa akin kung sakali. Baka madamay pa sila. Hindi ba gano'n naman ang tao? They won't care if it doesn't involve them.

Hindi ko maiwasan ang manginig sa takot. I know scenes like this. Pero hindi ko inasahan na mangyayari ito sa akin.