The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 46

Ορέλια.

Ένιωθα... Διαφορετική...
Σα να είχε αλλάξει κάτι μέσα μου, λες και κάποιος έκλεισε τον διακόπτη της ύπαρξής μου.
Ήμουν δυνατή, αλλά μισή.

Το ταξίδι στη Πύλη ήταν βασανιστικά αργό και μου έδωσε τον χρόνο που δεν χρειαζόμουν να σκεφτώ τι χάλασε όταν εισέβαλε η Μαγεία της Αύξησης μέσα μου.

Οι μωβ φλέβες ήταν ακόμα παρούσες και κάτι μέσα μου φώναζε ότι δεν θα έφευγαν ποτέ, όμως αυτή τη φορά δεν ένιωσα ντροπή. Σίγουρα ήταν απόκοσμο και περίεργο για το ανθρώπινο μάτι, αλλά δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι Μάγισσα και είμαι περήφανη για όλα τα μοναδικά χαρακτηριστικά που ορίζουν τη θέση μου στον μαγικό κόσμο. Που φανερώνουν τη δύναμή μου. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα που διέθετα για να νικήσω αυτόν τον πόλεμο.

Δεν μπορούσα να ξέρω πόση ώρα ήμουν στον κόσμο των πνευμάτων, ούτε σε τι κατάσταση θα έβρισκα τον Δαρείο, αλλά προσευχόμουν σε όποιον τύχαινε να ακούσει, να του δώσει λίγο χρόνο ακόμα. Μόνο λίγο χρόνο και θα τα έφτιαχνα όλα.

Η Πύλη με άφησε ακριβώς στο ίδιο σημείο και φαινομενικά όλα ήταν όπως όταν έφυγα. Ο Κάιν και η Κάλι ήταν ακόμα πιασμένοι και μονολογούσαν τα ξόρκια τους και ο Δαρείος... ο Δαρείος αν και δεν είχε βρει ακόμα τις αισθήσεις του, το αίμα γύρω του είχε αυξηθεί σημαντικά. Ανησυχητικά. Όλο του το πρόσωπο ήταν καλυμμένο με αίμα, όπως και τα ρούχα του.

Αλλά και οι άλλοι δύο δεν ήταν ανεπηρέαστοι τελικά. Τα μέτωπά τους ήταν λουσμένα στον ιδρώτα και από τα χέρια τους καταλάβαινα ότι της Κάλι έτρεμαν αφάνταστα και ο Κάιν έβαζε όλη του τη δύναμη να την κρατήσει για να μην σπάσει το ξόρκι. Οι αρθρώσεις του είχαν γίνει άσπρες και πίεζε τόσο τα νύχια του στο δέρμα της που είχε αρχίσει να στάζει αίμα.

Ήταν τόσο απορροφημένοι που δεν αντιλήφθηκαν ότι επέστρεψα. Τους πλησίασα και ακούμπησα το χέρι μου πάνω από τα δικά τους και ένιωσα τη Μαγεία τους να προσπαθεί μάταια να περάσει κάτω από το δέρμα μου. Η Σκοτεινή Μαγεία πάντα ήταν η ευκολότερη για μένα, αν και η πιο επίπονη.

Το χέρι μου φαίνεται να τους επανέφερε στη πραγματικότητα. Απομακρύνθηκαν απότομα και η Κάλι έτριψε το χέρι της στη μπλούζα της, λερώνοντάς τη με αίμα. «Επιτέλους μας θυμήθηκες» είπε και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να βάλει μπροστά τη γνωστή πλέον, ειρωνική της φωνή. Ακούστηκε εξουθενωμένη. Πόση ώρα έλειπα;