The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 37

Ορέλια.

Ναι να φύγουμε. Να φύγουμε... Πού να πάμε; Τι θα γίνει με τους Μάγους της Αύξησης; Θα τους αφήσουμε να πεθάνουν; Και μάλιστα αφού το Σκοτάδι ήρθε εξαιτίας μου; Όχι όχι δεν γίνεται, πρέπει να τους βοηθήσουμε.

Κοίταξα τον μπαμπά μου. Έμοιαζε σαν να βρισκόταν σε δίλημμα και τον καταλάβαινα. Από τη μια είμαι σίγουρη ότι ήθελε να τρέξει να βοηθήσει, αλλά από την ήθελε να έρθει μαζί μου.

Μετά κοίταξα τον Άδη. Έμπλεξε σε όλο αυτό χωρίς να φταίει σε τίποτα και παίζει τη ζωή του και τη θέση του στην Ακαδημία κορόνα γράμματα. Τα μάτια του πήγαιναν από την πόρτα, στο παράθυρο, σε μας και μετά πάλι από την αρχή. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο φοβισμένο. Ούτε όταν οι Σκοτεινοί είχαν επιτεθεί στη Ακαδημία δεν τον είχα δει έτσι.

Δειλά κοίταξα τον Δαρείο, ο οποίος με κοιτούσε ήδη. Προφανώς και ήξερε τι σκεφτόμουν.

Ξέρω τις βλακείες που θα κάνεις πριν τις κάνεις. Είπε στο κεφάλι μου και ακούστηκε θυμωμένος. Πρώτη φορά τον άκουσα να χρησιμοποιεί αυτόν τον τόνο σε εμένα.

Δεν θα κάνω καμία βλακεία. Είπα αμυντικά. Δεν μπορούσα να αφήσω τόσους Μάγους στη μοίρα τους και πόσο μάλλον όταν η μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν γυναίκες που παρέδωσαν τις δυνάμεις τους. Υποτίθεται ότι έπρεπε να σώσω το είδος μας και θα το βάλω στα πόδια;

«Όχι αποκλείεται. Θα παλέψουμε.» είπα δυνατά και γύρισαν όλοι αργά και με κοίταξαν.

«Σκέψου το λογικά Ορ...» πήγε να πει ο μπαμπάς μου αλλά τον διέκοψε ο Δαρείος.

«Δεν θα το σκεφτεί λογικά, γιατί δεν υπάρχει λογική για την κόρη σου σε αυτόν τον τομέα! Βλέπει τον κίνδυνο και θέλει να τρέξει καρφί μέσα! Και δεν σταματάει μέχρι να φτάσει ένα βήμα πριν να πεθάνει! Αλλά όχι αυτή τη φορά.» είπε παγερά και τα μάτια του ήταν δύο φουρτουνιασμένες χρυσές θάλασσες. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου, άπλωσε το χέρι του και οι άκρες των δαχτύλων του άρχισαν να γίνονται χρυσές. Τα μάτια μου πάγωσαν πάνω στα δάχτυλά του, ακολουθούσαν την αργή, ρυθμική κίνηση που έκαναν και ένιωσα το κεφάλι μου να την αντιγράφει και να χάνεται...

«Τι κάνεις Δαρείε;» τα δάχτυλα χάθηκαν από το οπτικό μου πεδίο και δύο θολά σώματα πήγαν πίσω γρήγορα. Η όραση και η αντίληψή μου επανήλθαν και κατάλαβα ότι ο Άδης είχε κολλήσει τον Εκλεκτό Προστάτη μου στον τοίχο. Είχα ξεχάσει ότι από την στιγμή που δημιουργήθηκε ο δεσμός μας, μπορεί να μου κάνει πνευματικά ξόρκια.