The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 33

Ορέλια.

Η μεταφορά από την πύλη ήταν χειρότερη απ' ότι συνήθως και το ρίχνω στη ναυτία που ένιωθα αφού σκοτ... Μετά τη χάρη που μου ζήτησε η Ιέρεια. Με το που πατήσαμε στην Ακαδημία, έτρεξα πίσω από ένα δέντρο και έκανα εμετό.

"Είσαι καλά;" ρώτησε ο Μπράξτον και έτριψε την πλάτη μου.

"Ναι απλά ζαλίστηκα." είπα και τον κοίταξα.

"Είσαι πολύ χλωμή." είπε και έβαλε μια τούφα πίσω από το αφτί μου.

"Ήταν δύσκολη μέρα, όλοι χρειαζόμαστε ύπνο. Πάμε να ενημερώσουμε τη Λίλιθ και μετά να πεθάνουμε στα κρεβάτια μας." είπε η Ζενεβίβ, αλλά τα λόγια της με στοίχειωσαν. Θυμήθηκα την Ιέρεια, το βλέμμα της πριν πεθάνει, πριν τη σκοτώσω...

Πήγαμε στη Μαύρη Μαγεία και είπαν στη Λίλιθ τι έγινε. Δεν άκουσα σχεδόν τίποτα. Σκεφτόμουν την Ιέρεια, τη ζωή που θα μπορούσε να έχει αν δεν υπήρχα. Δεν θα τη σκότωνε το Σκοτάδι και θα ζούσε μία μεγάλη και γεμάτη ζωή. Έπιασα το όνομά μου στη συζήτηση μερικές φορές, όμως δεν είχα τη δύναμη να δώσω σημασία.

Μετά από λίγο φύγαμε και πήγαμε στην Αύξηση. Ανεβήκαμε στα δωμάτια και πήγα να μπω στο δικό μου αλλά με σταμάτησε ο Μπράξτον.

"Μήπως θες να έρθεις μαζί μου; Για να μην είσαι μόνη σου;" με ρώτησε και χάιδεψε τα μαλλιά μου.

"Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου." ψέμα "Τα λέμε το πρωί." είπα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η αλήθεια ήταν ότι ήθελα ένα άτομο μαζί μου εκείνη τη στιγμή το οποίο δεν έπρεπε να το θέλω. Βγήκα ήσυχα από το δωμάτιο, για να μην με ακούσει κανένας, αλλά για κακή μου τύχη, ο Δαρείος στεκόταν έξω από την πόρτα του με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά από το στερνό.

"Δεν κοιμάσαι;" ρώτησα τάχα ξαφνιασμένη όμως με κοίταξε με μισόκλειστα ματιά. "Εντάξει πάω στον Κάιν, τι σε πειράζει εσένα;" ρώτησα σιγανά και ξεκίνησα να περπατάω.

"Με πειράζει που τον αφήνεις και σε εκμεταλλεύεται. Σε κάνει να πιστεύεις ότι του αρέσεις για να ρίξεις τις άμυνές σου και να το σκάσει. Δεν σε είχα για τόσο αφελή." είπε και ένιωσα τον θυμό να φουντώνει μέσα μου. Γύρισα αργά και τον κοίταξα.

"Με συγχωρείς, δεν έπρεπε να το πω αυτό."

"Πίστευες πραγματικά ότι θα τον άφηνα ποτέ έξω; Ή ότι θα με έκανε μαριονέτα του; Απλά μου αρέσει η παρέα του. Επειδή ζούσα μόνη με τη γιαγιά μου, δεν είμαι τόσο αφελής όσο νομίζετε όλοι, Δαρείε!" φώναξα και έφυγα. Τι νομίζουν; Ότι δεν μπορώ να καταλάβω πότε κάποιος με δουλεύει;