The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 22

Ορέλια.

Οι επόμενες βδομάδες που ακολούθησαν ήταν εξοντωτικές. Κάθε μέρα, όλη μέρα είμασταν σε τάξεις και μαθαίναμε όσα περισσότερα ξόρκια και μαγικά μπορούσαμε και τα απογεύματα παλεύαμε με τον Άδη. Τα βράδια που τελειώναμε με το ζόρι κρατούσαμε τα μάτια μας ανοιχτά για να φάμε. Δεν είχαμε ούτε μια μέρα να ξεκουραστούμε. Ούτε Σάββατο ούτε Κυριακή.

Τρώγαμε με υπερβολικά αργές κινήσεις, όταν μπήκε η Λίλιθ στην τραπεζαρία της Αύξησης. Αμέσως, οι Προστάτες και ο Δαρείος σηκώθηκαν όρθιοι να την χαιρετήσουν επίσημα. Εμείς δεν είχαμε τη δύναμη να σηκωθούμε.

"Αγαπημένα μου παιδιά συγγνώμη που σας διακόπτω από το δείπνο σας, αλλά με πληροφόρησαν οι καθηγητές σας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε." είπε η Λίλιθ. Ωχ ωχ θα μας πει ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί και ότι με τέτοιους ρυθμούς θα καταδικάσουμε τον κόσμο μας. "Μου είπαν πόσο κουρασμένοι είστε και πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ για την πίεση που σας υποβάλλαμε τις τελευταίες εβδομάδες. Γι' αυτό αποφασίσαμε να σας δώσουμε τρεις μέρες να κάνετε ο,τι θέλετε."

Μείναμε να την κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν ακουγόταν τίποτα.

"ΔΙΑΚΟΠΕΣ!" φωνάξαμε όλοι μαζί. Η Λίλιθ και οι Προστάτες που ήταν στη τραπεζαρία άρχισαν να γελάνε και ο Δαρείος φαινόταν το ίδιο χαρούμενος με εμάς. Πάντως, ξέρω ακριβώς πως θέλω να περάσω τις μέρες μου.

"Μπορώ να πάω σπίτι;" ρώτησα και σταμάτησαν όλοι να μιλάνε.

"Είναι επικίνδυνο Ορέλια. Και για σένα και για τη γιαγιά σου." είπε και έφυγε η καλή μου διάθεση όσο γρήγορα είχε έρθει.

"Άσε που είναι και πολύ μακριά. Μην στεναχωριέσαι Ορέλια. Θα κάνουμε κάτι άλλο. Μπορούμε να πάμε για ψώνια!" είπε η Τζούνια χαμογελαστή. Προσπάθησα να της χαμογελάσω και γω, αλλά μάλλον πήρα κάποια έκφραση πόνου.

"Έχω μία ιδέα. Αλλά πρέπει να συμφωνήσει και η γιαγιά σου." είπε η Λίλιθ και αμέσως πετάχτηκε πάνω το κεφάλι μου. "Τι λέτε να πάτε όλοι μαζί στη Πετρόνια; Να πάρετε και τον Δαρείο και μερικούς Προστάτες ή ακόμα καλύτερα τον Άδη μαζί σας. Αυτοί θα είναι αρκετοί για να σας προσέχουν." μόλις τελείωσε να μιλάει, σηκώθηκα πάνω και πήρα τη γιαγιά μου τηλέφωνο. Εννοείται πώς συμφώνησε αμέσως.

"Είπε ναι!" είπα χαρούμενη και οι φίλοι μου φώναξαν ενθουσιασμένοι. Μέχρι και η Ζενεβίβ κουνιόταν ανυπόμονη.